TY GARNER & THE BLUE NOTES (UK)
Nekkersdal - october 25, 2007

Website Artist:Ty Garner Quartet (UK)

Review: Witte MVS
Photo: Freddy B

TY GARNER AND THE BLUE NOTES

Het was niet verleden jaar, noch twee jaar geleden, maar reeds drie jaren zijn er vervlogen, sinds we de vorige keer Ty Garner mochten ontvangen in onze Brusselse Rootsclub. Bijna dag op dag, want vorige keer was op 18 oktober 2004. Yes, yes… time is speeding… In 2004 kregen we van deze man een prachtig jazzy concertje mee, met bluesy onder- en boventoon. Of noem het een bluesy concertje met jazzy invloeden. Het maakte niet uit wat het precies vertegenwoordigde, het was gewoon zeer goed en een plezier om naar te luisteren. Er werd trouwens een opname van gemaakt en Garner liet er een officiële CD van uitgeven: "Live at Rootsmusic, Brussels". Dit kleine pareltje prijkt in mijn collectie, en het mag er in al zijn bescheidenheid gerust bij staan. Vol goede verwachtingen togen wij dus naar onze Brusselse club par excellence om er de "Pussy Cat Dues Tour 2007" mee te maken. Want zo noemt Garner's actuele toer door Europa. 'What's in a name ?' luidt de overbekende uitdrukking, om iets te duiden dat niet echt op de inhoud slaat. In dit geval : een scheet in een fles. Verbijsterend hoe een getalenteerd musicus zijn kunnen kan compromiteren door er met zijn klak naar te smijten. Een losse, ontspannen en onderhoudende interactie met het publiek komt altijd ten goede van de show, vooral in een intimistisch kader als Rootsmusic, Nekkersdal. Op voorwaarde tenminste dat die losse houding eerlijk en spontaan is en niet voortvloeit uit overduidelijk, overmatig gebruik van chemische hulpmiddelen. En als dat bovendien ten koste van de muzikale kwaliteit gaat, tja…dan zijn we tijd aan't verliezen. Gelukkig was de band nog van niveau, en hebben deze jongens, meer dan eens duidelijk ongemakkelijk door Ty's optreden, onze avond nog gered. De Braziliaanse drummer was van een ongekend niveau, de Amsterdamse bassist even goed en de pianist wist net zoals de voornoemde ritmesectie een aardig stukje te improviseren. Dat was nodig om Ty te volgen, die bij tijd en wijle de grond niet meer raakte. Zo ging Peter Green’s meesterwerkje « Black Magic Woman » volledig de Britse smog in. En ook twee topnummers van Jimmy Reed, «Bright Lights, Big City» en «Big Boss Man» arrangeerde hij tot volslagen niemendalletjes. Hoe is’t mogelijk. Driemaal werd de set onderbroken voor een ‘koffie-break’, ook hoogst ongewoon, maar bijna welgekomen in de huidige kontekst. En dan kon ik langs de meeste onhebbelijkheden van de show heenkijken, omdat ik weet wat de man aan potentiëel heeft. Maar dat kreeg ik niet verkocht aan de mensen die hem voor het eerst zagen en hoorden.
Ty,…volgende keer beter, of…nooit meer !
Een welgemeend applaus echter voor de band en vooral voor het publiek, dat heel beleefd het einde van de show heeft afgewacht om naar huis terug te keren. Het applaus was echter afgemeten en om een encore heb ik niemand horen smeken. Er zijn grenzen aan de beleefdheid.
Voor het volgende concert in Nekkersdal moeten we helaas tot volgend jaar wachten, maar we zullen er zijn want één misser ontmoedigt ons niet.

Wel kan iedereen nog op post zijn op 6 december voor de Sinterklaasparty met Chilly Willy en Second Hand Store.

witteMVS