JIM COFEY'S SOUL KITCHEN (B)
The Borderline Diest - december 14, 2007

Website Org:BORDERLINE (the) DIEST
Website Artist:Jim Cofey's Soulkitchen (B)

Review: Witte MVS
Photo: Freddy B

New Orleans Funk & Soul geblazen in The Borderline vannacht. Dit wordt geen gewoon muziekavondje, dat is afleesbaar van de opkomst. Het café vult zich met muzikanten, talentscouts, om deze gewichtige terminologie nog maar eens van onder de motteballen te halen, festivalorganisators en clubeigenaars op prospectie en, last but not least, de rechtgeaarde muziekliefhebber. Hier wordt een band gewogen straks…..en goed bevonden, zoals later zal blijken.

Ik mocht Jim Cofey’s Soulkitchen al eens proeven in The Crossroads te Antwerpen, ondertussen een mensendracht geleden. Toen was de band al stevig O.K., maar bevestigt dit nu, negen maanden later, met hun officiële geboortekaartje en in het bijzijn van een respectabel aantal prominente getuigen terzake.
We gaan er geen doekjes omwinden, deze jongens klinken goed en het swingt de pan uit, in de goede betekenis dan wel. Diegene die zegt dat het makkelijk ambiance maken is met soulfunk, heeft natuurlijk maar deels gelijk. Het is inderdaad een aanstekelijk genre, maar gemakkelijk zou ik het nu niet meteen willen noemen. Funk dient immers stevig en hecht te klinken, alles moet precies getimed zijn of je gaat op je bek, zonder pardon. Gaat de funky beat de mist in, kan je beter niet meer opdagen, en voorgoed verdwijnen in de mist. Also sprach Zarathustra.

Maar zo niet met onze soulkitchen-pieten ! Op geen enkel moment dreigen ze ook maar enigszins in laaghangende wolken te verzeilen. Alles en iedereen staat hier stevig in z’n schoenen. Jan Ieven, bass en bandleader, heeft hier een onzichtbare en bijgevolg onopvallende hand in. En de rhythmsection is uiteraard door en door New Orleans Funk. Invloeden als van The Meters zijn duidelijk hoorbaar, maar ook the Jazz Crusaders-sfeer schemert door in hun sound, Neville Brothers, Dr John. Van het funky up-tempo tot het rustigere werk ademt de atmosfeer van de door Katrina meedogenloos geteisterde stad. En dat uit zich zowel in de covers, als ik het zo oneerbiedig mag stellen, als in hun compatibele eigen werk.

Rob Vanspauwen’s gitaarwerk is ontegensprekelijk in de blues geworteld, maar verbreed dit spectrum aanzienlijk door een inventief akkoordenspel dat dan weer meer aan jazz rappelleert. Bovendien weet hij het wah-wah pedaaltje met zoveel goeie smaak te bedienen, dat ik dit toestelletje zowaar terug kan gaan appreciëren. Het klinkt toch mooi, niet , als het op de juiste manier wordt gebruikt ?

Patrick Cuyvers kan met deze band zijn vocale aspiraties de vrije loop laten. En zowaar het resultaat mag fraai genoemd worden. In het genre zijn de vocals niet van primair belang, zoveel is zeker, maar Patrick weet er toch maar de aandacht op te trekken in die joviale stijl van hem. Ongecompliceerd, maar met veel onverholen enthousiasme en zelfs liefde. “Please don’t put the blame on me”, zingt hij in “The Blame”. Wees gerust Patrick, mocht er ooit wat verkeerd lopen, zullen we jou niet scheef bekijken. Steels en speels laat hij zijn Hammond B3 opborrelen uit de diepste oorden van zijn ingewanden, als waren het oprispingen na een copieuze maaltijd. Prachtig toch.

Igor Maseroli meestert zijn saxophones nagenoeg moeiteloos en met veel animo. Zijn escapades op de bariton zorgen voor een nog grotere variatie in hun totaalsound, alleen al omdat dit instrument niet met een enorm grote frequentie wordt ten tonele gebracht. Zijn solo’s zijn gedreven, saxy, meeslepend, nagenoeg loepzuiver en toch spontaan, uitbarstende riffs die de mens dwingt uit zichzelve te treden en op te gaan in de muziek. En dit alles zonder het bombast dat al wel eens gepaard kan gaan met uitbundige klanken. Zoals in “Doney’s Theme” bijvoorbeeld, een prachtig voorbeeld van wisselwerking tussen de verschillende solisten . Dit verraad meesterschap en discipline. En daarbij is een saxophone zo ongelooflijk sensueel…een echt door en door Belgisch instrument.

Al dit fraais wordt onderbouwd door de vaste hand van mister funk himself, on drums ‘Dynamite’ SteveWouters. Pure soulfunk, the right beat. Aan zijn zijde, Gert Servaes aan het dikwijls ondergewaardeerde, maar oh zóóó onontbeerlijke percussiewerk. Samen met Jan Ieven aan de bass zorgen zij voor de rotsvaste fundamenten van deze oerswingende funky souljazz band, zoals er geen gelijke is op Belgische bodem.

Ze komen uit de studio. Ze hebben een aantal nummers analoog en vervolgens digitaal vastgelegd om via het CD- en MP3-formaat de wereld in te zenden. Dit zou per maart van volgend jaar een feit moeten zijn. Ondergetekende kan haast niet wachten tot dan. Kan het echt niet voor onder de kerstboom, mannen ?

Wij gaan nog heel wat horen van deze formatie, geloof mij ! Alles past in mekaar, zowel muzikaal als de mensen die deel uitmaken van dit project. Moge dit schone liedje nog héél lang duren. Wij zullen steeds in de buurt zijn.

Maar één vraag teistert nog steeds mijn brein.
Who the hell is Mr Jim Cofey ?

Wordt vervolgd, wees daar maar zeker van !!

witteMVS