LOS LOBOS (US) jueves, 3 de mayo 2007 en AB Bruselas

Als voorbereiding van de nationale Mexicaanse feestdag, El Cinco de Mayo, worden er een aantal tex-mex acts op ons Belgen losgelaten. Opdat we ons zouden herinneren dat op die dag in 1862,
de Franse bezettingstroepen van Napoleon III werden onder de voet gelopen door de  democratisch verkozen volbloed-indiaan Benito Juárez. En de door de internationale  financiële wereld aan Mexico opgedrongen president-voogd, Maximiliaan van Oostenrijk, werd netjes geblinddoekt in de blakende zon tegen een witte muur geplaatst en samen met zijn generaals naar pierenland verwezen. Daarop zag zijn gemalin, onze prinses Charlotte, dochter van Leopold I, zich genoodzaakt haar lustoorden in het zonnige Mexico te ontvluchten en de rest van haar lusteloze levensjaren in het regenachtige Laken op kosten van onze bet-overgrootvaders door te brengen. Tot zover onze Belgische betrokkenheid in die affaire. Maar nu hombres , hop naar Los Lobos, daarvoor waren we gekomen toch ? Het is niet onze gewoonte om de grote rocktempels des lands op te hemelen, maar het dient eens gezegd dat de AB, samen met bvb Paradiso in Amsterdam, toonaangevend is qua programmatie van hedendaagse muziek. Dat daarbij rootsmuziek heel dikwijls over het hoofd wordt gezien, kunnen we eigenlijk alleen maar loven. Zo blijft er ook nog wat over voor de kleinere zalen en clubs en bovenal, blijven deze bands ook betaalbaar voor kleinschalige organisatoren en promotoren van deze muziek. En nog het meest van al !!!!:: is het niet oneindig veel plezanter en sympathieker om onze rootsmuziek in kleinere gelegenheden te consumeren ? Mijn gedacht ! ...
Maar goed....Los Lobos dus. Ze zijn met de regelmaat van een klok in onze contreien te beleven. Zoals zovele american bands houden ze van Europe, en het liefst van al zouden ze hier blijven.
Ze staken meteen van wal met enkele traditionals zoals “La Pistola y el Corazon” en oogstten daarmee enorme bijval, gelet op de applausmeter. Ook met het ‘moeilijkere’ werk van hun recente CD ‘The Town and the City’ haalden ze het nodige succes. “The Valley”, “Chuco’s Cumbia” het Santaniaanse “No Puedo Mas”. Maar staande ovatie kregen ze toen de eerste tonen van “Don’t Worry Baby” uit Hidalgo’s gitaar werden gescheurd. Van toen af bleef het up-tempo. “Let’s Say Goodnight”, “Shakin’, Shakin’, Shakin’”, “One Time One Night”, “Corrido # 1” waar Hidalgo de trekzak bovenhaalt en hij met Cesar Rosas hun typische samenzang ten berde brengt. De Wolven konden een goed gevuld programma afsluiten zonder zelfs hun absolute meezinger “Anselma” te moeten brengen. Dat is nog eens een bewijs dat ze niks dan ijzersterke nummers hebben. Ga er hun discografie nog maar eens op na; indrukwekkend.
Als encore kregen we nog een formidabele renditie van “My Generation” zoals we het sinds de memorabele versie van The Who live at Leeds niet meer gehoord hadden. Dat doet deugd, ge moogt er zeker van zijn. Our generation, potverdekke. ’t Is iets.
Nog een aantal pintjes in de foyer en een door de volledige band getekende CD “Acoustic En Vivo” en we konden ons laten uitdrijven door de nog steeds even ondiplomatische stewards van den AB. .Muchas gracias, Los Lobos, para esta noche acertada.

Review: witteMVS