TRASH HOMBRES (NL)
ace cafe rumst - december 23, 2007

Website Organisation
Website Artist

Review: Witte MVS
Photo: Freddy B

TRASH HOMBRES

Zondag, de vooravond is jong maar ondergedompeld in een dichte mist. Op sommige plaatsen is het rijden met de witte lijn als gids. Toch heb ik het café teruggevonden en de Nederlandse Trash Hombres dus ook. In feite waren ze er al voor de mist op kwam. Helemaal uit Arnhem,centaal Nederland. Trishaten.
’t Café liep nagenoeg vol, alsof iedereen het laatste gigje van 2007 nog wou meebeleven.
Trash Hombres zijn Wil Sipkema, gitaar, Marc Kamphuis, vocals, Mark Verschoor, double bass en Rasyf Kremer op drums. Ze hebben alle vier reeds eerder hun spoortjes verdiend bij andere bands en wellicht ligt dit mee aan de basis van het zeer gevarieerde repertorium van de jongens. Van West Coast blues tot pure trash rock, alles overgoten met een pittig rockabilly-sausje.

Een greep uit wat we te horen kregen geeft een impressie van de veelzijdigheid van deze band. “Hip Shaking Baby” van Johnny Burnette, “Rock & Roll Boogie” Jerry Lee Lewis, ”The Way I Walk” van Robert Gordon, “It’s My Soul” van Ronnie Earl (zeer bijzondere keuze voor een rock-formatie) en staat op hun demo-schijfje, “Loudmouth” van The Seatsniffers (voortreffelijke keuze), “My Babe” van Willie Dixon in de Fabulous Thunderbirds-versie, “The Crawl” van diezelfde rootsrockers, “Cruel Red” van Jack Smith en ook op hun CD, “Linda Lu” van Ray Sharpe, “Folsom Prison Blues” van Johnny Cash, “Justine” van The Blasters, “She’s  Tuff” ook van The Fabulous Thunderbirds, “Mystery Train” van Junior Parker en Sam Phillips (inderdaad, die van de Sun Studio), “Let’s Buzz” van The Paladins………….en ga zo maar door. Mooi toch, niet ? Als je hiermee naar buiten kan komen, ben je al even bezig. Een te koesteren selectie. Vandaag spelen de jongens enkel covers dus van lekker en degelijk andermans werk.

Niets beter dan dit, als basis voor hun toekomstige eigen werk. Dit kan interessante werkjes voortbrengen, eerder dan een éénzijdige repertorium –keuze. Zanger Marc heeft de goeie rock-stem die na drie sets van samen om en bij de veertig nummers nog niets aan kracht moest inboeten. Zoveel kon niet gezegd worden van de luidspreker die zijn stem moest projecteren. Die kwam er naar het einde toe nog maar proestend en scheurend uit. Driewerf hoera ook voor de bescheiden gitarist Wil. Hij luisterde heel goed naar de groten van de rock(abilly) en de surf. Invloeden van o.a.Brian Setzer, Scotty Moore, Phil Alvin en Link Wray, maar ook van bluesgrootheden als early Ronnie Earl. Niet virtuoos, dat hoeft ook niet in het huidige formaat. Maar vast goed genoeg om boeiend te blijven. Voortreffelijk dubbel gebas van Mark Verschoor. Hij houdt van zijn instrument, en dan bedoel ik zijn double bass, zoals hij het omarmt. Degelijke slap en walking bass waar nodig. De fundamenten zijn stevig. Rasyif aan de drums draagt hiertoe bij. Vergis ik mij als ik zeg dat hij de laatst geworvene is van de band ?

Toch levert hij een serieuze en stevige beat af. Deze rhythmsection zit snor. Een ietsie meer rockerige beweeglijkheid ofte showelement zal deze formatie zeker ten goede komen. Maar mag ik hier dan ook meteen aan toevoegen dat de band desbetreffende misschien gelimiteerd was door de afmetingen van het podiumpje. Wij, en ik durf mij hier op te werpen als spreekbuis van alle aanwezigen, hebben hiervan genoten, al kwamen de jongens van boven de Moerdijk. Ik zal er niet ver naast zitten, als ik zeg dat we van deze rockers nog meer zullen horen. Voor mij waren de absolute uitschieters “Love Whip” van Jim Heath en vooral “Up Jumped the Devil” van Ronnie Dawson. Mooie doorlopende hypnotiserende staccato gitaarrifjes. This is rock & roll.
Thanks Trash Hombres, jullie horen voorlopig niet in de trash can. En thanks Chris om ons deze band als van oudsher gratis aan te bieden op wat anders alweer een loze zondag zou zijn geweest.
witteMVS