Untitled Document

Ik vraag me af wat er mis is met Machelen. Ospel misschien ? Maar Ospel is ver, en Machelen (bij Vilvoorde) is onze achtertuin. In de beginne was er een eerder geringe opkomst wat wel zal gelegen hebben aan het mooie weer. Aan de affiche zal het zeker niet liggen, die was weer tip-top in orde. En exclusief Belgisch. Dat is de dag van vandaag bijna een synoniem voor pure klasse. Zoals Rudy, de chief-executive van Machelen Blues, in onvervalst 'schoein Vilvoads' afkondigde. "Giejn Amerikoanen vandoag beste mense, alliejn goeijen blues van ie. En ge goeut da sien, tes klas. Tot fleus."

F.B.I. BLUESBAND (B)

De ondankbare taak om te openen was aan de FBI Bluesband. Ondanks het mooie weer buiten, slaagden ze erin het volk binnen te houden. En dat wil zeggen dat het goed was. Goed gerepeteerd en afgewerkt, knappe zangeres en dito zang. En oudgediende Eddy aan de bas.Maar nergens kwam er een onverwacht nummer zich aandienen. Een klassiek repertorium, niks mis mee natuurlijk, want wie blues zegt, gaat uit dat vaatje tappen. Maar eigen inbreng, accenten miste ik, peper en zout, quoi. Het samenspel hebben ze onder de knie, nu kunnen ze vollen bak werken aan het verrassingselement. En dan zien we ze zeer graag terug volgend jaar. Goe bezig blijven, vrienden. Oh ja, nog dit: FBI is geen verwijzing naar de gelijknamige flikkenorganisatie in de US, maar staat voor Frans, Belgisch, Italiaans, en dat is de internationale samenstelling

van de band.

CHILLI WILLY (B)

Den Huibbe kwam, zoals altijd, precies net uit zijn bedde. Een beetje afwezig stond hij toe te kijken hoe rondom hem zijn mannen van Chilly Willy hun instrumenten aanbrachten, kabels trokken, soundcheckten. Een beetje gehakketak met de mannen van de sound. Blijkbaar hoorden ze mekaar niet door de monitoren maar ze waren niet van plan daar een spel van te maken. En toen zag hij (den Huibbe) dat het goed was en ze begonnen met een ijzersterk nummer van Mike Morgan (waarvan de naam mij nu even ontsnapt). Samen met Chilly Willy werden de toeschouwers wakker. Het Diddley-ritme van "Pretty Thing" denderde door de zaal en werd nog eens 6keer herhaald door de draagbalken van de sport/feestzaal. Even laste interim-gitarist grunge-master Stijn Bervoets een psychedelische solo in het nummer, zichtbaar tot verbazing van de overige bandleden, maar een oetlul die zich daaraan stoort. 't Was feest. "You Got Me Running" van Billy Boy Arnold klonk alsof hij het zelf had geschreven. Nog enkele Sonny Boys en een Mama's Boys en de boys mochten weltevree naar huis terugkeren. Ondanks klank-struggles brachten ze het er voortreffelijk swingend vanaf. Tot noste weik, Huibbe.

DJEM 'N BLUESBAND (B)

Djem'n zijn geen nieuwe hedendaagse Toeareg-bluesband, zoals hun naam zou kunnen laten vermoeden, maar een pure-sang Machels-Vilvoordse band. Onder leiding van Michel Desmet, ooit toesenist van de Blues-O-Matics, brachten ze een mengeling van blues-traditionals met een jazzy-sausje. Het slagwerk werd voor deze gelegenheid, en omdat hun eigen drummer 'van de tafel ?!?' gevallen was, bediend door de Jamme, een oud-collega Matic van Michel. Zeker niet onverdienstelijk deze band, en degelijke muzikanten, maar ik mis een gedreven frontman. Het geheel komt nu teveel over als een historisch programma rond de blues. Maar toch goed, laat dat duidelijk wezen.

Howlin' Bill voorstellen is zo overbodig als de stelling verkondigen dat de aardappel een basis-bestanddeel is in de dagelijkse Belgische keuken. Ofschoon ze momenteel tamelijk wel aan bod komen op de Belgische grote en kleine podia, kunnen we er niet genoeg van krijgen. Hun laatste CD is dan ook gewoonweg een knaller en wie hem nog niet in huis heeft moet dat stante pede doen. Binnen afzienbare tijd wordt het een dure collector's item. Of had ik dat al eens ergens eerder gezegd. Bill is de verpersoonlijking van de mythische Antwerpse held Lange Wapper, zoals hij vanop de buhne (amai) boven het publiek wappert en fladdert. Al doet zijn flegmatieke humor eerder Brussels aan, kan hij niet ontkennen van bovengenoemde stad afkomstig te zijn. En dat doet hij dus ook niet. Een enorme adrenaline-injectie ging er uit van deze show, alsof het de eerste keer was dat ze deze set songs brachten. Heet en denderend. Chris

onderstreepte elke song met vreselijk accurate solo’s en de Winne keek onverstoord en ogenschijnlijk boos kijkend recht het publiek in om te onderzoeken of er misschien ergens een onverlaat zat die het niet goed vond. Geen enkel nummer dat de set ook maar één keer aan intensiteit deed afnemen. Chapeau. In tijden dat de rock bij de jeugd nog positie één innam zouden nummers als "Hell Freezes Over" en "Yeah, Yeah, Yeah" bovenaan in de top prijken naast Rolling Stones en andere Kinks. En grijsgedraaid worden op de radio. Tip voor studio BXL i.p.v. bass'n'drums rommel te draaien.

In de coulissen stond onderwijl Willy van Willy Willy and the Voodoo Band bewonderend het hoofd te knikken. En meteendaarna ook bedenkelijk. Want het daagde meteen bij hem dat hij als top of the bill na deze Bill een tandje zou moeten bijsteken. En gelukkig voor ons allemaal, deed hij dat ook. Startin’ off met “Mr Hot Shot” en “Let’s Have a Party” had hij ons meteen mee in zijn boot. Een Iggy Pop-achtige versie van Jimmy Reed’s “Bright Lights Big City” en een f....ng shakende “Shaking All Over” gingen “Blues Had a Baby” vooraf. Allemaal overbekende maar toch Willy Willy’s klinkende super-duper rock’n’roll. “White Trash” noemde hij mij in één van zijn bissers. Maar hij mag dat zeggen. De Willy is nog niet kapot te krijgen en als hij er zin in heeft, heeft hij het nergensanders. “Daddy Rollin’ Stone”. Onze eigenste Keith Richards.

Kletterende affiche, good choice Rudy en kompanen. Dat verdient eigenlijk 200 bezoekers meer en een stevig applaus. Les absents ont toujours tort. Dat is ook hier weer gebleken en er werden toch 400 personen geteld, wat toch ook niet niks is.

MACHELS BLUESFESTIVAL 2007 Machelen - may 05, 2007