SEAN COSTELLO (US)
Crossroads Antwerpen - november 25, 2007

Website Org: CROSSROADS ANTWERPEN 
Website Artist: Sean Costello (US)

Review:Laurence
Photo: Michel Verlinden

SEAN COSTELLO

De 27 jarige Sean Costello kwam na een paar jaar nog eens graag terug naar het gezellig Antwerps bluescafé Crossroads van Jan en Suzy. Er waren die dag trouwens nog meer artiesten die een persoonlijk bezoekje brachten,en de warme ontvangst en geschenkjes toonden aan dat bluesoptredens brengen meer is dan zaken doen, de vriendschapsbanden die ontstaan zijn welgemeend. Blues komt uit het hart, is bijna een levensbeleving, daarom dat er steeds in al die zalen en festivals zo’n ongedwongen sfeer is, en dat is zeker het geval in de Crossroads. Met een rookvrije ruimte voor de optredens en de vrije verbinding met het café is het voor iedereen steeds mogelijk om afwisselend te kiezen voor zuiver de muziek, of om daarbij nog gezellig te kletsen met een pint en sigaret. Beide ruimtes bleken ook goed vol te raken tijdens dit zondag (einde)namiddag concert wat bewijst dat de formule aanspreekt.

Vanaf de eerste noten van onze zanger gitarist uit Atlanta wisten wij dat het goed ging worden. Misschien wat ongebruikelijk om te openen met het trage “So many roads” van Otis Rush, maar daardoor was het wel mogelijk om onmiddellijk de individuele kwaliteiten op muzikaal vlak te kunnen bestempelen. Om Sean Costello’s rauwe stem te appreciëren heb ik iets langer nodig gehad, maar zijn melodisch snarenspel kon ik direct pruimen. In “See baby” ging het sneller, en viel het op hoe Sean met hart en ziel speelde. Ook wanneer hij niet voor de microfoon stond bleef hij allerlei klanken produceren, en de grimassen die hij daarbij trok waren typerend zoals bij menig andere getalenteerde bluesmusici. Met “check it out” van Bobby Womack ging het de funky toer op, met veel staccato. Toen kregen we een stukje uit het nieuwe album voor februari 2008, “hard luck woman”. Met het zeer trage “double trouble” was ie echt weer op z’n best, die stille en rustige passages illustreerden goed hoe men gevoelens door een instrument soms beter kan uitdrukken als met woorden. Na het meer gezongen soul nummer “can I change my mind” begon het publiek enthousiaster te reageren en het applaus klonk nog luider na het eigen geschreven “any time you want”.

In “I ain’t got you” werd zeer vloeiend gespeeld en kwam ook bassist Aaron Trubeck prominenter over. Die speelt nu al een jaar of drie in de groep maar ik vermoed dat hij weinig van de optredens gezien heeft want meestal musiceert hij met zijn ogen dicht, naar boven kijkend. Een goede ondersteunende bass komt duidelijk ook van binnenin. Het volgende was weer een traag eigen nummer voor de eerste cd met huidige bezetting “have you no shame”. Toen we de tittel van het volgende te horen kregen fronsten velen de wenkbrauwen. “Hucklebuck” is iets wat men normaal op trouwfeesten speelt en waarop iedereen in formatie de bekende danspasjes uitvoert! Dit nummer op een bluesavond brengen vergt een stevige portie adaptatie maar met inbreng van eigen klank en tint, en een jazzy adaptatie met Django Reinhart riffs ertussen, kon dit genieten van een daverend applaus. De inbreng van drummer Pal Camponella was er ook niet vreemd aan. Hij is amper een jaar met dit trio en ondersteunt heel goed beide anderen zonder teveel geweld. Op de rock and roll “ain’t got a home” en het tempovol “kansas city blues” kon hij zich goed uitleven vooraleer de pauze in te gaan.

De beperkte stock van hun vorige 3 cd’s bleek snel uitverkocht en nadat de keeltjes gespoeld waren (wat blijken al die Yanks toch van Duvel te houden), werd de tweede set aangezet met “no half stepping”. Tijdens het rustige “I’m a man, yes I am” knapte zijn hoogste snaar maar scheen daar weinig of geen last van te hebben, ook niet voor het solowerk! Toen hij geen vervangsnaar vond werd road manager Coen naar het busje gestuurd en speelde de groep een improvisatie met een erg sensuele basssolo en stevige drumsolo. Toen er ook daar geen snaren te vinden waren moest de rest van het optreden aangepast worden door nummers te kiezen die op vijf snaren konden gespeeld worden. No problem want ze hebben een uitgebreid repertorium en speelden toch al zonder playlist. Blijkbaar spelen ze nooit twee keer hetzelfde wat zeker motiveert om ze meermaals te gaan beluisteren. Tijdens het lange ritmische “you got a certain? “ en “lucky new” moest Sean continu z’n snaren bijregelen want door de weggevallen spanning van de ontbrekende moest alles terug in evenwicht gebracht worden. “Simple twist” was dan weer een mooie slow, gevolgd door het snellere “Chicago rolling country”. Afsluiter moest er eentje van Freddy King worden en met “side tracked” kregen we een prachtig instrumentale meesleper.

Als toemaatje kregen we een traditionele zeer oude zang “little birds”. Het was een rustig nummer waar de rauwe en sterke stem van Sean Costello de hoofdrol toegediend kreeg, met voor de eerste maal deze avond ook een beetje slide gitaar erbij. Alweer een bewijs dat die man zowat alles aankan. Na het optreden kon je hen aantreffen aan de toog voor een rustige babbel. Heel sympathieke gast zonder kapsones die het nog ver gaat brengen. Misschien ben ik een beetje onpartijdig omdat ik steeds graag trage melodische instrumentale blues gehoord heb en dat nou net z’n sterkste punt is, maar ja: les goûts et les couleurs ne se discutent pas

Laurence