CONCERT REVIEW

Men schrijve 15 augustus 1969. Als men vanuit de satelliet “Eagle Bird” inzoomt op het Noord-Amerikaanse vasteland ziet men busjes die zich vanuit alle hoeken van de U.S. naar een onooglijk punt in de staat New York begeven. Mocht deze kleine volksverhuizing van drie miljoen jongeren, waarvan er maar een halfmiljoen het einddoel zouden bereiken, niet hebben plaatsgevonden destijds was het plaatsje tot op heden roemloos en totaal onbekend gebleven. Maar door het rockfestival werd Woodstock op de kaart getekend en zal ten allen tijde bekend blijven als de plaats waar de oermoeder van alle festivals plaats vond. Ontelbare bussen en busjes baanden zich een weg oost- of noordwaarts naar Woodstock. Eén bijzonder opvallende in day-glo beschilderde bus met luidsprekers op het dak, snorde langs de route 66 naar de state of New York. Aan het stuur zat Ken Kesey, de LSD hogepriester, en zijn bus vol weirdo’s die helemaal de bol uitgingen. Ze zouden het niet maken tot Woodstock, vanwege de pesterijen van politie, highway patrols, overijverige deputy’s en andere marsh mallows.

Met dit tijdsbeeld voor ogen, begaf ik mij naar Verbrande Brug. En oooh flashback, toen ik aankwam op de parking van d@ club stond deze vol VW-busjes. T 4’tjes die destijds onze wegen in overvloed bevolkten. Het zou vanaf nu nog ettelijke flashbacks regenen, in de positieve zin. Want wat Spirit of the 70’s ons vanavond opdiende was het puikje van de zalm qua sounds of the 70’s. Songs van Crosby, Stills, Nash & Young, America, Spencer Davis’ Group, Lovin’ Spoonful, The Monkeys, The Band, Eric Clapton, The Beatles, Muddy Waters, The McCoy’s, The Rolling Stones, J.J.Cale, Fleetwood Mac, Creedence Clearwater Revival, Delbert McClinton. Dit alles werd ons met zichtbaar veel plezier en akoestisch gebracht door Wim (Kleptomania, Nevergreens), Alain (Beverley J. Scott, Arno) en Loli. Dat deze jongens heel wat onder de huid hebben zitten, bewezen ze hier in d@ club met veel verve. De schorre, gerookte, bluesy stem van Loli staat in afwisseling met het warme stemgeluid van Wim, garant voor de veelkleurigheid van het repertorium en wanneer ze in close harmony gaan is het helemaal te gek. Met Alain’s falsetto daar nog bovenop, grote klasse. Het origineel van CSN&Y kreeg hier zowaar concurrentie. Het percussieve gitaarwerk van Loli werd prachtig versierd door Wim’s solopartijtjes en Alain’s bassen overkoepelden het geheel met grote beslistheid. Nummers als de “Judy Blue Eyes”-suite en “Ohio” van de CSN&Y Live LP waren zeer mooi ingezongen, en “Dead Flowers” van de Stones kreeg er een dimensie bij.

Voor mijzelf, tijdsgenoten en anderen was dit een méér dan leuk concert. Een organisatie van Paul en Jack in het hiervoor meer dan geschikte kader van d@ club, je weet wel, de juke joint aan het kanaal.

witteMVS