Een maand geleden was het nog terrasweer geblazen, nu begint de duisternis al te vallen als we aankomen in den Bromfiets. Het scheelt hem ietwat in de opkomst ook met dat kloteweer. Als we dat zelf niet zouden gemerkt hebben, Erwin heeft er ons uitvoerig op gewezen, aldus de wens uitdrukkende dat diegenen die er wel waren er maar moesten voor zorgen de sombrero's alsnog te vullen met keiharde valuta.
Om vijf uur stipt de aftrap van het concert van de Hometown Gamblers. Een klassieke rockabilly line-up hebben de Gamblers. Een zanger/ slaggitarist, een bassist en een lead-gitarist. Zij hebben er een smoelschuiver/ manusje van alles bij, om hier en daar de ritme's wat te accentueren met de marimba's, tamboerijn, woodblocks, you name it..! Ze brengen ons niet minder dan zesendertig songs van drie minuten elk, in twee sets van achttien. Netjes opgedirkt als ze zijn en met die cleane twang in de afgemeten (juke-box lengte) nummers, waan ik me terug in de fifties. Want het is precies die opgekuiste blanke rock'n'roll waar deze band zeer sterk in is. We schrijven begin vijftig en Sam Philips, die een snotaap genaamd Elvis over de vloer van zijn studio krijgt, denkt dat er wel een zekere lucrativiteit schuilt in de negermuziek van die jonge trucker. Maar hij beseft ook dat hij er hier in het Zuiden, dat nog zwaar onder de segregatie gebukt gaat, zwaar aan zal moeten schuren en schaven om het acceptabel te maken voor de blanke goegemeente. In Mississippi en Tennessee branden er nog dagelijks kruisen in de beemden. En hij wil zijn boeltje niet in de fik zien gaan. Dus allereerst, weg met die drums en de cleane gitaarsound komt vanzelf op goeie versterkers. Daar heeft Leo voor gezorgd.
Maar dat wisten jullie allemaal al natuurlijk.
Zanger Yves is een Winkler-Prins qua teksten. Ik heb geen enkel speakbriefje ontwaard. En toch kon hij alle zesendertig de songs zo uit het hoofd zingen. Zijn comping is als een metronoom en nergens laat hij een steekje vallen. Hetzelfde geldt voor de bassist, Guy en zeker voor Jurgen,de leadgitarist. Deze weet zijn solo's tot acht maten te beperken. Zelden wordt er een tweede toer gemaakt. Harmonica-speler Jeffrey is nog de minst gediciplineerde van de vier, hoewel dit adjectief véél te sterk is in deze context. Dat lijkt zo maar omdat hij constant van instrument wisselt. "Folsom Prison Blues" was qua tekstinhoud de sterkst geëngageerde song. De 'Man in Black' was in zijn tijd dus wel degelijk een rebel, waar de overgrote meerderheid der teddyboys eigenlijk meer begaan was met zijn nieuwe blauwe schoenen dan met enige sociale wantoestand. James Dean's kippekont-kapsel is niet één keer in de war geweest in dien's "Rebel without a Cause". Dat zegt heel wat over de wilde rockers.
Maar ik mag hier dan wel vitten, toch heeft deze muziek ook zijn aanstekelijke charmes, al is het maar om zijn ultieme dansbaarheid. En The Hometown Gamblers zijn daar zeker een kwaliteitsvolle exponent van. Hun CD zal trouwens eerstdaags in mijn kast prijken. Eerst een beetje sparen. Daar is den Erwin al de tweede keer met zijn hoed, en Tom dubbelt hem dan nog eens in zijn kielzog. Hij heeft niet eens meegezongen met het reeds genoemde "Folsom.." Maar vandaag vergast hij ons in ultimo op een nummertje van Reverend Horton… En nog goed gezongen ook. Volgens mij is hij zich aan 't converten tot rockzanger.
witteMVS