STAN WEBB (UK)
Spirit of 66 Verviers - october 31, 2007

Website Org: Spirit 66 Verviers
Website Artist:Stan Webb (UK)

Review: Laurence
Photo: Anja

STAN WEBB

Na verleden jaar een paar optredens van hem in mineur zien eindigen hebben waren de verwachtingen wat gespannen. De eerste noten van zijn begeleiders klonken zeer hard maar dat werd snel bijgesteld en tegen dat Stan Webb het podium opkwam en zijn eerste nummertje meespeelde, en zijn Marchall afstelde klonk het helemaal goed. Het tweede nummertje was al meteen een trage blues zoals we er nog wat gingen krijgen. Hier werd meteen duidelijk dat de meester heel wat echo gebruikte om zijn soms goddelijke klanken nagalm te geven. Het was duidelijk dat de man in stemming was en ditmaal zonder geestesverruimende hulpmiddeltjes. Vervolgens kregen we een mooie interpretatie van The thrill has gone (geen gelijkenis met The thrill is gone) te horen, waarbij het opviel dat het niet makkelijk scheen om die voor hem karakteristieke vocale hoge tonen te produceren, de rechterhand greep meermals naar het oor en je zag dat hij er moeite voor deed, maar het klonk allemaal wel goed, en dit zonder echt dicht tegen de microfoon te moeten zingen. Moet het nog gezegd worden dat de man al meer dan 30 jaar onafgebroken optredens geeft en tientallen LP’s en CD’s uitgebracht heeft?

Deze vorige nummers waren in feite slechts opwarmertjes voor wat we daarna te horen kregen. Met I hate to see you go konden we zien en horen dat Stan zeer goed met de slide overweg kon en het talrijk opgekomen publiek begon goed mee te swingen. Na nog een ritmisch nummertje was het de tijd om de melancholische ballade Sweetest little thing dat op veel bijval kon rekenen. De man moet ook wel een fan zijn van wijlen Johnny Cash vermits hij ons een tribute voorschotelde. Daarin kreeg ook tweede gitarist Gary Davies (die al sinds 88 in deze groep speelt) de kans om wat solowerk te demonstreren terwijl Stan snel een advundum met een uit het publiek gekregen pint deed. Volgend nummer was Take the water, al op hun LP’s te vinden sinds 75 waarbij veel gebruikt gemaakt wordt van de Wa-wa en het geheel doet denken aan een oud Johnny Rivers plaatje. Mother on the candlelight is dan wel minder bekend maar wel goed swingend alvorens deze enige maar lange set af te sluiten met het legendarische I’d rather go blind van zijn originele groep Chicken Shack. Na bijna 40 jaar klinkt het nog steeds even mooi en ben er bijna zeker van dat menige aanwezige heeft teruggedacht aan één of ander lief waarmee die 3 minuten op één tegel heeft “gedanst” op deze muziek.

En toen was het tijd voor de bis nummers en onder de vorm van onder andere Poor Boy was dit net wat het publiek nodig had. Bassist Jim Rudge die al 8 jaar in de band speelt ondersteunde uitstekend zonder echt op te vallen, wat niet kan gezegd worden van de uitstekende enthousiaste drummer, want zijn gelaatsuitdrukkingen waren echt verbazend en deden me soms denken dat er ergens een nagel binnenin zijn schoen moest zitten terwijl hij die dikke trom pedaal aansloeg. Voor de rest zullen we nog wel wat nummers vergeten op te schrijven hebben, maar dat wil alleen maar zeggen dat we te druk bezig waren om ervan te genieten. Vanuit de zaal niks als positieve commentaar en dat klonk evenveel in het Nederlands, Duits en Frans, wat bewijst dat deze club door zijn centrale ligging in de Eurregio wel bluesliefhebber van verschillende windstreken tot hun trekken laat komen. Via hun website kan men trouwens inschrijven om een wekelijkse e-mail met hun lange termijn programmatie te ontvangen en behalve blues, worden daar ook regelmatig 60’s en 70’s originele bands op de bühne geheven. Voor de rokers was het wel moeilijk om 2 uur in de bluesambiance te vertoeven zonder nicotine. Misschien hadden 2 sets hier iets aan kunnen doen, en ook de recette van de toog kunnen doen zwellen, want after parties zijn daar niet aan de orde van de dag. Dan maar op een schappelijk uur onze terugweg uit de Oostkantons aangevat maar dankzij de goede autowegverbinding waren we in een mum van tijd terug thuis.