CONCERT REVIEW

Party-time in The Crossroads met 907,2 KG BLUES om de groepsnaam maar eens te vertalen in metrieke waarden. Je hebt er al een en ander over gelezen in het verslag van mijn alter ego de Fred. Hij zag ze gisteren al aan het werk in Lille voor een verzameling notabelen, die op bevel helemaal uit de bol gingen. Wat een beetje aanstekelijke jump en swing al niet vermag in gang te steken.

Hier in Antwerpen zou het iets wat minder uitbundig zijn geweest dan in de gemeentelijke feestzaal van St André-lez-Lille. Dat had te maken met de afmetingen van het podium van Crossroads dat zowat achtmaal kleiner is dan ginderachter. Maar wat we aan clowneske show verloren, wonnen we aan de andere kant terug in een muzikale prestatie van een hoog niveau en met veel subtiliteit en een achtmaal grotere intimiteit. Al van bij onze aankomst in The Crossroads werden we begroet door een uiterst sympathieke Michael Arguello. Ook alle anderen van de band kwamen hun opwachting maken. Echt op z’n Amerikaans, zonder kapsones.
Om vijf dertig stak de show van wal. Na de opener “Red Headed Woman” stelde ‘Pink’ Michael Arguello al meteen zijn band voor. Niet van de minsten is het minst wat je kan zeggen. Voor dit korte Europese wintertourneetje waren dat Johnny Mastro, frontman van Mama’s Boys op bluesharp; Kirk Eli Fletcher, die, net vóór dit tournée, The Fabulous Thunderbirds verliet, op gitaar; Rich Wenzel, o.a. piano en productie van Porterhouse Bob, op piano en B3Hammond; Johnny Viau op tenor-sax, die ook al blies bij o.a. Kid Ramos, Carol Fran, Roy Gaines, Rod Piazza en Darrell Nulisch; Paul Loranger, de bassist met de tragi-komische blik, ooit de lage tonen aanslaand bij Eric Sardinas, en last but not least Max Bangwell, die tien jaar met Robert Lockwood jr. speelde, op drums. Hij heeft ook nog zijn eigen ‘recording’ band, waarvan u de nieuwste CD eerstdaags in deze electronische pagina’s zal besproken vinden.
Maar terug naar het podium. In elk nummer dat werd opgedist, bleek op meer dan overtuigende wijze, dat elke muzikant die hier op deze planken soleerde zijn palmares niet in de schoot heeft geworpen gekregen. Een gedegen kennis en feeling voor de blues ligt hier aan de oorsprong. Buiten de uitbundige West Coast nummers die 2000 LBS zo typeert, was er ook plaats voor ‘trage‘ blues, met bijzonder gevoelig gespeelde solo’s van Fletcher op gitaar, Viau op sax en Wenzel op B3. Kiekebich. Johnny Mastro bestond het om zowaar een zeer jazzy nummer te spelen op zijn chromatic, met zoveel subtiliteit die ik eerlijk gezegd van hem niet verwacht had. Hij mocht ook een paar keer als Opper-Mama’s Boy uit de hoek komen, met het van hem bekende shouting werk. En natuurlijk, zoals het elke ‘supergroup’ betaamt, mocht iedereen ten gepasten tijde met een bravourtje voor de pinnen komen. Voor Rich Wenzel was dat Booker T’s “Green Onions”. Elke B3-speler die ik het laatste jaar aan het werk zag, speelt dit nummer. “The music score comes with the instrument” denk ik. Maar voor mij niet gelaten, ik vind het een prachtig nummer. Kirk Fletcher kwam met “Walk on the Wild Side”… nee, enkel de intro ervan, daarna ging het over in een razendsnel “San Ho Zay” van Freddy King. Ook niet bijzonder origineel, hoor ik al iemand knorren, maar toch bijzonder goed gebracht, en net iets anders dan… de rest. “Pink” fluisterde een eigen mooie versie van “Need Your Love So Bad” via zijn micro de zaal in, onderstreept met fraaie gitaarlijntjes van Kirk. Very nice. Maar voor mij blijft Peter Green’ s versie met Fleetwood Mac nog steeds ongeklopt.

Naar het einde van de tweede set toe, werd Big Dave uitgenodigd op de bühne. Arguello en Viau bliezen de aftocht om plaats te maken voor dit bluesharpduel. Voor Big Dave was dit een thuismatch, maar toch vond hij het middel om Mastro nog een tandje te laten bijsteken. Deze wou immers niet onderdoen voor “the local talented harpblower”. Dit alles kwam ons alleen maar ten goede.
Als bisnummer en afsluiter werd ons een soort van medley opgevoerd, een hommage van “Pink” aan Crossroads-café, beginnende met R.J.’s “Crossroads”, enigszins verholen en gaandeweg overgaand in “Rollin’ and Tumblin’”.
Fijn concert, alles bijeen goed voor een dikke twee uur blues die geen moment verveelde. Het had nog langer kunnen duren, ware het niet dat ook dit café buren heeft, die het wellicht niet zo op goeie muziek begrepen hebben. Komt er dan geen lawaai van de laaie hun vensters binnengefladderd ??
En dan nog even dit om de professionaliteit van muzikanten en soundman in de verf te zetten: vanaf de allereerste noot zat de klank snor ! En dit nagenoeg zonder soundcheck. Proficiat. En nu gulle !
Vorig jaar hadden we The Mofo Party Band om de festivals een party-sfeertje te geven. Wordt het dit jaar 2000 lbs of Blues ? Of wordt er dit jaar niet geparty-ed ?

witteMVS