THE WILDCARDS (UK)
The Borderline Diest - november 16, 2007

Website Org: BORDERLINE (the) DIEST
Website Artist:Wildcards the (UK)

Review: Witte MVS
Photo: Freddy B & Vanessa

THE WILDCARDS

Onze vrienden, zo kunnen we ze onderhand al wel noemen, uit South-West Wales kwamen voor een extreem kort tourneetje naar Nederland, maar vonden dat ze, als ze dan toch het Kanaal overstaken, the Borderline niet mochten overslaan. Temeer daar Diest ook nog plat op de weg lag. Dat resulteerde in een primeur, voor het vasteland althans, voor onze club van de nieuwe CD "Raising Hell" van The Wildcards. Ain't that nice ?
Ze waren, zoals we van hen gewoon zijn, zeer on-Brits goed op tijd. Dat gaf ons de gelegenheid wat te keuvelen. Van hieruit gingen ze nog naar Enschede voor een gig op zaterdag en dan naar Rotterdam voor een live-radioprogramma. In Nederland is daar blijkbaar ruimte voor op de radio. En dan nog wel op zondag, als we hier bij onze zenders al een tot een minimum beperkte bezetting hebben. En daarmee was het tourneetje al afgelopen en moesten ze snel terug de shuttle op naar Dover om maandag tijdig op het werk te zijn. Je ziet dat het artiestenleven niet zoveel verschilt van het onze. 't Is ook één geloop.
Nadat Martin klaar was met zijn gepruts aan Vince's versterker en nadat ze de innerlijke mens versterkt hadden in de Borderline lounge/restaurant, hoe kan ik het anders noemen, waren ze er compleet gereed voor. En ondertussen was het vaste publiek ook aangekomen. Ze namen een goeie start met het nummer "Angeline" dat noch op hun eerste, noch op hun laatste CD staat. De oorsprong van de song kan ik niet achterhalen, en ik ben het vergeten te vragen aan de heren. Want één van de (goeie) eigenschappen van deze jongens is dat ze de weinige covers die ze brengen een zodanig dikke eindlaag Wildcards-verf kunnen meegeven, dat je soms drie keer de tong moet omdraaien alvorens een misschien verkeerde informatie mee te geven. In dit geval draait mijn tong nog altijd rond. Wat we wel al kennen van de CD is het nummer "Drunk", dat niet van Vince's hand is, maar wel op zijn lijf geschreven. Met "Hoodoo Preacher" brachten ze een welgemeende hommage aan de dit jaar overleden Gary Primich met wie ze in 2005 nog toerden door Europa. Dit mooie bluesnummer, van Primich trouwens, was één der highlights van de avond wat mij betreft. Hun ganse CD is trouwens opgedragen aan deze bluesharp-virtuoos. De eerste set van een dozijn songs werd beëindigd met Martin's "Hang Me Out To Dry", een song over doorzakken in bar's en straal thuiskomen, zodat je enkel nog deugt om aan de waslijn uit te waaien. Toestanden die ons totaal vreemd zijn uiteraard.
De tweede set werd ingezet met het razende tempo van "Raising Hell". Een instrumentaal circusnummer. Maar dan een circus samengesteld uit zombies, vampieren, en alle duivelen uit de hel. It's in the name. Een welkome afwisseling kregen we in deze set met het montere "Happy Hour" uit de eerste CD. "Long Way Home from St Louis" is een mooi bluesnummer met een prachtige 'andere' solo van Vince dat ons werd aangeboden als toegift, want staat op geen van beide CD's. Dan was de tijd gekomen voor de ge-revampte versie van Ellington's Caravan, op de nieuwe CD "Hellsinki Caravan" gedoopt. Iedereen in de gelagzaal was mee. Dat is de bedoeling van karavaans. Na twee sets, hadden ze ons zowat alle nummers van hun twee schijfjes en een aantal andere ingelepeld. En ondanks wat PA problemen was dit een prachtig concert van de band met twee solo-gitaristen die mekaar geen enkel moment voor de voeten lopen. Dat is al een ganse prestatie.
Als toemaatje kregen we een ongelooflijk schone en devote interpretatie van "St James Infirmary". Hiermee bewezen deze Britten eens te meer dat ze ook 'deep blues' kunnen spelen en zijn.
Martin, Vince, Al en Kevin…tot heel binnenkort en in elk geval tot in september 2008 in de London area.

witteMVS