CONCERT REVIEW

Als een rechtgeaarde christen ging ik mijn Pasen houden in de Crossroads op de Mechelsesteenweg in ’t stad. Vanwege zijn oneindige leegheid, zondagen zijn leeg, en Paaszondagen nog leger, was ik méér dan goed op tijd in ’t café. Suzy was er ook vroeg bij met haar ingangs-sigarendoosje en Jan trok ruimschoots tijd uit om de klank in orde te brengen. Ook al omdat ik dacht dat het hier zou stormlopen voor Harry Bodine, was ik vroeg komen opdagen. Energieverspilling voor niets, want de opkomst was bedroevend. Kent niemand dan Harry Bodine, voorheen Delta Roux ? Erg is dat. Ik ga mezelf in zijn plaats troosten met een stevige Duvel. Familiale taferelen achteraan in het zaaltje. Harry had zijn vrouw en dochtertje mee op toer, en die zorgden voor de CD-verkoop.

1STE set : SHINER TWINS

Omdat de Shiner Twins niet zomaar een backing band zijn, maar ook zelf één en ander te vertellen hebben, deden zij de eerste set alleen. Jack Hustinx  opende met een compositie van eigen hand, de prachtige ballad “All in Store”. En verder in dit verhaal zal blijken dat zij het inderdaad allemaal in huis hebben. De alles- en nietszeggende term Americana is hier zo van toepassing als wat. Er is al heel wat geschreven en verteld over de Twins, en niks dan goeds. Mochten ze elke positieve recensie kunnen inwisselen tegen een live optreden, dan is hun leven nu reeds te kort om ze alle in te vullen. Maar eigenaardig genoeg zou dit véél beter kunnen. Met name hier bij ons in de Zuidelijke staten komen ze niet genoeg aan bod. Uitermate droevig, als je weet dat er veel spul van mindere kwaliteit wordt geïmporteerd van over de grote plas. Bij het tweede nummer “Lay Down” neemt Richard Van Bergen de vocale leiding . Dit nummer is dan weer aan zijn brein ontsproten en kan vergelijkingen met het betere overzeese werk met glans doorstaan. Al kan hij dan zijn wilde haren niet in bedwang houden, zijn muzikale kunnen heeft hier niet onder te lijden. De slepende bass van Dick achter het staccato telecastersolootje en de subtiele tempowisseling wijzen richting Little Feat. Drie is pure Tex-Mex. “Please Don’t Take My Memories” is een ode aan Freddy Fender. Met “Little Carol”, ook van Richard, zitten we zo in het grensgebied van Louisiana-blues en cajun. Compositiegewijs en vocaal zijn er grote gelijkenissen met het werk van Sonny Landreth te bespeuren, ook al zit er uitgerekend in dit nummer geen slide-gitaar. Een celtic sfeertje huist er in “Somebody Waiting”, haunting drums, had een bodran kunnen zijn, in the back. Wailing slide van Richard en mooie verhalende zang van Jack.

Vanwege zijn bridge roept dit nummer herinneringen op aan John Kaye’s “My Sportin’ Life” uit zijn gelijknamige solo-LP uit 1973. Kaye was buiten zijn soloprojecten ook nog frontman van de beruchte Steppenwolf. Voor “Mighty Fine Man” wringt Dick zich in zijn tuba. De Shiners kondigen dit nummer aan als hun carnavals inbreng. We zijn hier echter lichtjaren ver verwijderd van het kuttige ‘Paard op de gang’ gezeik dat wel eens zijn weg vind bij onze noordelijke buren. Voor “Be Ready” ging mijn biljartmaatje Gait de band vervoegen. We hadden met z’n tweeën het biljart ingepalmd, omdat dit zowat de beste plaats is die je kan bedenken om een concert in de Crossroads tenvolle te genieten qua klank en comfort. Hij had me al toevertrouwd dat hij smoelschuiver was, en af en toe guest-musicus bij de Shiners. Waarop ik beleefd instemmend knikte. Het zal wel weer zijn. Met name P. Van Sant vond hij bij ons in België een ware en integere rootsboy, waarmee ik alleen maar kon instemmen. Ik vertelde hem dat ik hem de dag voordien aan het werk had gezien met zijn nieuwe band op Meensel Blues, en hij wou er alles over weten. En nu klom ie me daar de bandstand op en zette een onopvallend mooi stukje harmonicawerk neer, dat iedereen er stil van werd. Ook voor “Lord and the Devil” bleef hij nog daarboven. Geen hyperkinetische blues second position geïnhaleer, maar een haast devote ‘once upon a time’ reminding, zweverige doch beklijvende sound drapeert hij over deze mooie ballad van Richard. De Shiners beëindigen hun set met een SRV-pastiche, ik ben de titel kwijt, dat echter zoveel beter klinkt dan alle Stevie Ray coverbands tesamen. Deze mannen mochten voor mijn part nog een uurtje doorgaan. Maar ja…..
Shiner Twins are: Richard Van Bergen: vocals, lead en slide-guitars; Jack Hustinx: vocals, acoustic en electric guitars; Dick Wagensveld: bass en tuba; Nicky (zoon van) Hustinx: drums en percussion; guest Gait Klein Kromhof: mondharmonica.

2de set : HARRY BODINE & SHINER TWINS

Harry is van Austin, Texas. In 1999 richtte hij Delta Roux op. In datzelfde jaar had hij al meteen zijn eerste CD “Dirty Shoes” klaar, alle nummers door hemzelf en een viertal samen met Mike Milligan, zanger en tweede frontman, geschreven. In 2002 volgde een tweede CD “Only a Fool”, op dezelfde leest geschoeid als de eerste. Beide CD’s zijn bij ondergetekende nooit ver uit de buurt van de speler opgeborgen. Harry Bodine was aanwezig op het uitverkochte concert van Malford Milligan & Shiner Twins in de Antone’s te Austin in 2003. En toen hij het idee opvatte om te gaantoeren in Europa ter promotie van zijn solo CD “Wich Way Home” dacht hij meteen aan onze Shiner Twins en de rest is historie. De combinatie van die twee is een prachtige muzikale symbiose en dat hebben ze vanavond in Crossroads bewezen. “Time on My Hands” klonk al direct fantastisch goed, veel slidewerk à la George Lowell this time. “Hip Street” kwam een beetje dreigend, handelt over junkies, ‘Walk on the Wild side’-sfeertje, maar speelt zich af in The Big Easy in plaats van The Big Apple. Majestueus gitaarwerk van Bodine. Op “Twenty-four Hours” voerde  Richard een grandioze Telly-interventie uit. Great ! Het op de CD haast akoestische nummer met hammond verrijkt “What Would I Do”, kreeg hier live een stevigere outfit. Het funky gitaarwerk in “Can’t Live Without It” werkte aanstekelijk en geleek meer op de Delta Roux- uitvoering dan op die van de solo-CD. Van “Shufflin’ Shoes” daarentegen kregen we de frivolere solo-CD-versie, met ook weer prachtig slidewerk met Ry Cooder tintje. “Which Way Home” is het titelnummer van Harry’s nieuwe CD, maar stond ook al op de eerste Delta Roux “Dirty Shoes”.

Bij gebrek aan een akoestische National Steel ging de live versie meer de southern rock toer op, maar daarom niet minder mooi. Drummer Nicky werd op het verkeerde been gezet bij het begin van de song. Niks aan de hand, ‘k geloof dat hij mijn duvel in de smiezen had. “Enough Hard Times” opende met een sacred steel slide en luidde een rasechte gospelsong in. De reverends Harry en Jack namen afwisselend de lead vocals waar. Daarna kwam “Drivin’ Up To Memphis” voor de gelegenheid omgedoopt tot “Drivin’ Up To Antwerp” - Lightnin’ Hopkins on my radio – John Hiatt on the road with his Goners. “Shake That Thing” mocht het einde inluiden van deze tweede set, helaas. Op de plaat ook quasi akoestisch, ging het nummer in deze electrische slide-uitvoering naar Duane Allman neigen. Harry Bodine and Shiner Twins mieken een diepe buiging. Staande ovatie van de twintig aanwezigen. Shame, shame, shame… Waar zijn de honderd anderen die hier met enige moeite bij kunnen ?
Harry kwam terug, alleen, en vroeg wat we wilden horen. Ik scandeerde voorzichtig “Kokomo” en “Kokomo” kregen we. Solo, akoestische slide-gitaar. Dat kan met een hollow body op laag volume, zonder vervorming. Mooi. Alleen kan Bodine ook zijn mannetje staan. Daar hadden we ook geen ogenblik aan getwijfeld. Als allerlaatste toemmatje gaf hij ons nog het instrumentale gefingerpickte “Eleven/Eleven”.

En toen was het echt gedaan. Ik vroeg me af, waarom Harry Bodine op deze korte toer zesmaal in Nederland optrad en maar éénmaal in België. Hij had drie dagen vrij na deze gig in de Crossroads. Of is Paasmaandag te heilig voor de muziek van de duivel. Godsamme, waar gaan we naartoe ?
Grote klasse en driewerf proficiat voor Harry Bodine, en ook voor Shiner Twins, de grootse rootsband van ons bij ons. Zo mogen we het hebben. Iets wat steengoed is kent geen grenzen, en dan verdwijnt zelfs de Hollandse grens van ’t slag. Dan is het van bij ons.

Thanx guys !!!

Bedankt ook aan Jan van Crossroads voor de perfecte sound, zoals we gewoon zijn van hem. Kleine P.A. grote klank.

CU
witteMVS