CONCERT REVIEW

Kozen ligt net over de grens in Limburg. We hadden als aanrijroute de weg vanuit Diest over Herk de Stad gekozen, of in de volksmond gewoon ‘binnendoor’. Nu is het natuurlijk wel zo dat je om naar Kozen te gaan geen andere wegen hebt dan ‘binnendoor’. Het ligt met één been in fruittelersgebied, het land van de Sikhs, op de bloesemroute, nu Cataract-route genoemd, hoe is’t gvd mogelijk. Wat een middelmatige TV-reeks in Vlaanderen kan teweeg brengen. Aan alle bikers van het eerste uur: schrap uw jaarlijkse rit langs de bloesemroute dit jaar maar uit uw agenda. Ze zal overbevolkt zijn, mijn gedacht.

In de parochiezaal van Kozen werden we verwelkomd door Wim en zijn kornuiten. Toffe gasten bijeen die het aandurven om nog maar eens een nieuw festivalletje uit de grond te stampen. Moet kunnen. Bescheiden beginnen, wat publiciteit maken en sponsors vinden. En die waren er. Het moeten allemaal geen festivals van het allooi van Peer zijn. Kleinere bluesfeestjes zijn aardig meegenomen en als het opzet, zoals hier in Kozen, is om lokaal talent aan de bak te laten komen, kan dat alleen maar toegejuicht worden.

Ik weet niet precies hoeveel inwoners Kozen telt, maar zowat de ganse actieve bevolking was er, denk ik. Voeg daarbij een aantal collegiale organisatoren zoals Meensel, Oetsloven en zelfs Acosse en een forse delegatie van de Borderline en je kan op je vingers natellen dat het zaaltje zo goed als vol zat. Goeie start dus.

RAG 'N BONE

Een lokale coverband, uit de streek van St Truiden – Gingelom mocht de tent opwarmen. Rag and Bone repeteren al sinds begin jaren tachtig in hun garage. Dat valt af te leiden uit het plezier dat ze nu nog steeds hebben in het vertolken van die vollen-bak nummers uit onze jonge jaren. Kick of met de eerste single van The Kinks die ik ooit kocht. Vijfenveertig toeren, vijfenveertig frank, dus ongeveer één euro. “All Day and All of the Night”. Destijds ongelooflijk ruig, vandaag klinkt het redelijk beschaafd, maar toch nog altijd vree goed. Onze levende juke box ging door met het opdissen van een ‘The best of the sixties, seventies and eighties’ . In volgorde, ongeveer, van spelen hoorden we The Black Crowes, Jimi Hendrix, onze eigenste Kids, Bad Company, Rory Gallagher, Deep Purple, Rolling Stones, The Small Faces, Robin Trower, Govt Mule en Humble Pie. En ‘k zal er wel enkele vergeten zijn. Enkele van deze bands zag ik indertijd in Bilzen, of in de Kuip. Ik kan er wel prat op gaan ze allemaal live te hebben gezien, met uitzondering van Hendrix, spijtig genoeg. Afijn, hier en nu met Rag and Bone werd ons geheugen nog eens opgefrist, het blijft goeie muziek. Zo worden er vandaag geen meer gemaakt. Geen blues, akkoord, maar sommige zaten toch heel dicht in de buurt en alleszins waren ze niet ver van hun roots afgedwaald.

BIG C & THE LOCAL HEROES

Na een pauze van een uur toch wel, met enig geknoei met de p.a., een minpuntje van dit festival, maar een kniesoor die daarover zeurt, was het de beurt aan Big C and the Local Heroes. Deze Local Heroes waren niemand minder dan de organisatoren van het festival. Met opperpriester Wim aan de bass. Het scheelt hem natuurlijk een slok op de borrel, als je zelf een derde van je programmatie kan opvullen. Het budget wordt gespaard en je kan jezelf openbaren aan je doelgroep. Drie vliegen in één klap. Met het tweede nummer “Ready for You” maaiden ze reeds het gras van voor de voeten van Chilli Willy, die dit nummer ook steeds op hun playlist hebben. Maar wie eerst komt, eerst maalt, I guess. Niet onaardig voor een beginnende band, tenminste, dat veronderstel ik. Een eigen vertolking van “These Boots Are Made for Walking” werd opgevolgd door B.B.King’s “The Thrill Is Gone”

CHILLY WILLY (B)

Chilly Willy Loony Goony and the Free American Indian Hippy Blues Street Fruits hoef ik aan niemand meer voor te stellen. Als men mij een levende mens kan aanwijzen die nog nooit van deze super live band heeft gehoord, kan deze met mij een avondje op de hort. Den Huibbe begon al met de legendarische woorden : “Zonder drank gene klank” hoewel hij daar sinds zijn aankomst op de plaats van het gebeuren geen gebrek aan heeft gehad. Chilly Willy is een echte, ongecompliceerde juke-joint band. De Bo Diddley-ritmes openen de set. Iedereen naar voren. “Tinaneenanuu” zette zoals vanouds de zaal in beweging. Alain nam vanavond de meeste van de gitaarsolo’s voor zijn rekening. Echte blues, gedoseerd en met tamelijk wat slide. Nothing fancy, maar zeer goed in zijn eenvoud. ”Pocketfull of Wishes”, “She’s Gone”, “Help Me”, wie kent ze niet ? Eindigen deden ze  met hun sterke “Hip Shake”. Huibbe ziet graag konten waggelen. Als bissers kregen we “You Got Me Wrong” en “Mojo of Mellow Down”. En toen was het al ineens halfdrie.

Wim en alle andere helden die dit festivalletje bezielen, een goede start hebben jullie voor mekaar gekregen. De weg is vrij voor de Second Annual Blues Night in Kozen.
En wij zullen er ook zijn. Want waar het goed toeven is, komen we maar wat graag terug.

CU.

witteMVS