THE MIGHTY BLUETONES (B)
Goorblues Wuustwezel - december 09, 2007

Website Org:GOORBLUES WUUSTWEZEL 
Website Artist:Mighty Bluetones the (B)

Review:Laurence
Photo: Danny Ducati

THE MIGHTY BLUETONES

Op de affiche een Vlaamse bluesgroep met relatief weinig bekendheid en optredens, reden dus om die eens met eigen oren te gaan beluisteren, ook al is het voor mij niet naast de deur. Voor deze zondagnamiddag was de opkomst meer dan behoorlijk. Om 16u openden The Mighty Bluetones met de stevige Boogie Woogie “Rock the House”. De lange instrumentale intro waarbij solo gitarist Little Jim Fenderix liet horen welke mooie antieke klanken hij uit zijn semi-akoestische Epiphone (namaak Gibson L5) kon halen, en de zang van Hoboken Slim door de oude microfoon kondigden direct aan dat er veel retro stijl muziek zou klinken op dat optreden.

“Low down dog” en “Dump that Chump” waren vermoedelijk nog wat opwarmers maar toen onze solist zijn Stratocaster aan de Fender versterker aansloot en bassist Tumblin Pete zijn grote contrabas opzij zette voor een elektrische basgitaar wisten we dat er iets anders op komst was en effectief, bluestime, en goeie dan nog! “Wait on time” klonk al heel mooi, maar met “full time lover” ontketenden ze welverdiende spontane publieke reacties. Dit zeer lang en traag nummer ligt hun goed en niets laat vermoeden dat de bassist slechts een paar maanden met hen speelt, hij doet dat met veel zelfvertrouwen en in perfecte harmonie. Little Jim speelde van diep binnenin, en dat was aan zijn gelaatsuitdrukkingen te zien. Dat ze in het country genre thuis zijn bewezen ze eerst met “right around the corner” en veel later nog eens met “clap your hands”, waarbij het eerste danspaar de vloer opging en supersnel snarenwerk geen probleem scheen te zijn. De zanger wou daar niet voor onderdoen en rammelde er bijna honderd woorden per minuut uit in het relatief trage “clothes line” uit de oude doos. Met het voornamelijk instrumentale “she’s tuff” kregen we van drummer Uncle 7 een stevige beat en als ik rondkeek zag ik dat zo wat iedereen minstens met één deel van het lichaam bewoog, meer moet dat niet zijn.

Beide gitaristen grepen terug hun origineel materiaal en we kregen hemelse klanken van de erzatz Gibson en grote contrabass, en goede zang in het night club muziek klinkende “midnight hour’s journey” van de Blues Brothers. Met het meer jazzy “tomorrow night” en de footstomper “one sweet letter” werd de eerste set afgesloten. Tijdens de pauze nog met Dirk van de organisatie gesproken en alhoewel ze pas in het voorjaar met Goorblues begonnen zijn hebben ze al een stevig programma op poten en groeit hun aanhang gestadig. Ze zijn al vastberaden genoeg om het gat van Bugaboos op 7-8 juni 2008 op te vullen met een eigen festival in een tent op de weide tegenover. Zaterdag zal het blues zijn met The Rhythm Chiefs, Howling Bill en de Amerikaanse Khalif Wailin' Walter en ook nog Reba Russel, we kijken er al naar uit. Zondag zou dan vooral Country music zijn vermits dat cafébaas Paul zijn genre is.

De tweede set werd daverend ingezet met een instrumentaal swingend nummertje waarbij harpspeler Hoboken Slim zijn hartje kon uithalen, het applaus uit het publiek bewees dat het goed was. “7 8 9 10 and out” was weer zo’n foot stomper die tien keer beter klinkt in het echt als op hun website. Tijdens “living hand to mouth” kregen we te zien dat je helemaal geen handen nodig hebt om een potje stevige echte blues mondharmonica te spelen, zelden gezien! Daarna werd de semi-akoestische oranje Gretch gitaar bovengehaald voor “loved another women”, in ware texas slow blues stijl. De drummer kreeg met het rollende “too hot to handle” ook zijn activiteit. Voor “powershake” werd de strat terug bovengehaald en kregen we een traag begin in pure SRV stijl. In dit lang sterk nummer bewees Jim Fenderix dat hij behalve een uitstekende snaarspeler, ook een hele mooie zangstem heeft, spijtig kregen we die slechts in dit liedje te horen. “In the dark” was rustig en meeslepend en kreeg veel bijval. Met het snelle “cafeine and nicotine” op de Gretch kregen we typisch jaren 60 Rock and roll klanken te horen. Tijdens “just keep loving you” swingde het uit de pan met een challenge–respons spelletje tussen solo en harp, en een overenthousiaste bassist op de zijlijn. Met afsluiter “Southern lady” kregen we een harpsolo doorheen de zaal en bovenop de box, en kreeg de groep een warm applaus na die 22 liedjes. Paul wist de groep nog te overtuigen een lokale zanger te begeleiden met “Route 66” maar dat kon pas gebeuren nadat de microstaander een metertje korter werd gemaakt.

Wat we hier te horen kregen gedurende 3 uur voor slechts €6 was zeker waar voor uw geld. Hier en daar natuurlijk commentaar dat het allemaal maar covers waren, maar bij navraag hebben ze al verschillende composities gemaakt die ze echter nog niet spelen en reserveren voor een toekomstige cd. Of deze formatie ondertussen de Mighty in hun naam waard zijn laat ik jullie zelf beslissen, maar een concertje van die mannen is toch mooi meegenomen in deze donkere maanden. Mede organisator/dj/fotograaf  Pat bezorgde ons voor, tijdens en na goeie muziek, en de immer goedgeluimde Lydia voor een vlotte bediening achter den toog. Met maandelijkse optredens van binnen- en buitenlandse (meestal) bluesgroepen werd vakkundig de leemte opgevuld na de problemen van de omliggende Willem Tell met de ondertussen opgedoekte North Belgium Blues Society. Ondanks de regen was ik na een goed uur rijden thuis in het verre Limbabwe, moe maar voldaan. Tot volgend jaar voor de eenmalige reunie van Bluezilla op 27 januari in ’t Goor.

Laurence