CONCERT REVIEW

Door een middagoptreden in ’t Goor kwam ik pas op het einde van de eerste set aan in de goed gevulde zaal van café BP in Mortsel. Het was de eerste keer dat ik er kwam zodat het allemaal nog wat zoeken was, ook voor een parkeerplaatsje voor de camper, maar gelukkig is er heel kortbij een GB/Brico met vrij parkeren achter tijdens het weekend. Voor zangeres Cora Lee Verbruggen was het daar zoals een thuismatch spelen, en daardoor was ook een heel deel van haar familie, jong en oud, komen opdagen. Van ver zag ik ze schitteren als een diva op scène met een goudkleurig 1001 nachten lang kleed. Spijtig heeft ze nog steeds veel last van de gevolgen van haar motorongeval een paar jaar geleden waardoor haar mobiliteit en schoeisel nog steeds een serieuze belemmering vormen in haar leven, en zeker op het podium. Toen ik vooraan de zaal een hoekje vond waren ze bezig met “My turn baby” waarbij ze harpist Eric nobels met haar sterke stem op zijn knieën naast haar voeten dwong, het visuele spel op de bühne van die 2 zou me later nog meer verrassen. Bassist Ronald Burssens was ook goed bezig en dit trio lag in feite een vijftal jaren geleden aan de basis van de groep. Daarna zijn er heel wat wissels geweest van gitaristen en drummers en met de huidige bezetting was het slechts hun tweede optreden, reden genoeg dus om er nog eens een recensie over te schrijven. De eerste set werd afgesloten met “right as rain” van Tommy Castro en aan het applaus van het publiek te horen had ik duidelijk al veel gemist.

Na de pauze de zaal stil krijgen voor een duet bleek niet eenvoudig, Voor “come to the water” had Cora Lee plaats genomen op een stoel naast hun nieuwe gitarist Alain Couny, bekend van Chilly Willy. In dit bijna akoestisch nummer kwamen hun individuele muzikale kwaliteiten nog duidelijker tot uiting. “First time” was dan zoals de rest van de show terug electrisch. Deze instrumentale goede swinger werd ingezet door Cora Lee op mondharmonica en daar kan ze stilaan toch ook al behoorlijk goede dingen uitkrijgen, het werd dan een duo-tje onder de twee smoelschuivers met een goede jazzy gitaarsound erbij. Een man op leeftijd aanleunend op de tafel waarop ik probeerde te schrijven klopte zo enthousiast mee dat ik de muur als vaste achtergrond moest gaan opzoeken. In “Miss Hi-Citidy” zag ik de barman achteraan ook al achter zijn toog huppelen, terwijl Cora Lee alle moeite had om op haar stoel te blijven zitten zingen, het goede basspel was daar zeker niet vreemd aan. “Rendez vous with the blues” was een rustig lied van Blue Blot, zonder harp, waarbij de rest van de instrumenten en haar stem zuiver overkwamen doordat niemand echt luid speelde. Dit werd opgevolgd door het zeer sterke “stormy Monday”, ultra traag en ultra sensueel gebracht met haar steeds beter wordende stem en sublieme mondharmonicapassages. Cora Lee’s zanglessen hebben goed opgebracht en verhief haar expressiviteit tot ongekende niveaus op nationaal bluesniveau. Het publiek juichte tot achter in de zaal duidelijk mee. Met zo’n stem durfde ze dan ook de Janis Joplin toer opgaan met “move over”. De inzet ervan gebeurde door kun kersverse drummer Dominique Christens. Geloof het of niet, die kleine gast uit het Tiense had daar meer dan tien jaar in een kelder zitten oefenen met bands, maar pas nu is die boven water gekomen. Hij kan het hoor, mist alleen nog wat meer zelfvertrouwen maar dat zal er na een paar optredens wel vanzelf komen. Hier in alle geval reeds geen gebrek aan ritme en punch.

Met een zeer trage “born on the bayou” van CCR waren we voor een tijdje vertrokken. Vervelen deed het nooit want harpist en zangeres hitsen elkaar in feite op scène op naar steeds hogere sferen. Eric Nobels is niet meer de achtergrondbegeleider van vroeger, maar ook mede zijn nieuw imago met hoed  (heeft toch wat van Kamagurka vind ik) en actievere deelname aan de visuele show met Cora Lee, treedt hij eindelijk terecht in de schijnwerpers. Met een verleden bij Moonshine reunion, Fabulous Frankies en de parkingmeters heeft hij de nodige ervaring om dit te doen. Om de talrijke Antwerpenaars helemaal mee te krijgen had Cora Lee een stuk van de text aangepast met “k zie de boten bij de Schelde”, je kan de reactie al inbeelden zeker. “Sing it out” ging zoals aangekondigd van traag naar snel, met een duidelijke bas en goede solo wah wah staccato, met veel papa was a rolling stone invloed, yeah I like it! “Jesus just left chicago” van ZZ-top klonk iets minder, alsook de gewone meestamper “one more heartache”, maar dat komt vooral omdat ze geflankeerd werden door die andere heel sterke prestaties. Hoochie Coochie man werd om duidelijke redenen omgedoopt in “Hoochie Coochie Girl” maar is typerend voor haar repertoire die meer bestaat uit nummers bekend van mannen als van de typische vrouwenzangers, en het ligt haar buitengewoon goed. Hoe vettiger hoe pretter was hier niet allen voor haar voor toepassing, maar ook voor de fantastische mondharmonica inbreng in deze bekende meezinger, en een daverend applaus was het logische gevolg. Afsluiter was een goed gekozen funky blues “shakey ground” waarin tussenin gewoon een gans stuk “sex machine” van James Brown versmolten werd. De zaal werd er wild van en er werd al stevig gedanst voor het podium.

Dat er bisnummers gingen komen lag in de verwachtingen maar wat ze in “help me” liet horen  was gewoon verbluffend. In deze echte blues met een tekst over vrouwen die het niet alleen de baas konden en hulp nodig hadden, bewees ze het tegenovergestelde, ondanks de stevig doorspelende begeleiding liet ze gedurende een ganse tijd haar PA werkloos en zong ze gewoon uit luide borst door, wat een stem zeg! Allerlaatste werd “you were wrong”, een zeer goed gekozen ritmische afsluiter waarbij ik zag dat zelfs de oma’s op de bank opzij enthousiast handklappend zaten mee te swingen. Het was duidelijk, met deze bezetting en repertoirekeuze gaat Cora Lee no trouble hebben om eindelijk door te breken en ik raad dan ook de programmators van optredens en festivals aan, deze vernieuwde groep in overweging te nemen, ze zijn er nu echt rijp voor. Alleen medische ingrepen en bijhorende revalidatie bij Cora Lee zou nog roet in het eten kunnen gooien voor de komende maanden. Ik hou in alle geval hun website in het oog want gezien ik de eerste set gemist heb, heb ik een goed excuus om op een volgend optreden alweer present te zijn. Voeg daarbij dat alle groepsleden heel gezellig zijn voor een babbel achteraf en dit is een cocktail voor een geslaagde bluesavond.

Laurence