KLAKSON BLUES FESTIVAL (B)
Zaal de Kring Houtem - november 24, 2007

Website Org: KLAKSON BLUESFESTIVAL (B)
Website Artist: Second Hand Store (B) - Rusty Roots (B) - Hideaway (B) - Juke Joints the (NL)

Review: Witte MVS
Photo: Freddy B

Het laatste bluesfestival van het jaar is alweer geweest. Ollie en Red one stonden ons op te wachten. De winnares van één van de freetickets werd zelfs door de rooie naar een geschikte plaats voor de mobilhome voorgereden. Van service gesproken. Maar alle goeie intenties ten spijt was de opkomst eerder mager te noemen. De periode van het jaar ? Het is inderdaad komkommertijd voor blues- en rootsoptredens in november. Men merkt het zowat overal. Maar een pasklare oorzaak of een goeie reden vind ik er niet voor. Centen op ? Sparen voor nieuwjaar ? Voor die luttele euro's voor een entrée moet je het niet laten. Een pakje sigaretten is strakjes duurder. En de pinten zijn niet expensiever dan in 't café, dus… Bovendien heb je er op de concerten nog live-muziek bovenop. Kijk maar naar Ierland, daar kan men zich geen kroeg voorstellen zonder live-muziek. En zoals gewoonlijk, het kan niet genoeg gezegd, hadden de afwezigen ongelijk. Les absents ont toujours tort, d'ailleurs !!!

De opwarmers van dienst waren de jongens van Secondhand Store. Semi-akoestisch zullen we deze outfit gemakkelijkheidshalve noemen. Deze spin-off van Chilly Willy noemen zichzelf ‘drie door blues gepassioneerde mensen en een ouwe koffer’. Méér is het niet. Méér moet het ook niet zijn, want dan kleurt het buiten de lijntjes. De ouwe prewar suitcase staat centraal opgesteld en is het embleem van deze travellin’ band. Tweedehands, dat niet de betekenis van versleten heeft, dan wel een tweede leven waard, meteen ook een verwijzing naar de bluesstandaards die ze ons brengen, zoals « Blues with a Feeling » van Little Walter, « Sugar Mama » en « Smokestack Lightning » van Howlin’ Wolf, « Dust My Broom » van Robert Johnson maar op zijn Elmore James’ , « Hipshake Baby » van Slim Harpo, enz…Van recente signatuur  zijn hun eigen pennevruchten »Highway », « My Baby » en « Your Baby Drives My Automobile » en « Motherless Child » van de Amsterdamse Cuban Heels, alle volledig compatibel met de klassiekers. Met den Dizzy Gerre op smoelschuif achter zijn koffer, geflankeerd door Nico Outside, vocals en rhythmguitar en Slowhand Pizze, leadguitar, zaten we meteen van bij het begin ‘in the good mood’ en dat was de bedoeling van alle partijen. Ze moesten eerst nog eens terugkomen voor een encore « Jam Boogie Blues » alvorens hun portie stoverij naar binnen te kunnen werken backstage, en die was hen van harte gegund.

De misters hadden hun materiaal al binnengerold toen ik aankwam, dus méér dan goed op tijd. The Misters Beelee,vocals, Body, contrabass, Tutt, drums, Bob, leadguitar  en J.J.Louis , B3 luisteren doorgaans naar de verzamelnaam Rusty Roots en zij waren voor velen die hen hier vorig jaar niet gezien hebben, de revelatie van deze zaterdagavond. Dat komt vooral omdat zij hoofdzakelijk in het noorden van ons land, Antwerpse Kempen en Limburg, en Nederland worden geboekt en eigenlijk zelden in de rest van het land. Shame on us. Welke organisator doet daar wat aan. Want het loont wreed de moeite om deze jongens op uw podium te hebben. Dat hebben ze hier in de Klakson alweer bewezen. Hun repertorium begint zich ook serieus uit te breiden en een nieuwe CD is in de maak. Als ik het goed heb, hebben ze maar een tweetal nummers van hun eerste CD gespeeld. « Ah Wee Baby » van Little Walter en Syl Johnson’s « She’ So Fine ». Op een dozijn nummers betekent dat dus dat ze een mooie reserve aan ‘t opbouwen zijn. Enkele hoogtepunten ? Voor mij persoonlijk waren dat « Green Onions » dat op hun pupitter ligt sinds de komst van B3-man, Mister J.J.Louis in een voortreffelijke en sfeervolle uitvoering, die mij de gouden Stax-jaren in de herinnering brengt. Vervolgens ook het intens gezongen B.B.King nummer »How Blue Can You Get ? » en met een gitaarsolo van Mister Bob die ik mocht absorberen met genoegen. Als antwoord op de vraag kan ik stellen dat ze wel aardig blue kunnen getten, de mannen. En last but not least, mijn hoogst persoonlijke notering met stip, «High Heeled Sneakers » van Jerry Lee werd ook fris de zaal in gesmeten. I love that song. Ik wil dees gasten meer zien volgend jaar op Brusselse en Vlaamse podia. Welke concert-organisator volgt mij daarin ?

Nestoren van de blues, die zich niet hoeven te verschuilen achter gimmicks of overdreven luid lawaai, na twintig jaar nog steeds alive and kicking, de ware ‘top of the bill’ van het festival, waren hierna aan de beurt. Hideaway, oei toch verscholen, openden hun spetterende set met « Two Bones and a Pick » van T-Bone en daarna waren ze niet meer te stuiten. « Back to New Orleans » van Dr. John, « Members Only » van Bobby Bland. Een goed part van de nummers die ze brachten vind je terug op hun nieuwe live-CD, weldra besproken hier in de desbetreffende pages. Bij « Raise the Roof » een Johnny Bassett bijdrage, trachtte iedereen in de zaal mee het dak op te heffen. De ambiance zat er dik in. « Mustang Sally » stond ook nog op het menu en de bis was natuurlijk « Party ». Ze waren weer goed op dreef onze Hideaway, en na twintig jaar ‘on the road’ schijnen ze een nieuwe injectie gekregen te hebben. Dat was ook al gebleken op Binkom Blues. Daar stond ook iedereen te dansen. Nu te hopen dat ze niet betrapt worden op illegaal hormoongebruik bij een controle.

Als afsluiters waren eens te meer The Juke Joints uitgenodigd. Iedereen, die met een zekere regelmaat deze informatieve pagina’s doorneemt, weet onderhand dat ik deze band niet meteen aanbid. Het blues-rock genre waarin ze, en dat geef ik grif toe, excelleren, kan ik enkel en alleen pruimen als het van onze diepbetreurde Rory Gallagher komt. Maar helaas. Ondertussen is het natuurlijk wel een rotsvast feit dat deze heren geheide profs zijn, en het vak van rockmuzikant door en door kennen. Maar misschien zijn ze aan herbronnen toe. Gelukkig kon Sonnyboy met een zekere regelmaat het gitaargeweld doorbreken met zijn trekzakkie, maar veel zoden bracht dit niet aan de dijk.  Het volk begon al in grote getale weg te ebben, en of dit te maken heeft met het feit dat we de Joints op teveel festivals als afsluiters gezien hebben, dan wel dat stilaan iedereen te luide muziek beu wordt, laat ik in het midden. Wel stond vast dat zelfs de vaste entourage van the Jukes er niet bij was. Een veeg teken aan de wand ? Het pleit alleszins vóór hen dat ze zich niet laten aanzien dat hun populariteit taant, want tot het bittere eind gaven ze alles. Maar waarschijnlijk hoeven ze zich niet druk te maken, en is er nog voldoende publiek over in het noorden en het oosten om aan gigs te komen. En dat is hun gegund. Van harte.

Dit was het dan weer geweest. Maar laat ik vooral niet vergeten te vertellen dat de backline-wissel in de zaal, niet door ons moest meebeleefd worden. In de plaats daarvan konden we in het café drie semi-akoestische sets consumeren van een bijna oneindige rits blues-standaards van de hand van het gelegenheidsduo moJo and Super Mario. De eerste is ons welbekend als frontman van Steppin’ Out, terwijl Mario dan weer de eerste in rang is van The Fried Chicken Wings. Op het allerlaatste moment aangesproken door het Klakson bestuur om deze taak te vervullen, maakte dat ze voor geen metertje hebben kunnen ‘rehearsen’, dat maakt deze prestatie nog bewonderenswaardiger. Best aangenaam tussen twee gigs door aan een toog hangend, enz….
Nóg een pluspunt van Klakson Blues………bier in glazen alstublieft. En nu gij !
Alhoewel ik me kan voorstellen dat dat wel onbegonnen werk kan zijn bij grotere opkomsten.

Ah ja ..Over de allerlaatste jam van de avond zal ik het wijselijk niet hebben. Peter de Rosse en Wainke en Huibbe ? Mijn discretie kost jullie een pint bij de volgende gelegenheid. Of weten jullie van niets meer ?

witteMVS