Een organisatie van The Northern Belgium Blues Society, de nooit aflatende bluesadepten die onze geliefde muziek brengen tot in het onherbergzame grensgebied Noord-België/ Zuid-Nederland. De Singer, waar de concerten van de NBBS doorgang vinden, is misschien niet meteen de gezelligste qua interieur, maar zeker en vast één van de beste van ons land wat betreft de sound. En zeg nu niet dat het geluid van ondergeschikt belang is, als we over muziek spreken. De klank is mooi uitbalanceerbaar, want het zaaltje is een perfecte rechthoek, zonder inhammen en lichtkoepels of monsterachtige spanten. Een niet te hoog plafond in celbetonblokken maken dat de klank niet over en weer de zaal in hotst en botst. Kortom, een ideale muziektempel. Wie er nog niet is geweest, moet er zeker, en wel zo snel mogelijk naartoe. Ook en niet in het minst, omdat de affiche altijd dik in orde is.   Zo ook weer vandaag……..
Papa Don McMinn was ziek gevallen, en daarom stuurde hij zijn zonen, de zogenaamde Nighttrain er alleen op uit. Rome en Doug McMinn, respectievelijk bass en drums,  hadden  een vriend meegebracht, gitarist-zanger Kirk Smithhart (US). En wat voor een. Zo wil ik wel een tiental vrienden. Kirk brengt een mengelmoes van blues, jazz, soul, country, west-coast swing, western swing, Hawaiian, rock…you name it, he plays it ! En dit zonder zijn eigenheid te verliezen, want er hangt overal een stevige Smithhart-signatuur aan vastgekleefd. Bovendien behoren ook zijn eigen nummers bij het betere werk. Al van bij de eerste tonen bleek deze man een revelatie. Met de ogen toe zou je gezworen hebben dat Will Ray op het podium stond. Hetzelfde vingervlugge, accurate en inventieve gitaarspel. "A new Hellecaster is born". Het tweede nummer voerde ons naar de James Gang-era, zeggen en schrijven ‘68-’69, de beruchte alternatieve rockformatie met supergitarist Joe Walsh, die véél later nog werd ingehuurd door de Eagles. Maar ik dwaal alweer af in de nevelen des tijds. Hier en nu en in het volgende nummer was het dan West-Coast Swing geblazen, maar dan gelardeerd met een, voor het genre, hoogst ongebruikelijke break. Een jazzy, Kenny Burell-geïnspireerd nummer kwam even later onze oren strelen, met hier en daar een volledig ‘geflageoletteerde’ passage, om naadloos over te gaan in het klassieke “Concierto de Aranjuez” en dan via een ander mij bekend, doch bij naam onbekend, klassiek stuk uitmonddende in een stevige SRV rocking outtro. Alsof hij wou zeggen dat muziek niet in vakjes te vangen was. Buiten eigen werk, bracht hij ons nog T-Bone, Chuck Berry à la Johnny Winter, Sonny Boy, Jimi, stadsgenoot Steve Earl en de door iedereen vergeten soul-blues grootheid Z.Z.Hill, Tijdens het nummer van deze laatste vergastte drummer Doug ons op zeer degelijk smoelschuifwerk, zonder daarbij het drummen te laten. Dergelijke combinatie hebben we zelden, om niet te zeggen nooit, gezien. Prachtig. Groot muzikant. Ook Rome de bassist wist van wanten. Ofschoon hij van uiterlijk geleek op kabouter Lui van de Plop familie, zoals hij daar stond, legde hij samen met zijn broer een stevige niet te kelderen ritmebasis waar Kirk zijn gitaarfranjes probleemloos kon overheen gieten. Ook zijn slidewerk is zeer accuraat. Getuige “I Just Wanna Make Love To You” en de prachtige Hawaiian surf waarop hij ons vergastte. De veelvoudige bisnummers die we nog toekregen, waren geleend van Jimi Hendrix, het evidente “Voodoo Chile” overgaand in het minder vanzelfsprekende “Third Stone From the Sun” en “Pride & Joy” van Stevie Ray. Als allerlaatste, na twee uur muziek, werd het Steve Earl. En toen was het gedaan met de mooie liedjes. Helaas.
Een onverwachte, goeie dosis, oerdegelijke muziek. Om het versleten, maar toch zeer toepasselijke, cliché nog maar eens te gebruiken: de afwezigen hadden weer eens ongelijk. Ook de onbekende acts moeten een kans krijgen. Daar zit het goeie spul voor de toekomst in. Michel en Paul van de N.B.B.S. heeft dat hier goed gearrangeerd. Een opkomst van pakweg een tweehonderd man was dit concert zeker waard. Waar is iedereen gebleven ? Shame on you, guys and dolls. Als er morgen geen concerten meer zijn in je regio, moet je niet bij ons komen huilen. Nu hebben jullie alles,probeer het te behouden. De N.B.B.S. doet prachtig veldwerk. Houdenzo,mannen.Totdevolgende.