CONCERT REVIEW

Mag ik nog één item toevoegen aan uw lijstje met goeie voornemens voor 2008?
Naast een nieuw lief, een nieuwe job en een nieuw dieet moet u zeker op tijd en stond eens naar goed concert.
Rootsville helpt zoals steeds met een handig overzicht van het aanbod, al dan niet te bekijken met dat nieuwe lief. Doe ze de groeten. Ik zakte gisteren af naar Hasselt, Café Het Hooghuis, pal gelegen tegenover het Stadhuis van De Provincie hoofdstad, en dus ook een ramp om mijn Iron Horse te parkeren, maar het weer was ok, en was een stevige wandeling helemaal geen probleem.

Men had me verleden week medegedeeld dat het concert om half tien zou aanvangen maar dat ik beter wat vroeger daar kon zijn , vermits er een pak volk op ging afkomen, dus zorgde ik dat ik tegen half negen ter plekke was.
En daar ben ik niet boos om, want mijnheer Jagger had er duidelijk zin in en omstreeks 21.00 klonken de eerste noten uit de geluidsinstallatie. Ik had graag de reactie willen zien toen Chris Jagger dit etablissement betrad, want het dient gezegd, ze zijn daar duidelijk een grote fan van zijn oudere broer. Geen enkele plek aan de muren is niet bedekt met foto’s van the Rolling Stones. Ok, to the point nu. Bij de eerste tonen was al duidelijk dat deze 2 rasmuzikanten reeds meer dan 30 jaar samen werken. Chris wordt erkend als een talentvolle songwriter en vooral geprezen als zanger en frontman, terwijl Charlie Hart een ervaren muzikant-componist is die in het verleden reeds samenwerkte met enkele grootheden zoals Ronnie Lane, Ian Dury en Eric Clapton.

Het eerste nummer van de avond “Drink all day and all night”, moest zowat de soundcheck van de avond zijn , de vocals van Charlie waren nauwelijks te horen in den beginne , maar dit euvel werd snel recht gezet, en werden we de volgende 15 minuten getrakteerd op 3 andere , maar wel vrij rustige nummers zoals “wondering wall” en “it s amazing”, en deze laatste was dan ook meteen één van de hoogtepunten van de avond. Charlie schitterde op de piano, en dat zou niet meer veranderen, oa op “Covered Love” en het ooh zo mooie en swingende “trouble comin my way”, waarin Chris voor het eerst soleerde op de harp, en Hasselt liet duidelijk blijken dat het dat prachtig vond. Hier en daar werden stoelen en tafels aan de kant geschoven en waagden enkele diva’s een eerste danspasje hetgeen Chris en Charlie uiteraard erg graag zagen gebeuren.

Dat Zydeco niks vreemds is voor deze heren bewezen ze in het alom prachtige “hanging in Tibet” De piano werd ingeruild voor de accordion (of zoals wij in het muziekjargon dat instrument ook al eens “ne penspiano” durven noemen) en vervolgens werden we getrakteerd op een stevige Tex-Mex, waarvan de naam me ontglipt, maar het nummer gaf me een “feel free, drink tequilla” gevoel.

Na de koffie, met Charlie deze keer op viool, hetgeen toch moet bewijzen wat voor een veelzijdig musicien deze man moet zijn , waande de heren zich aan een country setje, waarbij het publiek gevraagd werd met de handen te klappen, vermits er geen drummer aanwezig was, hetgeen ook overtuigend gebeurde, en werd het Hooghuis omgetoverd in een heuse Country-Bar. Take it or leave it, “Snow on the mountain” werd subliem gespeeld en met het nummer “Lazy days” werd het country intermezzo afgesloten na een prachtige solo van ; wie anders dan Charlie.

Zelden een groep gezien die zoveel verschillende muziek genres ten berde durft te brengen want met”My Girl” (Smokey Robinson) een door en door Motown nummer van The Temptations werd zowaar het gehele Hooghuis op zijn kop gezet.

Let’s go get Stoned van Ray Charles mocht natuurlijk ook niet ontbreken en afsluiten deden de heren met Workin in a colemine.

Duvel tastes good , Let’s Jam Hasselt ,and Keep the faith waren de laatste woorden van de Heren. En ze hebben verdomme gelijk. Het was een erg geslaagd concert mijn insziens.

Nog vlug ergens een hapje eten , en dan beddeke in , want sebiet om kwart na 5 loopt die verdomde wekker weer af.

Bedankt Hugo en Carl van ’t Hooghuis.

Wim