Na Billy Bacon in Affligem, nog snel even langsgelopen bij de Klakson-brothers in Houtem.
Hideaway stond daar op het podium waar normaliter de Houtemse fanfare haar mistroostige buegel- en andere koperstoten de kosmos in stuurt. Nu is Hideaway al een eindje aan de weg aan het timmeren en ze doen dat nog altijd vol overtuiging en met een grote zin voor perfectie. Al sinds 1986 zijn ze hiermee bezig, met ups en downs, personeelswisselingen, althans buiten de centrale drievuldigheid gitarist-zanger Ralph Bonte, gitarist Jean-Marie Herman en drummer Johan Guidée, als begeleidingsband van de wispelturige Jimmy Morello, een tournée in Canada, het komen en gaan van Vincent Pierins, Peer, vier CD’s en een ontelbaar aantal optredens in binnen- en buitenland. Een resem eigen nummers daar nog bovenop en die er mogen zijn. Men zou voor minder instorten van vermoeienis. Allez, sommigen dan toch.
En misschien ligt hierin de reden waarom Ralph en gevolg de laatste tijd wat kalmer aan doen. Ik heb de indruk dat er sinds 2001 een beetje een status quo aan de gang is. Of is dat maar een gedacht. Niks mis met de Clapton/Beano-versie van de Freddie King-hit Hideaway, dat is trouwens hun aftitelingsnummer en ooit de inspiratie voor hun groepsnaam. Dat mogen ze gerust elke avond spelen. Maar misschien ook wat vers materiaal laten aanrukken. In de pennen gekropen, laat het eruit stuiteren. Laat ze poepje ruiken...Gewaagde paadjes betreden, why not. Ik wil graag geloven dat de huidige laagconjunctuur bij Hideaway een vorm is om hun volle activiteit achter de schermen te verbergen, hun naam waardig aldus.
De stilte vóór de storm. Eén en ander komt dik in orde, daar ben ik zeker van. En Klakson gelooft er ook in.
|