Een beetje argwanend, het archi - slechte concert op BRBF '02 nog in het achterhoofd, maar tegelijk ook razend  benieuwd, "Pistola" is immers een fraai album (zie cd recensies), vertrokken wij naar onze provinciehoofdplaats om  "moeder's mooiste" Willy DeVille & band nog eens aan het werk te zien. Onze bohemien uit New Orleans gaat net als Lucinda Williams gebukt onder een immens groot drank - drugsgebruik en beiden vertonen dan ook dezelfde symptomen ...teksten aflezen van een songbook, beroep doen op een loopjongen om de gitaren, mondharmonica en drank toe te reiken, enkel de onafscheidelijke sigaretten en aansteker blijven dicht in de buurt van de man die zijn nieuw album kwam promoten maar met "So So Real" en het reggae getinte "Been There Done That"  de klus erg vlug voor bekeken hield.  Blijkbaar was dat geen enkel probleem voor de talrijk opgekomen fans die vlotjes 20 euro neertelde voor het nieuwe schijfje dat wereldwijd aan + /- 15 Euro en op E - Bay zelfs aangeboden wordt voor 7 Euro en zeventig cent ...tel uit je winst !

"Tattoo" Willy liet gitarist "Rambo" Mark Newman opdraven als support act en de bodybuilder uit New York deed dat met oa: de songs  "Mean Season, Lucille, Lucille", "I'm Going Underground", "So So Cynical", "Dead Man's Shoes", the Bee Gees klassieker "New York Mining Disaster" en de titeltrack uit zijn album "Must Be A Pony" (aan het soldenprijsje van 10 Euro te koop). Een schitterend gitarist die overigens ook uitstekend voor de dag komt op dobro, lap steel, mandolin maar mij vocaal niet kon imponeren en jammer genoeg was hij niet de enige die avond. Want ook de meester himself kon niet verbergen dat  zijn stormachtig leven meer dan zijn tol begint te eisen ...Red Bull mag je dan vleugels geven met momenten leek Deville meer op een gekortwiekte, krassende kraai die ons ondermaatse versies van "Hey Joe", "Spanish Stroll", "Chieva", 'Italian Shoes" voor de voeten wierp. Bovendien heb ik mij mateloos geërgerd aan de man zijn (dronken ?)gebrabbel, flauwe grapjes, wat oerwoud geluiden met een verhitte vrouwelijke gorilla in de zaal, en last but no least, de zielige, zelfs genante gesprekjes met de bandleden. De dames Dorene & Yadonna Wise (backingvocals), die overigens in het stuk bijna niet voorkwamen, schudden meermaals meewarig het hoofd. ...

Wij zagen de titel "Willy ..you better move on" al opduiken boven deze recensie toen men er blijkbaar  in slaagde om hem te reanimeren en de man, weliswaar veeeeeel te weinig, de schijn kon ophouden dat hij in een ver verleden een van de trendsetters was met zijn unieke mix van blues, rock & roll, cajun,soul, latin, doo - wop, country. "Heart & soul" waren blijkbaar aan een verjongingskuur begonnen en "Demasiado Corazon, "White Trash Girl" , "Muddy Water Rose Out of the Mississippi Mud", "Savoir Faire / Cadillac Walk", "Trouble in Mind"  konden mij opnieuw verzoenen met de man die juweeltjes als "Just to Walk that Litle Girl Home", "Even While I Sleep", "I Call your Name", "Love & Emotion", "Teardrops Must Fall", "Each Word's a Beat of My Heart" op zijn naam heeft staan. Niet verwonderlijk dat DeVille juist met sublieme versies van een unplugged "Let It Be Me" (written by Gilbert Bécaud! en wereldhit voor the Everley Bros), de rock & roll klassieker "Heartbreak Hotel" en zijn eigen "Mixed Up Shook up Girl"  het publiek nog meest kon overtuigen dat het muzikale vuur nog niet gedoofd is al brandt het met periodes op een erg laag pitje. Willy DeVille in Hasselt ....de hoofdstad van de smaak, jammer dat dit veelbelovende zesgangen menu ons behoorlijk wat zure oprispingen in de maag bezorgde, het personeel, in dit geval de schitterende band ( met prima drums / percussie, gitaren, piano & keyboards), deed al de moeite om de meubelen nog te redden en de fratsen van de chef kok te vergoeilijken, zij konden ook niet verbergen dat de deurwaarder de Michelin sterren al een tijdje in beslag genomen heeft. Neen, dan liever een dagmenu, geserveerd door Guido Belcanto, Lady Angelina, Vitalski en Martin Jansen  in "De Balzaal Der Gebroken Harten" met op de achtergrond het legendarische Décap orgel in werking, zoals wij afgelopen week in Heusden - Zolder (en niet Tessenderlo, Vitalski !) mochten ondervinden. Een concert dat wij u van harte kunnen aanbevelen en u krijgt de kans daartoe in het zelfde CC. van Hasselt op 4 / 4 / 2008.  (SWA)

- Willy DeVille: guitar, lead vocals, harmonica
- Darin Brown: piano & vocals
- Mark Newman: guitar & vocals
- Bob Curiano: bass & vocals
- Boris Kinberg: percussion & growling
- Shawn Murray: drums & vocals
- Dorene and Yadonna Wise: backing vocals