IAN PARKER (UK)
Crossroad Olen - Thursday, March 29 - 2007

Ian Parker had ik tot noch toe enkel aan het werk gezien op de podia van de grotere en minder grote festivals, Peer, Antwerpen, Wespelaar….in goede en minder goede doen. En nooit had hij mij echt kunnen overtuigen.
Met gemengde gevoelens vertrok ik dus de koude nacht in, en op twee wielen slechts. Zodoende blootgesteld aan ongure natuurlijke elementen zou er een ‘graulek’ groot talent nodig zijn om mij gunstig te stemmen. En zo gebeurde.
Reeds van bij het binnenkomen van de Crossroad wist ik het. Hier was het te doen. De Crossroad is een uitermate geschikt café om concerten te organiseren. Van gelijk waar in deze kroeg kan men het podium zien. Schitterend. Ik moest mij dus geen strategische plaats uitzoeken en maakte van de ‘comptoir’ mijn headquarters. Het bier vloeit er rijkelijk en er loopt nogal wat ‘gerief’ rond. Wat moet dat meer zijn ?
Men zegt wel eens van de Kempen dat men, als men er niet woont, er niet moet zijn. Dat gaat zeker niet op voor deze juke-joint. De dag dat ik verbannen word naar Campina, zit ik er alle dagen.
Maar goed, we waren ook voor Ian Parker gekomen natuurlijk, en die komt om klokslag 10 PM de bühne op en opent stevig met “Where I Belong”, titel en tevens opener van zijn nieuwste CD. Daarop volgen 2 oudere en dus bekende nummers eveneens door hemzelf neergepend, zoals nagenoeg de hele set trouwens, want Ian is een volbloed singer-songwriter. En hij klinkt eigenlijk op en top Brits. Hij is de logische voortzetting van de Brits Blues Boom van de zestiger jaren. Hij bracht ons ongeveer zijn hele nieuwe CD ten gehore en het is moeilijk om uitschieters te noemen want ze zijn stuk voor stuk van hoog allooi.,Met kerels als deze Parker, zijn landgenoot Ainsley Lister (en collega in de Bluescaravan), de Amerikanen Mark Selby, Johnny Lang, Kenny Wayne Sheperd, om er maar enkele te noemen, blijft Blues verder leven en vergroot het nog steeds zijn invloedssfeer omdat deze jongens er niet vies van zijn om pop- en rockinvloeden in hun werk te laten binnensluipen. Maar tevens vertonen ze een niet te ontkennen ontzag voor de grote voorbeelden. Zo ook onze Parker. Als bisnummer bracht hij een ingetogen acoustische versie van Bono’s “With or Without You” en aan “Told My Girl” lastte hij een eigengereide versie van Peter Green’s “Green Manalishi” uit de tijd van de echte Fleetwood Mac. Als ultieme bis kregen we dan nog een uitgebreide medley waarin nummers als “For What It’s Worth” van Buffalo Springfield naadloos overgingen in de reggae van “Get Up,Stand Up” van Bob Marley en weer terug. Als de ambiance het hoogst is gaan alle lichtornamenten in de club swingen dat het een gang gaat…tot ze kapotspringen. Eén set speelde Ian Parker, maar wat voor een. En oh ja, hij duurde bijna drie uur en driemaal zoveel pinten. Ik keek door de venster van de Crossroad en zag zowaar de duivel zitten op den overweg, wachtend op nieuwe blueszieltjes.
Dirk (el patron de la casa) goed gedaan man. Houden zo de programmatie ( misschien een keertje meer) en see you next time.

Review: witteMVS
Photo's: Freddy B