CONCERT REVIEW

“Klaar voor een mind-blowing evening?” met deze woorden werd het concert aangekondigd op de website van de gezellige Handelsbeurs, gelegen in hartje Gent, op de Kouter. Daar zijn wij natuurlijk altijd voor te vinden! Het uit New Orleans afkomstig, feestend collectief The Dirty Dozen Brass Band zou hiervoor zorgen.

En of ze dit voor elkaar kregen? Vanaf de eerst noten was het meteen raak! Party-time! Het zevenkoppige gezelschap startte met “Ain’t Nothing But A Party” uit hun “Medicated Magic” cd, een funky, uiterst dansbaar, opzwepend nummer waaruit dadelijk bleek met welke bedoelingen ze naar Gent waren afgezakt. Jake Eckert, de enige blanke in het gezelschap, mocht al meteen al z’n kunnen op gitaar etaleren. Geen basgitaar te bespeuren want de baspartijen werden op vakkundige wijze geblazen door Julius McKee op z’n indrukwekkende sousafoon, hij was tevens jarig en werd meermaals door de andere bandleden in de bloemetjes gezet. De ietwat schuchtere jongeman liet het zich allemaal welgevallen maar verkoos toch vooral om op de achtergrond te blijven. Drummer Terence Higgins, strak in het pak, zorgde met z’n stomende, funky roffels voor de perfecte basis waarop de vier koperblazers, op de voorgrond natuurlijk, naar hartenlust konden freaken. Onder leiding van trompettist/zanger Efrem Towns werd de temperatuur gestaag de hoogte in gestuwd. De band heeft al drie decennia een voortrekkersrol in het versmelten van New Orleans Jazz met de moderne stijlen zoals Bebop, Funk, Blues en zelfs Pop.

Opgericht in 1976 uit de ter ziele gegane Tornado Brass Band – hun naam ontleenden ze aan de club waar het destijds allemaal begon de Dirty Dozen Social and Pleasure Club – fungeerden ze oorspronkelijk als paradeband – fanfare zeg maar – voor het opluisteren van begrafenissen en ander meer prettiger aangelegenheden. Gaandeweg groeiden ze uit tot een volwaardige concertband. Graag gezien gasten op tal van festivals en feestelijkheden. Hun muzikale kwaliteiten bleven niet onopgemerkt. Bewijs hiervan hun projecten met oa Dr. John, Dizzy Gillespie, Elvis Costello, Norah Jones en The Neville Brothers om er maar enkele te noemen. Hun muziek reflecteert perfect de sfeer van de groezelige, multi-muzikale smeltkroes New Orleans genaamd. De Handelsbeurs werd in geen tijd omgetoverd in een feestende – met dansende mensen beladen – jazzclub. De band kwam op dreef met een gesmaakte versie van “When The Saint Comes Marching In” en het hek ging helemaal van dam toen ze op volle kruissnelheid alle registers opentrokken. Elk bandlid kreeg zijn ‘moment of glory’. Of het nu Stephen Walker op trombone of oudgediende Kevin Harris op tenorsaxofoon was, telkens slaagden ze erin het vuur aan te wakkeren. Fascinerend waren de momenten waarop Efrem Towns op twee(!) trompetten tegelijkertijd blies. We hoorden eigenzinnige versies van “Superstition” en “John The Revelator”.

Dat ze wel degelijk wisten dat ze in België op een podium waren belandt, bewezen ze met een ode aan wijlen Marvin Gaye – de onvolprezen soulzanger die van ons landje z’n tweede thuishaven maakte – met diens “What’s Going On?” tevens de titel van hun nieuwste schijf en doelend op de chaos die Katrina aanrichtte in hun geliefkoosd New Orleans. De hoofdrol in de finale was weggelegd voor baritonsaxofonist Roger Lewis. Deze krasse zeventiger stond destijds mee aan de wieg van dit project en bewees nog heel wat in zijn muzikale en andere(?) mars te hebben. In het nummer “I’m A Dirty Old Man” – hem op het (oude) lijf geschreven – demonstreerde hij niet alleen zijn kunnen op de imposante bariton maar mochten de vrouwelijk fans – die ondertussen in ferme getalen op het podium waren gehesen – dansend tussen de muzikanten, aan den lijve ondervinden dat hij, ondanks zijn gezegende leeftijd, niets aan sexappeal en de bijbehorende ‘dancemoves’ had ingeboet. “I Feel Like Spanking Somebody!” riep hij het uit van plezier en stuk voor stuk kregen de dames hun eigen private ‘lapdance’ aangeboden. Dit feestje mocht voor mijn part tot in de vroege uurtjes blijven doorgaan maar aan alle leuke dingen komt nu éénmaal een einde. Wanneer we de sierlijke Handelsbeurs verlaten, op weg naar huis, zinderen de zwoele en funky tonen van het koper nog na in onze hoofden. Een muzikale belevenis rijker en een feestje dat we voor geen geld ter wereld wilden missen was ons deel van deze fantastische avond waarvoor onze dank aan de feilloze organisatie van de Handelsbeurs.

Huibbe.