IMPERIAL CROWNS (US)
Roots Music Brussel - Wednesday, April 18 - 2007

Dit was niet het avondje gezellig muziek luisteren zoals  de bluespuristen onder ons het zich voorstellen. Want de Crowns zijn niet bepaald de laatste telgen van een uitstervend Mississippi bluesras. Als een merkwaardige fusie van beweeglijke Jagger anno 1968 met Alice Cooper en zijn duivelse uiterlijk probeerde zanger Jimmie Wood zijn publiek (wij dus) te imponeren met een theatraal aanroepen van God en al zijn engelen, ook de gevallenen, en de alomtegenwoordige Holy Spirit. Heel zijn act ademt trouwens een sfeer van het bovennatuurlijke uit. Nu kunnen dergelijke brede gebaren en dito uitspraken heel wat effect teweegbrengen in een arenaatje, binnen de muren van een kleinere club komt het eerder over als overacted. Maar dit buiten beschouwing gelaten heeft de man toch wel iets in zijn mars. Bij de, soms wat te lange, inleidingen van zijn nummers zweemde hij met James Brown en Little Richard, zoals die tekeer gingen tijdens hun eestbezweringen. Het totaalbeeld en sound van de band riep dan bijwijlen associaties op met de Black Crows. En als Jimmy Wood zijn telecaster om zijn gespierde nek hing kon hij doorgaan voor John Frusciante van de Red  Hot Chilli Peppers. Daarmee heb ik een groot deel van zijn vermoedelijke invloeden opgesomd. Het zit er allemaal in.
Als je goed luistert. Jaja ! Eén ononderbroken show van ongeveer honderd minuten. Nat in het zweet. Blote bovenbast, met Chippendale allures , zelfs de oudere dames in de zaal schoven naar het puntje van hun stoel en wilden persé op de foto met Jimmie tijdens de ‘autograph on cd’-sessie. De micro danste heen en weer als was hij op een boksbalpaaltje gemonteerd. En zelfs de puristen wisten zich uiteindelijk overwelmd. Alhoewel dat misschien wat te straf uitgedrukt is. Als vierde bisnummer kregen we een prachtige soul-medley op ons bordje….”In the Beginning”…..van Otis Redding. J.J.Holyday de gitarist speelt haast uitsluitend slide op LA-wijze, met chilli-sauce erover. Fat and greasy. Met veel cholesterol. De bassist was vorig jaar nog minderjarig en de drummer was down-earth, maar utiel. En als geheel kwamen ze als rockband met roots in de sixties, vrij goed uit de verf. Hoewel Jimmie Wood soms hautain en devilisch overkomt vanop het podium, en ons doet fronsen als hij ons uitmaakt voor liers en motherfuckers, blijkt hij een uiterst aardige en zelfs zachte man te zijn in de dagelijkse omgang. Vrijdag terug in The Borderline. Eens zien wat voor deining hij teweeg brengt in deze keet. CU.

 

The Imperial Crowns are:
-Jimmie Wood : vocals,guitar,voodoo,satanism
-Keith “Foxxe” Karman : bass, being almost minor
-J.J. Holyday : lead-guitars; 15” wrench
-Michael Barsimanto : drums

Review: witteMVS
Photo's: Freddy B