PATRICIA VONNE (US) The Borderline Diest - april 26, 2007

’t Was weer goe weer in de Borderline. Letterlijk en figuurlijk dan. Het terras was in volle bedrijvigheid, met mochitobar en de ganse annekesnest. Ingang was gratis, om de eenvoudige reden dat de begrippen in- en uitgang nogal diffuus waren in dit geval. Alles stond wagenwijd open. Gil is dan maar aan de kassa van de exotische bar gaan zitten. Ria de barmoeder trok haar metertjes achter de comptoir nog sneller dan anders en bediende iedereen met bekwame spoed, Jean de orkestmeester glunderde alsof hij net euromillions had gewonnen, Freddy B draaide Tex-Mex en bordermusic zonder te verpinken en zelfs big boss Fred was één en al bedrijvigheid. Er hing wat in de lucht.
Oh la guapa !.... Patricia Vonne opende met “Won’t Fade Away”een spitse ballad, gevolg door het up-tempo “Mudpies & Gasoline”. En hiermee was de toon gezet. Geen zeemzoet gedoe dus, maar recht-voor-de-raapse, met Tex-Mex en tequilla overgoten rock. Dit rockaccent werd in grote mate veroorzaakt door de gitaar van Robert Laroche, vaste kompaan en mede-Austinees van Patricia. La Patricia es un aparición espléndida. Met haar rijzige gestalte en galant molenwiekend met haar lange inviterende armen, legde zij de Spaanse onder- en boventonen op de juiste plaatsen. Ik ben er zeker van dat sommigen de castagnetten hadden willen zijn, die ze regelmatig met grote behendigheid beroerde. De sensualiteit droop eraf. Alstublieft ? .. oh ja Natuurlijk...dit is een muziekrecensie , wat vertel jij nu. Is goeie muziek dan geen mengelmoes van verschillende expressievormen ? incluis de voornoemde ? Nergens echt zwakke punten te bekennen. De Utrechtse huurlingen die de ritmesectie verzorgden deden hun job naar behoren en zelfs een beetje meer. Spaanse nummers wisselden af met Engelse en gaven dat ‘border’sfeertje goed weer. She felt like back home zei ze, goedkeurend haar blikken door de zaal sturend. Blue eyes, black hair. Andalucía. Anda, anda ...Ze vuurde haar muzikanten aan op z’n best. Sommige nummers deden Warren Zevon-iaans aan qua structuur en verteltrant. Nagenoeg alle nummers zijn trouwens door haar en haar gitarist geschreven.”Soledad...Pistolero...Amarillo...” en het prachtige op-en-top Mexicaanse “Traeme Paz”uit de film ‘Once Upon a Time in Mexico’waarvan ik nooit heb gehoord laat staan gezien.In de Engelse nummers deed ze me qua frasering en intonatie en snedigheid af en toe denken aan de ‘jonge’ Patti Smith. Zonder snor en baard toen nog. Als allerlaatste bisnummer kregen we een Johnny Cash.”Ring of Fire”. Heel even had ik gedacht:’Tiens, een optreden zonder een obligaat eerbetoon aan de man wiens huis laatst afbrandde.’Maar op de valreep...Je zou gaan denken dat de man echt wel wat betekend heeft in onze rockwereld. Frisse verschijning, toffe muziek, meer moet dat niet zijn, zeggen we dan.
Een gezellig babbeltje met Patricia leerde mij dat ze nu reeds voor de elfde maal door Europa toert! Waar was ik dan ? vroeg ik me af.. en vroeg zij mij. Waarna ik mij afvroeg.................. Driiing........Una mas mochito ? Dat was de Freddy.

Review: witteMVS
Photo's: Freddy B