Fridaynight’s allright for…live Music. En alle andere dagen en nachten ook. Border zat weer goed vol. ’t Was Heidi’s verjaardag en alle roosjes waren van de partij. Voor wie ze dus gekomen waren, Heidi of The Twisters, zal voor altijd en in de eeuwen een onduidelijkheid blijven. Maar het maakt niet uit, want The Twisters waren ook steengoed. Een gesprekje met 
Brandon, de gitarist, leerde me dat ze, na 3 weken toeren door Europa, hier aan hun voorlaatste gig toe waren. Daarna keren ze terug naar hun stek nabij Vancouver (een Canadese ‘nabij’ dan wel, want daar zo ongeveer 300 km vanaf). Hetgeen de Twisters voor mekaar boksen is niet onder één noemer te vatten. James Harman, Rod Piazza’s Mighty Flyers, Little Charlie & the Nightcats met Rick Estrin zijn namen die de revue passeren bij sommige van hun zelfgepende songs, maar ook Jerry Lee Lewis’ getinte rock in “Thick or Thin” of western swing à la Asleep at the Wheel in “She’s Krazy” komen aan bod, Jimmy Reed in “Honest to Goodness”, T-Bone Walker in “Don’t Leave Me” ….
Brandon Isaak is een uitstekend gitarist, zonder daarbij de allures van een halfgod te vertonen. Zijn jazzy akkoordenopbouw afgewisseld met zijn louter pentatonische noten lijnen houden zijn gitaarspel boeiend. Dat hij daarbij ook nog zeer verdienstelijk zingt komt de afwisseling ten goede. De andere vocalist is Dave Hoerl, die tevens een bovenstebeste harpplayer is. Hij kent de knepen en meestert zowat alle bluesstijlen, van Jimmy Reed’s schrille riffjes, over de beide Walter’s (Little en Horton) tot de echte en de ‘valse’ Sonny Boy. Ook de chromatische harmonica heeft hij onder de knie.
Contra-bassist Keith Picot zorgt ervoor dat de totale picture van de band niet te statisch wordt. Headbangend en met zijn bijnatweemeterlengte wandelt hij zijn double bass rond op het podium alsof het een ukelele is. Slapping his bass dat het goeie gangen geeft. Niet te verwonderen dat hij na een vijftal nummers in zijn ‘marcelleke’ staat. Drummer van dienst is Lonnie Powell die op deze Europese tour Matt Pease vervangt. En hij doet het opperbest. Als je niet weet dat hij een invaller is, en zelfs als je het weet, je hoort het niet. Pure klasse deze man.
27 nummers kregen we voor onze goede vrijdag. Alle van de hand van Brandon Isaak en/of Dave Hoerl. Op drie na, voor zover ik mij herinner, “Lonesome Train”, “Mistery Train” en de, door Dave op hemelse wijze gezogen en geblazen, afsluiter “Bye Bye Bird” van Willie Dixon op Sonny Boy Williamson’s wijze.
Hoogtepunten waren er niet. Het was één groot hoogtepunt. Of toch, wanneer Heidi door de band werd uitgenodigd om de tamboerijn te bespelen. Dát was het hoogtepunt voor de Roosjes. Volgend jaar terughalen.
Nog dit: hun laatste CD “After the Storm” is een absolute aanrader. Met toevoeging van Kenny ‘Blues Boss’ Wayne aan piano en orgel voor enkele nummers is dit een pareltje. Geproducet door de Twisters themselves en Brandon’s broer Chris Isaak in diens studio.
Ik hoor het U al vragen; neen, het is niet de Chris Isaak van “Blue Hotel” en “Wicked Game”.
review: witteMVS photo: Freddy B
