CONCERT REVIEW

Bij onze aankomst om 16 uur was de zaal al meer dan behoorlijk gevuld en kregen we direct een eerste song als soundcheck. Het klonk veelbelovend en het was al wringen om een staanplaats te vinden die enig comfort en zicht bood, en waarbij de muziek evenwichtig doorkwam. Dat we daardoor ver van de toog en de toiletten terecht kwamen was geen bezwaar, Rootsville reporters komen toch vooral voor de muziek hé J. Het viel ook direct op dat behalve de gewone bluesklanten, er ditmaal vele nieuwe gezichten waren, en dat er ook noorderburen afgezakt waren (makkelijk te herkennen aan de bakjes friet en vele praatjes). Achteraf bleek dat Bluezilla tussen hun oprichting in 2001 en hun uitdijen een paar jaar geleden, razend populair waren in de kempen. Gezien dit een eenmalige reünie was wou niemand dat dus missen en lagen de verwachtingen hoog, maar die werden zeker ingewilligd.

Bluezilla zette er meteen de beuk in, en deed dit zonder verpinken tot het einde van hun optreden. Geopend werd er met “Dust my broom” waarbij zanger/gitarist Steff Peire direct liet horen hoe goede slide klinkt op een Gibson Les Paul. Steff speelt nog actief bij andere bands waaronder country, maar zijn hart en kunde ligt duidelijk bij deze vorm van blues, en hij heeft er ook een uitstekende stem voor. Spijtig kan ie van de blues niet goed genoeg leven, van country wel L. In “going home” kregen we er de tweede sologitarist bij en samen verdeelden ze zeer harmonisch de koek voor de rest van de dag. Paul Van Den Berg is dan ook een oude bekende en speelt de laatste jaren hier en daar sporadisch nog ergens een liedje mee. Paul heeft talent genoeg, maar aanslepende gezondheidsproblemen verzwakten hem zodanig dat regelmatige optredens onmogelijk geworden zijn, hoofdreden waarom de groep destijds heeft moeten afhaken. Paul haalt zeer mooie dingen uit zijn Fender Stratocaster maar speelde nu en dan ook op een strakke Flying V Gibson. Dat deze formatie niet alleen voor zichzelf speelde werd duidelijk in “Don’t lie to me” waarin actief de hulp van het publiek gevraagd en bekomen werd. Zo zou het meer moeten gebeuren, veel te dikwijls wachten groepen tot het einde van hun optredens alvorens het publiek mee te betrekken. Het opgebouwde ritme werd behouden in “one way out”.

Toen kwam het eerste rustiger nummer “ain’t no love in the world”. Traag maar toch ritmisch goed ondersteund, wat verwacht kan worden met een bassist als Jan Meyers in de gelederen. Ex Blue blot en de motor achter Bass Papa staat hij garant voor een omnipresente beat. In deze formatie treedt hij echter nog minder op de voorgrond. Minder funky invloeden en des te meer r&b, maar dan die goeie ouwe variëteit van welleer, niet dat oorverdovende oersaaie boeltje van vandaag dat de om onbegrijpelijke reden dezelfde naam gegeven hebben. Terug de stevigere kant op met “got you on my mind”, een half instrumentale foot stomper. In “crazy for my baby” werd door handgeklap en falsettostem van Paul opgeroepen tot medewerking van the ladies, en die deden gewillig mee. Voor de pauze kregen we nog “stoop down”, “take out some insurance” en “loosen up” te horen. In dat laatste waren ze tijdens de eerste set zeker geslaagd. Het werd een beetje drummen rond de bar en door de enorme opkomst kon al lang niet meer elk bier in het gepaste glas bediend worden, maar niemand die daar echt een probleem mee had, de muziek had de zeden al voldoende verzacht.

De tweede set werd zeer energiek geopend met “crossroad” van de legendarische Cream. Dit nummer was dan ook ideaal om de ritmesectie naar voren te schuiven. Drummer Beer Cogen ramde er goed op los en ook tijdens de rest van het optreden hielp hij constant hun stevige deep down stamp groove produceren, iets waar ik persoonlijk veel van hou. Degenen die mij kennen weten dat ik ook van die hele trage blues met orgel hou, en die kregen we te horen in “I’ll play the blues for you”. Toetsenman Niels Verheest kwam pas later Bluezilla vervoegen en dat hoorde je, in de meeste nummers bleef hij echt op de achtergrond, maar wanner hij wel het volumepedaal indrukte,  klonk het wel zeer mooi. De vrouwen luisterden met gesloten ogen in stilte naar dit mooie nummer, alleenstaande mannen hadden meer de nijging om iemand op te zoeken om het allemaal wat actiever uit te drukken! “House on a hill” was funky en de aanzet voor een duivels halfuurtje. In het welgekende “lay down sally” kregen we een goede solo passage van de drummer, en het publiek begon om langs om enthousiaster te worden. Het nog snellere “cafeïne and nicotine” had zelfs wat jazzy allures en liet veel ruimte voor individuele improvisaties van de leden. “Bullfrog blues” was dan vollebak blues en het publiek genoot er met volle teugen van. “Going up the country” klonk ondanks de tittel toch niet te westernachtig. “Messing with the kid” was een staaltje kunde verpakt in een uiterst ritmisch funky jasje, puur genot om naar te luisteren. Het nummer was bedoeld als einde vermits de bandleden individueel gepresenteerd werden en ieder een solopassage kreeg. De drummer deed dat meer dan behoorlijk, de bassist behoorlijk, maar van de keyboards had ik toch wat meer verwacht als een paar akkoorden. Gitarist Paul raakte zijn en onze gevoelige snaren door een portie Black Night van Deep Purple ertussen te rammen en achteraf kregen we te horen dat zanger Steff Peire nog ook een bijnam had als Link Bastard General of zo. Na dit lang meeslepend nummer konden ze het podium onmogelijk verlaten en wat volgt mogen we in feite allemaal beschouwen als bisnummers.

Eerst kwam er nog meer ambiance met “Mojo Boogie” en de weinige die nog zaten gingen ook al mee rechtop huppelen. Dan was het de beurt aan “Start it up”, met een trage start maar evoluerend in pure delirium. Vervolgens een interactief spelletje met het publiek die na 1, daarna 2 en tenslotte drie vrijgegeven akkoorden kon raden wat het volgende was. “Cocaine” kwam uit de bus, en de niet alleen visuele gelijkenis tussen gitarist Paul en Eric Clapton sprongen me in het oog in deze uitstekende uitvoering. Degenen die dachten dat ze nu ongeveer de top bereikt hadden zaten er dik naast, het beste moest nog komen ! Tijdens “Hey Joe” bewezen onze 2 gitaristen dat ze deze bekende Jimmy Hendrix stijl zeker aankonden. Eerst ging Paul het nochtans dichte publiek in, tot midden in de zaal, en omdat Steff het moeilijk vond om van op de bühne blijven mee te doen, kwam ie dan ook maar de zaal in. Minutenlang versmolten spelers en publiek helemaal in elkaar en was er een perfecte symbiose tussen spontane virtuositeit en onbegrensde appreciatie. Het kon niet op, maar moest toch wat rustiger na al 20 nummers alles geven. Het werd iets voor de koppels, het uiterst sensuele en zeer mooi gebrachte “Need your love so bad”. Het klonk zoals Fleetwood Mac, maar er was een zangstem en niemand zong op het podium! Een blik achter ons liet zien dat Walter Lavent, de man achter de mixing table ook zangtalenten had. Ondertussen was het allemaal zo meeslepend dat niet alleen koppeltjes, maar ook anderen die al dan niet emotionele banden hadden, elkaar vast hadden in kleine of grotere groepjes. Everybody felt sam! Als zesde bisnummer kregen we de meer energieke meezinger “every day I have the blues” waarbij ze geholpen werden door Charly, een zanger uit het publiek die een tekstbriefje in zijn handen gestopt kreeg, maar daar maakte niemand zich druk om.

De van geluk blozende uitbater Paul Vissers kon het aan de micro niet beter verwoord hebben. Goede wijn wordt alleen maar beter als hij een tijdje rustig kunnen liggen heeft, en dat was heel toepasselijk voor dit éénmalig heroptreden van Bluezilla. Er zijn geen plannen meer voor verdere activiteiten vermits verschillende bandleden spelen in diverse bands en de agenda’s dus niet meer overeen komen. We duimen allemaal dat Paul in de nabije toekomst gezond en wel weer aan het muzikale leven mag deelnemen. Als er elk jaar een eenmalige reünie mocht zijn van Bluezilla, dan was ik (en vele anderen) al heel blij, misschien een stille hint voor Goorblues festival 2009? Er was ditmaal driemaal meer volk als gewoonlijk en hopelijk hebben deze mensen eindelijk het café ontdekt en komen ze terug op de talrijk geprogrammeerde concerten dit voorjaar. Die kan je allemaal terugvinden via onze concertagenda.
DJ van dienst Patje Blues kon het volk ook goed houden want door een boeiend live concert van Ray Charles te vertonen op een groot scherm midden het café bleef de ambiance erin zitten. Spijtig dat we nog zo ver moesten terugrijden…Bedankt aan allen die deze eenmalige reünie helpen realiseren hebben. Spijtig voor degenen die het gemist hebben, die zullen vermoedelijk weer denken dat ik er teveel stroop aan gesmeerd heb, enkel de aanwezigen kunnen beamen welke mooie muzieknamiddag ze echt meegemaakt hebben.

Laurence

Goorblues 2008: 7 & 8 JUNI