Untitled Document

Wie herinnert er zich nog Ricky Banlieu, de anti-held uit de Franse gelijknamige comic-strip, die wekelijks verscheen in Pilote, het stripblad dat ook, onder andere, Asterix & Obelix en Blueberry aan de wereld openbaarde ? De gigantische banane ofte vetkuif die Ricky placht te koesteren en die destijds werd beschouwd als ‘erover’, zou hier vandaag in het Ace Café in het niet zijn verzonken tussen de aanwezige exemplaren.
Het was rockabilly-gathering geblazen in het rocktempeltje te Rumst voor de CD-presentatie van The Rhumba Kings, en de kleurige entourage van dit kleine doch loyale wereldje was weer talrijk opgekomen. En niet zomaar, omdat er niets op TV was, neen, neen, The Rhumba Kings zijn niet de eersten de besten op gebied van rockabilly en als ze buiten komen spelen, wil iedereen erbij zijn. En waar hadden ze nu beter hun nieuwe CD kunnen voorstellen dan in hun natuurlijke biotoop The Ace Café ?
Dat zelfs door de wol geverfde rockers nerveus kunnen zijn, bleek ook nu. Mark ‘Sprex’ stak van wal met het verkeerde nummer, maar dat werd onmiddellijk opgevangen door de band. No prob. Met dat verkeerde nummer is eigenlijk niks verkeerd, au contraire. “Louisville” is een catchy up-tempo rockabilly-nummer dat een plaatsje op de rock juke-box aller tijden met succes zou kunnen verdedigen. En het staat in afwachting hiervan reeds op de nieuwe CD. Vervolgens kregen we “Folsom Prison Blues” van The Man in Black, één van de weinige covers die de Kings ons opdissen, want de nieuwe CD transporteert enkel nummers van de hand van Marc ‘Sprex’ Spreckley. En ze mogen er zijn, bewijze “Man in the Mirror” dat hierna op ons werd losgelaten. Op country leest geschoeid, wordt deze song ondersteunt door bottleneck gitaarspel van Bart Vervecken, de nieuw verworven gitarist van de band. “Bitter Tears” is nog zo’n pareltje en is één van de nummers die deze band boven het predikaat rockabilly-band tilt. The Rhumba Kings zijn inderdaad een stuk veelzijdiger dan de doorsnee band in dit idioom. Dat werd ook nog eens onderstreept door “Losing My Mind” een rustig verhalend nummer met een onderhuidse dreiging van zijn verstand te verliezen. “My Gal Is Red Hot”, die andere cover, kreeg ook nog een degelijke behandeling en maakte dat ik bij het schrijven dezes, nog eens teruggreep naar de voorlopig definitieve versie van Robert Gordon met Link Wray aan de gitaar. De drummer Jean is zowat van hetzelfde vaatje getapt als Piet de Houwer van The Seatsniffers, al is hij een stuk minder opvallend…of bescheidener ? Al hoeft dat in beide gevallen niet. Ik heb nog geleerd dat Marc de double bass heeft gekozen als instrument omdat hij daar zijn teksten kan opkleven. Als ze op de vloer geplakt zijn kan hij ze niet lezen. Maar hij heeft het nuttige aan het aangename gepaard en tovert bijzonder aardige slappingbass-rolling riffs uit zijn triplex-kast. Bart, de nieuwe gitarist, moest een tandje bijsteken, omdat hij de nummers nog volledig onder de knie moet krijgen. Hoewel hij daar al aardig in geslaagd is, nu enkel nog een kwestie van verfraaiïngen hier en daar, en afwerking van de solo’s. Al zou ik, moest ik in zijn plaats staan, de Les Paul vervangen door een ouwe Telecaster. Kwestie van twang ….. annggggg.
Maar aan alle mooie dingen komt een eind, zoals ze het zelf zeggen: “The Party Is Over” en al hebben ze het vanavond niet gespeeld, het staat op de CD.
The Rhumba Kings, bij U in de buurt ? Gaan kijken en luisteren, begot. En terwijl je er dan toch bent, gelijk de CD aanschaffen. Want dat kan je helaas alleen op een gig van de Kings. Of in het Ace Café. Allez vooruit.

Marc ‘Sprex’ Spreckley : vocals, double bass from the U.K. so he’s a mad dog.
Bart Vervecken : guitars, rhythm and solo all together from België.
Jean McColling : drums et puis il vient de Dijon en France, d’où il tient sa moutarde.

Je ziet, een internationale bende, máár..ze hebben allemaal verkozen om definitief in België te hokken, het land van melk en honing…tenminste als je het weer en de directe en indirecte belastingen even buiten beschouwing laat