MOFOS (US) supp. DUNLOP DEVILS (B)
Ace Cafe Rumst - october 21, 2007

Website Org: ACE CAFE RUMST
Website Artist:Mofos (US) supp. Dunlop Devils (B)

Review:Freddy B & witteMVS
Photo:Freddy B

THE DUNLOP DEVILS

Sunday, october 21 it’s Surftime at The Ace Cafe Rumst. Aanvankelijk leek het voor dit dubbelconcert maar traag op gang te komen, nu ja…surfrock, je bent er voor of tegen.
De uit de rock ’n roll ontstane rage die is komen overwaaien vanuit California heeft uiteraard hier in ons Belgenland niet dezelfde impact gehad dan aan de Amerikaanse Westcoast, al is er sinds de jaren ’90 een revival ontstaan mede door Quentin Tarantino’s cultfilm ‘Pulp Fiction' waar hoofdzakelijk de surfrock als soundtrack werd gebruikt. De meest gekende voor outsiders zijn zonder meer Dick Dale die zich ook de titel van ‘King Of The Surfguitar’ heeft toegeëigend en de in 2005 overleden Link Wray. Dit muziekgenre bestaat hoofdzakelijk uit drie akkoorden liedjes die vol ‘reverb’ gebracht worden welliswaar met Hawaiiaanse en Arabische invloeden.

Eén van de betere Belgische Surfbands - Dunlop Devils - stonden vandaag op de bandstand in het Ace Cafe en brachten het voorprogramma voor de Amerikaans Mofos. Dunlop Devils ogen misschien wat braver maar brengen voor mij de toch meer herkenbare surfsound. Volledig instrumentaal deze set zoals echte surfrock moet klinken, vol guitar galm en zonder al te veel poespas.  Een set van een klein uur waar de nieuwe drummer Frank wat op de proef werd gesteld want veel ruimte tussen 2 liedjes krijgt hij van Pat (surfguitar) en Tijl (bass) niet. Het werd bijna één lange track met eigen werk als Terra Elastika, en Omega 41 maar ook de voor iedereen gekende klassiekers als Pipeline, Rumble en Misirlou. Veel ruimte door het strakke tijdschema was er niet meer en dadelijk na de set begonnen zowel the Devils als the Mofos aan het wisselen van de instrumenten.

Voor de recensie van het 2de deel van de avond geef ik de pen graag door aan m’n Brother in Crime…de Witte.

THE MOFOS

Net van het beschaafde Habsburgse Wenen terug, met een jetlag van hier tot ginder van terug naar de levende wereld te keren. Yep, Wien mag dan het mekka zijn van de klassieke muziek, het ademt een verleden uit, en daar blijft het bij. Deze stad teert op zijn verleden en vandaag is er niets te beleven. En dat zal morgen nog niet meteen anders zijn.
In The Ace Café daarentegen was er wel leven. Dat horen en zien verging, en dan vooral het horen. The Mofos hadden hun versterkers danig opgekrankt, dat ik ze al hoorde toen ik de E19 afreed in Rumst. Zo kon ik niet missen. Bij de deur maakte ik zo goed en zo kwaad een gat in de wall of sound en geraakte zo tot bij de tapkast alwaar ik de friends met gebarentaal begroette. Deze kerels speelden ‘way too loud’ om nog verstaanbaar te zijn. Het zal wel goede surf geweest zijn, maar ik kan er dus niets zinnigs over vertellen, omdat het pijn deed als je er probeerde naar te luisteren. De bandleden hadden stuk voor stuk oordoppen in, om bij zichzelf blijvende gehoorschade te counteren. En een aantal muzikanten tussen het publiek had zich oordopjes vervaardigd van propjes WC-papier. Dat de groep niet uit de fijn-gevoeligste instrumentalisten bestond, lijdt geen twijfel en er werd gepoogd om met de volumeknop zoveel feedback op te roepen, dat het klankenpalet op deze wijze toch nog enige uitbreiding vond. Met dergelijk volume is een publiek ook snel verzadigd. Geen haan die om een bisnummer kraaide. Natuurlijk hebben ze het voordeel van de twijfel. Als ze volgende keer de lawaaiknop van de buizenbak op vijf zetten in plaats van op tien, kunnen we misschien horen dat ze nog wat van de Wray’s en de Dale’s hebben opgestoken. Dit was zelfs voor punksurfers als Johnny Kid and the Pirates teveel van het goede.
Gelukkig hadden onze Belgische Dunlop Devils nog wat hoorbare muziek gebracht voordien.
Ik was er in elk geval zeker van dat ik weg was van de hoofdstad van de Lippizaner-paarden, de enige levende wezens aldaar, die hun stad mogen bevuilen zonder op staande voet geëxecuteerd te worden.
Tot volgende week Ace Café, daartegen zal ons gehoor al wel enigszins hersteld zijn, voor de Patsy Walkers. ’t Mogen al ne keer een bunch grieten zijn nietwaar ?