Wat was ik blij toen eind 2006 Mike Morgan en LeeMcBee beslisten om terug samen te gaan touren, want zoals velen dit zullen bevestigen was het ondenkbaar dat dit 'dynamic duo' gescheiden kon blijven. Samen waren ze groot geworden en dit moet dan ook zo blijven. Deze Texas Blues formatie is gewoon voor elkaar bestemd en de combinatie van Mike's Texas sound en de blanke Soulvoice van Lee brengt swing en slow samen in een show waarbij je op het einde nauwelijks kan geloven dat het gedaan is door de haast perfecte mix van Texas Blues, Jump Blues en Slow Blues gekruid met goede oude sixties Rhythm & Blues.

Dus wij naar MOD Hasselt alwaar MOVE 2 BLUES deze twee heren voor hadden kunnen strikken. Nu maar Hopen dat Erkan en z'n Lowtone Music ons blijven bestoken met deze tandem. Alvast bedankt aan het Move 2 Blues team om ons dit aan te bieden. Mike en Lee staken al dadelijk van wal met 'She's taken me to Heaven' uit de Cd Full Moon Over Dallas (1992). Al was de vocale inbreng hoofdzakelijk voor de rekening van Lee McBee toch was er genoeg ruimte gelaten om Mike ook enkele nummers te laten  zingen, waaronder Sugar Coated Love. De setlist bracht ons nummers uit het ganse oeuvre, zoals Flatfoot Sam en Pretty Woman uit hun eerste CD Raw & Ready (1990). Ook de tearjerkers konden niet ontbreken en voor het eeste gedeelte was dit Sweet Angel. Via Lee konden we vernemen dat er een nieuwe Cd zit aan te komen en met het beluisteren van de track Blues is Going My Way  kunnen we alleen maar wachten tot deze beschikbaar zal zijn. Bij de voorstelling van de rest van The Crawl ofzijnde het Rhythmsectie kwamen we al vlug aan het einde van de eerste set. Op drums: Brian Furgesson en op de bass (ex-Gary Primich): Patrick David Recob.

 

Deel 2 ging van start zonder Lee waarbij Mike ons vergastte op enkele instrumentaaltjes waaronder 38th Street Blues. Lee Mc Bee (°1951) kwam terug uit de coulissen en bracht ons dadelijk 'I love you Baby' en als dit voor ons was bedoeld antwoorden we natuurlijk we love you to Lee. Met een zijsprongetje brachten deze heren ons in de soulwereld van James Brown met Sexmachine (inclusief danspasjes). Hoochie Coochie Man van Muddy Waters blijkt dan weer een stokpaardje te zijn voor Mike. Tijd was er ook voor Lee's eigen werk waarvij hij een nummer bracht voor z'n vrouw. So Deep gaat dus zeker over een vrouw in Arkansan laat staan dat het die is van Lee. 2de Set, dus ook tijd voor een tweede tearjerker...Let me Live again. Ook al was Lee 'pissed off' dat hij dit pareltje niet zelf had geschreven wij zouden pissed off geweest zijn moest hij dit niet hebben gebracht. Een tearjerker van formaat en met zoveel emotie gebracht met Lee's wonderlijk soulvoice.

Nog tijd voor enkele 'klassiekers' zoals I was Born To Boogie en zoals de cliché...Time Flys when you're having Fun kwam ook aan deze show een einde. en na de laatse encore...Shake your Moneymaker viel er echt een doek over de show. Nog een Thx aan Danny en de rest van het MOVE 2 BLUES team en nu maar hopen dat er achteraf door de aanwezige club en/of festival organisators dadelijk boekingen werden afgesloten want...That's Why I Like The Blues...(Freddy B)