Reba Russell, van Memphis, home of the blues, jarenlang backing vocals bij Tracy Nelson en tevens te horen op de CD’s van de meest uiteenlopende artiesten als B.B.King, U2, Jimmy Thackery…..drie solo-CD’s rijk en nu voor de eerste maal op tournée door Europa. Deze Reba is inderdaad een goed bewaard geheim van Beale Street, want toegegeven, backing vocalisten zijn nu niet de eersten waarover men praat als men een nieuwe CD recenseert.  Maar het goed bewaarde geheim ging hier in The Borderline meteen goed van bil met “When the Lights Go Out”, up-tempo for starters. En die gezonde spanning zou er blijven inhangen tot het allerlaatste nummer. In Reba’s repertorium is er duidelijk geen plaats voor een ‘minder’ nummer, om er effe de riem wat af te leggen. No sir, ze is er om een show neer te zetten, en dat deed ze van de eerste tot de laatste noot. De band is perfect op mekaar ingespeeld. Met een rasmuzikant- drummer als Doug McMinn en bassist Wayne Russell als onwankelbare ritmesectie in combinatie met de ietwat rare weirdo Robert Nighthawk Tooms aan de toetsen en smoelschuif raast deze minutieus getimede trein door de resem prachtig uitgekozen nummers. En laat ik nu vooral Josh Roberts, de twintigjarige gitarist niet vergeten. Ondanks  zijn jeugdige leeftijd, komt deze jongen als ‘ervaren’  muzikant uit de hoek. Zijn gitaarpartijen, zowel solo’s als invul- en begeleidingswerk, vallen op door hun absoluut accurate spel, never overdone, en altijd de juiste lengte. Ook in  zijn slide-werk pitcht hij perfect. Schooon.  Robert Nighthawk, niet te verwarren met de gelijknamige fantastische maar reeds verscheiden gitarist, bracht ons vanachter z’n toetsen en met smoelschuif in de aanslag een eigen versie van “Nine Below Zero” van Rice Miller.  Reba en kornuiten gingen pieken met nummers als “Spoonful” van Willie Dixon waarbij zelfs de versie van Cream ging tanen. Uiteraard ook zo met ”Love Comes To Town” dat bij iedereen aanwezig het externe geheugen op gang bracht. Haar stem is dan eens beheerst en zacht om even later fors uit te halen en de glazen te doen rillen in de schappen. Tussendoor een stevige “Jack” en hop naar het volgende nummer. Een absolute hoogtepunt vond ik persoonlijk in haar eigen nummer “Need a Healin’ “. Meesterwerk. Punt. Als Reba Russell dan als representatief voor de huidige Beale Street mag genoemd worden, moeten we dringend naar ginderachter. In clubverband stond ze hier méér dan haar mannetje en ook op een festival komt ze zeer potig te voorschijn, kon ik vergelijken want ik was morgen op Bugaboos. EeeUuuh..

Reba Russell Band:
Reba Russell / vocals
Robert Nighthawk / keyboard-harmonica-vocals
Wayne Russell / bassguitar-vocals
Josh Roberts / guitar
Dough McMinn / drums