CONCERT REVIEW

In het kader van de “Shinin’ Stella’s Blues” krijgen we deze configuratie aangeboden, waarin Stella staat voor ster, en niet voor de betere pils des wereld’s. …of drie generaties bluesmannen tegelijk op één podium, een mooier bewijs dat blues geen leeftijdsgrenzen kent, is er niet. Roland is de ouderdomsdeken van het gezelschap. Ondanks het feit dat hij de pensioensgerechtigde leeftijd bereikt heeft, kan de blues in hem niet aangetast worden. Integendeel . Hij wordt steeds beter, net als goede wijn. Dat belooft voor als hij eens volledig op dronk zal zijn. Gene Taylor is tien jaar jonger dan Roland en één der betere boogie-pianisten van het westelijk halfrond. Hij verdiende zijn sporen bij o.a. James Harman, Canned Heat, The Blasters en The Fabulous Thunderbirds. Een tweetal jaren geleden, tijdens een tournée met deze laatsten, besloot Gene in het land van melk en honing (after taxes) te blijven, en nestelde zich in Overpelt of all places. En met zijn staat van dienst, komt hij hier op alle soorten van manieren aan de bak, en zelfs goed bevonden om met Fried Bourbon op te trekken. Hun laatste CD “Boogie Blend Blues” ontstond met de hulp van Gene en Roland die tevens de producer was van het schijfje. En als ik het nog niet moest gezegd hebben op mijn spreekwoordelijke, clichématige wijze, voor alle zekerheid dan maar, deze nieuwste van Bourbon file je under essentiële, binnen handbereik te bewaren blues from down home, of ook ‘absolute aanrader’.

De kleine zaal van Muziek-O-Droom raakt schoorvoetend vol, een beetje onbegrijpelijk is dat, voor een avondje met een supergroep als deze. Tegen dat de aftrap wordt gegeven van deze “Shinin’ Stella’s Blues” zit ze toch nog redelijk vol. Met de eerste drie nummers van Fried Bourbon schakelen ze van een eerste versnelling  geleidelijk aan naar kruissnelheid. “Go Ahead”, “ 7 Months” en “Turkey in the Corn” komen alle drie van de hierboven geroemde CD. Daarna eist Gene Taylor met de twee volgende nummers “Down the Road Apiece” in 1940 geschreven door ene Don Raye, en sindsdien vertolkt door alle groten in de blues- en rockwereld, en “Sugar Bee” van Eddie Shuler, een anecdote uit zijn Canned Heat-periode, de aandacht op met zijn grandioze pianospel en vocals. Daarna terug een Fried meesterwerkje in de vorm van een tango, het onvolprezn “Blue Picasso Night”. Met “Going Down Slow” en tot het einde van de eerste set, komt Roland uit zijn schulp. En hoe ? Vijfenzestig jaar ‘full of blues’, je hoort dat toch door alles heen, dat laat zich niet overroepen. De man ademt blues uit, zweet blues uit al zijn poriëen…is the blues. En wat nog meest opvalt is dat deze drie generaties muzikanten een enorm plezier beleven aan hun samenspel en dat hoor je er danig doorheen dat het je beklijft. Je wordt haast één met de band als je erin opgaat.

Na een pauze van een halfuur is het re-belot (Brusselse kernachtige uitspraak voor het Vlaamse ‘nog méér van al dat fraais’). Ik kan hier lyrisch over worden, maar ik ga mezelfinperken. Deze tweede set groeit naar een climax met een medley, die door Roland wordt ingeleid als een hommage aan een goede vriend, Louis Armstrong, en op ’s man’s wijze zingend in “Boogie” een hersenspinsel van hemzelf en fragmenten herbergend van “A Love Supreme” van John Coltrane, prachtig is dat. De liefde voor muziek, zei het blues of jazz, schemert hier door, nee, barst hier uit alle voegen. Het nummer gaat naadloos over in één der mooiste en aangrijpendste bluesstandards aller tijden, “St-James Infirmary”. Superklasse. Hier las ik even een minuut adempauze in.
Een woordje van lof ook voor Steven, vocals en bluesharps, hij staat zijn mannetje tussen deze ‘ouwe rotten’, ge moogt gerust zijn en Tim weet zijn haarscherpe gitaarsolo’s feilloos te blenden met Roland’s instinctieve bluesspel. Dit alles onderbouwd door de oerdegelijke rhythmsection, Patrick op double en Fender bass, en Jurgen op drums, of voodoo boilers, zoals ze het zelf noemen. Fried Bourbon is goed op weg om de nieuwe El Fish of Electric Kings te worden. Als ze het al niet zijn zonder dat wij of zij het beseffen.
“Same Old World” en “Blue Moon of Kentucky” met Gene in de hoofdrol, blijven op hoge octaangehalte verder cruisen en via “Mardi Gras” belanden we in Fried’s nummer “Stuck in the Mud”. Omdat dit het laatste nummer is, en omdat ze zooo graag spelen, en omdat ze geen afscheid kunnen nemen, enz…krijgt de song een outtro van zowat een kwartier, en door de adrenaline die intussen door ieder’s aderen vloeit en als hallucinogeen gaat fungeren mondt het uit in een psychedelisch pamflet, met Roland in de rol van Jerry Garcia.

Een ovationeel applaus doet hen terugkeren naar de bandstand. Ze overleggen onderling wat ze zullen spelen. Het zijn echte ‘toegiften’ of ‘encore’s’ want ze waren nog niet ingepland op de setlist. Uiteindelijk wordt het Fried’s “Shoeshine Boy”, Gene Taylor’s “Mississippi Heavy Water Blues” en om te besluiten het toepasselijke “We Gotta Go”.

Helaas moeten we inderdaad gaan, want merge werke.
Een superb concert alweer in Hasselt dankzij Move2Blues en de band van dienst uiteraard. Keep up the good work, zou ik zeggen en we kijken al uit naar het volgende. Zo zijn we.

CU