CONCERT REVIEW

Na hun verrukkelijke live cd gehoord te hebben werd het tijd deze sinds 1973 spelende formatie eens live aan het werk te horen. Gezien ze maar zelden naar België komen ben ik dan maar de mayonaisegrens overgereden (toch een hele andere smaak daar!) om ze in een gezellige blueskroeg in het centrum van Oss te gaan beluisteren. De zaak was afgeladen vol wat bewees dat deze groep toch wel heel populair is bij onze noorderburen. Hun roots kan men terugvinden bij Cuby and the Blizzards die in de jaren 60 en 70 in België toch ook wel bekend stonden.

Openingsnummer was “Bring it on home” waarbij bassist Jan Willem Sligting, in een net pak met das, de bluesharp bespeelde. Dit trager nummer werd opgevolgd door eentje van eigen werk “skin and bones”, dat hen toch al heel wat succes bezorgd heeft. Het is een snel deuntje waarbij beide solo gitaristen, de gebroeders Laporte, elkaar afwisselden. “Sally go round the roses” klonk als een soulblues waarbij toetsenman en groepsoprichter Han Van Dam meer op de voorgrond trad op zijn elekrtische piano. Geen fancy bewerkte klanken maar de ganse avond puur pianowerk met soms honky tonk en rockabilly invloeden. De volgende 2 nummers zijn ook op hun 2004 live cd te horen en zijn eigen creaties. Het klonk heel sensueel toen zangeres Tinneke Schoemaker “if you really want to leave” inzette met haar mooie stem. Het is het eerste nummer dat ze samen met John Laporte schreef en werd reeds in 1974 opgenomen. Johnny blijft echter op de achtergrond en laat broer Guus sologitaar spelen met soms sterke Albatros (Fleetwood Mac) allures. Alhoewel het een prachtig lang en traag echt bluesnummer was bleef het publiek, zoals dikwijls in Nederland, toch nogal luid ouwehoeren. In “coming home no more” door hetzelfde duo geschreven nam Johnny de solopartij voor zich op de gitaar en alhoewel zeer goed, niet op hetzelfde niveau als Guus. “Parting glass” was een traditionele trage song dat meer akoestisch gebracht werd. Hierbij toonden de bandleden hun flexibiliteit want Guus bleef aan de kant, Johnny speelde op de basgitaar en Jan Willem de accordeon. “Ground Hog Blues” werd een samenspel tussen de 2 gitaristen, zonder piano of bas met een hoog delta blues gehalte. “3 times a fool” van Otis Rush, het openingsnummer van hun live cd, werd hier gebruikt om de eerste set af te sluiten en de toehoorders laten hopen op een nog betere tweede.

Na de pauze scheen het publiek toch wat uitgepraat te zijn en met het swingende “down at the bottom” en mooie trage “I love the life I live” was alle aandacht terug op het podium gericht. “The other side” was een zeer snel eigen nummer met een entertainende challenge response spel tussen de 2 broers. De zaal werd helemaal wild van “beware”, een swingende meezinger. De ambiance bleef er zeker in met ‘I’m torn down”, een boogie woogie waarin pianist Han zich in zijn element voelde. Daarna was het effe uitblazen met “hard time killing floor”, een echte trage instrumentale blues met Jan Willem op de grote contrabas en Johnny als solo. Om te beletten dat het publiek zou inslapen werd overgeschakeld naar “twenty nine ways” waarin Han echt ontketend speelde en zoals steeds uitstekend ondersteund werd door drummer Bob Dros, een meester in de shuffle en stomp die zich tot de blues herschoolde na een periode heavy stuff zoals Black Sabbath en dergelijke. “Breaking up” gaf ons weer wat adem in de vorm van een uitstekende r&b. “Let me love you”, een traditional met arrangement door Jan Willem swingde heel goed met een mooie solo rol van Han en een sterke zang van Tineke. Daarna een zeer snel rocknummertje waar ik de tittel van vergeten ben, maar die rockte als great balls of fire met een goed samenspel van de 2 gitaristen. Tinnekes’ sensuele stem paste als de beste bij “Tell me more” van Billy Holiday, een traag liedje met veel sumertime gehalte. Waar het optreden stopte en de bisnummers aanvingen weet ik zo niet meer maar het deed er allemaal niet toe, niemand kon nog stilstaan en juichte “In the mood” van John Lee Hooker met klappende handen tot een zeer enthousiast einde. Han ging ballsout, de gitaren volgden en het publiek beklom het podium om mee te dansen, zelden zo’n feedback gezien van het ganse café en na nog een ander nummer was “You don’t have to go” een gepaste tittel voor dit daverend optreden. Aangepaste muziek nadien zorgde nog voor een gezellige afterparty en de Nederlanders hebben mij alweer verbaasd toen ik samen met de laatste aanwezigen gratis broodjes en ei aangeboden kreeg van de kroegbaas. Blijkbaar hebben ze daar regelmatig van die optredens maar zonder eigen website is dat onmogelijk terug te vinden.

Met een hele serie LP’s, CD’s en zelfs DVD heeft Barrelhouse gedurende hun 26 jarige carrière (ze hebben niet opgetreden tussen 1985 en 1993) genoeg materiaal voorhanden om schitterende optredens te verzorgen, ook met eigen PA. Naar het schijnt hebben ze nu ook akoestische optredens maar daar kan ik niks van zeggen. Optredens in het buitenland komen ook geregeld voor maar voor Belgische organisatoren blijken ze spijtig genoeg niet te bestaan. Eén van de weinige kansen om ze in België aan het werk te zien is op 11 mei 2008 als ze in Hof ter Loo optreden met andere bekende bands op Belgian Roots night #15 http://www.ccluchtbal.org

Laurence