CONCERT REVIEW

Verleden jaar was ik aangenaam verast geweest toen deze locale groep Parkblues in Lommel opende. Ik wou dus eens polsen of Bottle Nose ondertussen geëvolueerd was en gezien het steeds goed toeven is bij Louis en Heidi was dit het geschikte moment. Alhoewel het startuur een half uurtje verlaat werd, was het café nog maar halfvol toen de eerste noten van het bekende “I Ain’t got you” door de speakers klonken. In het goed swingende “I’m ready” kregen we al een voorsmaak van wat zanger/bluesharp Elbranzo (Koen Brams) kon presteren. Als oprichter van de groep een tweetal jaren geleden koos hij om simpele rootsblues te vertolken en daar leent zijn stem zich behoorlijk voor. “Trouble no more” klonk dan meer jazzy en daar paste de grote contrabas van Swinny Boy (Koen Swinnen) heel goed bij. In “messing with the kid” gebruikte hij zijn electrische bass en we zouden zo nog wel wat instrumentwissels krijgen die avond. In dit nummer dat o.a. ook door de Blues Brothers en Stevie Ray Vaughan vertolkt werd, kregen we wat solowerk van gitarist Ruby Brown (Ruben Vervecken) te horen. Alhoewel de noten klopten miste ik toch gevoel in die passages. Met “suspicious” was het de beurt aan de bassist om dat tragere nummer te zingen maar ik vond dat zijn stem er niet bij paste. “Violent Love” was ondanks de titel een traag nummer dat in duet gezongen werd tussen de twee Koenen, en dat klonk wel goed. “My babe” swingde goed en toen kwam de eerste echte blues met die typische ritmische lage tonen van beide gitaren. Zowel harp als zang klonken uitstekend in dit Doors nummer “Don’t go no further”. “I’m torn down” en “Rock bottom” waren dan wat meer rocky maar zo zijn er 13 in een dozijn. “Evil” van Howling Wolf had dan wel meer punch, ook dankzij het stevige drumwerk van Mr Sico (Johan Sikosek). Het betekende echter ook het einde van de eerste set, 11 nummers in een half uur !

Na de pauze werd geopend met het instrumentale “dirty girl” maar nog steeds ontbrak er gedrevenheid bij de gitarist om op te gaan in het enthousiasme van de andere musici. Dit verbeterde echter in “can’t get even with my baby”. De groep werd wakker, het publiek echter nog niet, dat zat er al gans de avond nogal passief bij. Het tamelijk eentonige “too late” kon daar niks aan veranderen. En toen kwam er onverwachts een ommezwaai. Al het vorige bleek slechts opwarming geweest te zijn.  In “help me” (van Sony Boy Wiliamson) kreeg onze solist wel ineens gevoel door zijn snaren geperst. In dit trage nummer klonk de stem van de bassist ook wel meer aangepast. Die heropleving werd bevestigd in het jazzy “sweat”. Dat nummer lag hen gewoon en klonk dan ook uitstekend. Gitarist Ruby voelde zich helemaal in zijn element in dit night club nummer. De musici vonden en voelden elkaar ook uiterst goed in “forty days and forty nights”, een echt blues nummer waarbij het applaus meer dan beleefd overkwam. In “you can’t judge” kregen we een korte drumsolo, maar die snellere blues met country allures miste bravoure. “wish you would” was daarvoor veel beter, met rollende drums en uitstekende bluesharp. Eindelijk kwam het publiek in beweging op het stevige ritme. In het traditionele “Hoochie coochie man” koos de zanger om door zijn mondharmonicamicro te zingen en dit was uitstekend. Laatste nummer was het bekende “tee ni nee ni nu” met een zingende bassist, enthousiaste harp, onopvallende maar goede drum en toch weer een beetje apatische solo gitarist. Ik ken veel groepen die dit nummer met heel wat meer drijfkracht spelen.

Het eerste bisnummer was de rustige bijna akoestische blues “Baby, what do you want me to do” waarbij eindelijk gevraagd werd om wat reactie vanuit het publiek. Misschien moeten ze dat nummer wat vroeger op de playlist inlassen om de zaal mee te krijgen. Daarna nog een sneller nummer en voor de tweede maal op de avond “too late again”. Waarschijnlijk zal het feit dat ik daags voordien fantastische optredens van T en Bass Papa meegemaakt had mijn beoordeling beïnvloeden, maar ik vrees ervoor dat Bottle Nose na twee jaar in deze bezetting nog veel gaat groeien. De fles alleen laten rijpen zal onvoldoende zijn om een plaatsje te verwerven in het bluescircuit.

Tenslotte heb ik ook nog een babbel gedaan met JePe, een reporter van Geel FM http://www.geelfm.be . Dit is een lokale radio FM107 die elke donderdagavond in het programma “Beale street” niks dan blues draait. De playlist staat op de website en daar komen  zowel binnen als buitenlandse groepen aan bod. Mocht je in de streek wonen of doorkomen kan dit wel interessant zijn.

Laurence