In het desolate ex-havengebied langs de Schelde tussen ’t Zuid en Hoboken ligt de Petrol. Een voormalig pakhuis ofte hangar die zo weggeplukt lijkt uit het Chicago ten tijde van de drooglegging. Als je het braak-liggende terrein oprijdt, waarvan de ondergrond vast en zeker doordrenkt is van de Petrol, verwacht je elk moment de pas afgesneden te worden door een doorzeefde Studebaker met een viertal ongure mobsters aan boord. Col en cravate, rode anjer in het knoopsgat, Italiaanse deukhoed, peuk in de linkermondhoek en stengun in de aanslag. Eén muur van de hangar is opgetrokken uit stalen platen compleet rosbruin verroest. Van ergens een scheepswerf. Graffiti her en der. Rondhangers. Hier en daar een bosje uit spleten in het beton ontsprongen gemuteerde netelen. Hier zou Quentin Tarantino zijn gangen nogal kunnen gaan. Dé scene van zijn carrière zou hij hier uit de vervuilde klei kunnen trekken en er zijn ster uit boetseren voor op de Starwalk te Hollywood.  Als je dan eindelijk de ingang, of hall in the wall is een betere benaming voor die spleet die toegang geeft, hebt gevonden kom je terecht in de duistere  ingewanden van dit industrieel stuk vervallen erfgoed. Links een podium, rechts een comptoir, alles gehuld in duisternis vanwege dikke zwarte doeken langs de muren. Met rode plastic-bache overtrokken zetels uit de zevende-handswinkel, op gene muur wordt een bondagefilm uit de dertiger jaren geprojecteerd, altijd maar opnieuw, een eindeloze lus. Bier uit fles of beker. Hier kan je geen stukken of brokken maken, geen schade aanrichten. Rechts achter de toog een deur naar buiten, een soort terras, maar met draad omheind. Nog grafiti, monumentaal. Vanaf een donker schavot ergens in het midden van deze ruimte wordt de muziek de zaal in geslingerd… maar nergens een podium met enige backline te bekennen. What happens ? ’t Is toch wel hier te doen ? Ja, toch wel, de hele rockerige Antwerpse ‘jet-set’ hangt hier al rond. Effe leeghangen in zo’n rooie ingezakte poef met een flesje Corona en dan ineens stopt de muziek van de discobar……ssstttiiiillllttteee………………

Van ergens vanachter komt een dwingende drumdreun vandaan, zuigt ons naarbinnen en dan schuift een zwart gordijn open en daarachter nog een zaal en een podium en een backline en instrumenten en die dwingende drumdreun en een band en ’t is  T99 in Charles Dickens-iaanse outfit met gaten in de kousen en al en hoeden als opengesneden blikken… De muziek van de Nederlandse T99 omschrijven is geen sinecure. Eén ding is zeker, ze past hier wonderwel in het kader. De beklijvende drumdreun bleef voortduren tot iedereen binnen was en barstte dan los in een soort van avant-gardistische rockabilly met Zappaiaanse tempowisselingen. “Fichez le Camp”, “Shake It” , het van de Palladins weggelopen “So Many Times”, zingende drummer, altijd speciaal,”When the Wagon Comes”. Gitarist Mischa den Haring bespeelt zijn lapsteel als was het een gitaar in “Hope It’s Gonna Rain” en de surfnummers als “Sayonara” klinken goddelijk. Deze band moet je zeker eens in huis halen, diegenen die ze nog niet hebben gehoord, snel even checken bij Twinstreet waar ze nog spelen, of ze boeken aldaar natuurlijk als je ze in je living wil. This is great stuff.

Na een korte pauze van een twintigtal minuten nog zo’n klepper: Smokestack Lightnin’ from Germany. Eveneens aan de haak te slaan via boekingskantoor Twinstreet, hier te lande. De perfectie wordt hier zeer dicht benaderd door deze twang-kings. Wie een Beatlesnummer als “Run For Your Life” als een prachtig up-tempo countrynummer kan laten klinken, is waarlijk goed bezig. “Real Gone Daddy” is dan weer de betere rockabilly. “Ring of Fire” is uiteraard meteen herkenbaar als Johnny Cash maar heeft toch een uitgesproken Smokestack-jasje aan. En de stem van zanger-uprightbass is gewoonweg fantastisch. En “Gentle On My Mind” doet ons vooral aan Tammy Wynette denken, die hiervan ook een prachtige versie neerzette. Met “Unknown Stuntman” zitten we met Evel Knievel en consoorten aan tafel. Heerlijk stukje Tony Joe White met “Polk Salad Annie” en ook “These Boots Are Made for Walking” van Lee Hazlewood ligt goed in de markt dees dagen. De afsluiter wordt hun absolute hit “Soulbeat” ter voorbereiding van de komst van  The Seatsniffers.

Dat The Seatsniffers bij mij bovenaan in het laatje liggen is al lang geen geheim meer. En ik denk dat dat bij velen het geval wil zijn. De Walter glundert bij deze thuismatch en de Piet, maar die glundert altijd, enfin allemaal staan ze te blaken van goesting. En de bus Sniffers-supporters is er ook. En in toepasselijke outfit. Wat de set van vandaag bijzonder maakt is de special guest Jeff Pedal , die met zijn pedal -steelguitar bij sommige nummers een dimensietje toevoegt en hij glundert ook. Sprankelende set alweer en veel te snel voorbij. Want als de superhit “Assembly Line” op de proppen komt is het einde helaas nabij. Nog een drietal bissers met de "Chicken run" als hekkesluiter en het was afgelopen met deze Supersonic Rock’n’Rootsnight  op een zondermeer tot de verbeelding sprekende site. Zo mogen er nog komen.

Alle prijsdieren van deze avond kwamen van de stal van Twinstreet Bookings. Dat is niet mis. En er zit daar nog veel meer. Ga maar eens kijken naar hun site. Dat kan via de link op de onze.   Bye folks. Tot de volgende