CONCERT REVIEW

In den beginne … anno 2000 kreeg Ralph Bonte, zanger van de West-Vlaamse bluesband Hideaway, de vraag om in de prachtige kerk van Stekene een paar gospelliederen te brengen.
Daar Ralph de gave niet bezat om verschillende stemmen simultaan te zingen, moest hij wel op zoek gaan naar enkele andere vocalisten.
Acapella met een minimale instrumentale bijdrage was de achterliggende gedachte. En een wonder geschiedde : onmiddellijk vond Ralph vier muzikale helden met een sterke stem en een degelijke muzikale achtergrond .
Zo kwamen Geeraard De Grootte (sax), Eric Vanderkerckhove (bas), Patrick Cuyvers (toetsen) en Andrew Deherder (gitaar) het project vervoegen, dat de welluidende naam Soul Spirit kreeg.

Gezien de Paastijd een ideale periode is om een gospelconcert te geven , had de bende van “Daa Stoazze” dit vijftal dan ook uitgenodigd om hun kunnen in Hamme te vertonen.
Het concert , dat werd gegeven in samenwerking met de plaatselijke KWB afdeling, mocht rekenen op een degelijke opkomst.
Voor het concert begon werd een minuut stilte gehouden voor Thierry, plots overleden bestuurslid van de VZW, een ingetogen moment waar de band op inspeelde om het eerste nummer “Where The Green Grass Grows” aan hem op te dragen. Thanks mannen.
Daarmee was dan ook de toon gezet voor het verder verloop van de avond. Een hoop originals en traditionals , her en der aangevuld met eigen nummers. Zo kregen we in de eerste set een prachtige versie voorgeschoteld van ‘Down In Mississippi’, ‘Somebody’s Callin’ My Name’, een nieuw eigen nummer getiteld ‘The Cow Cow Boogie’ waarna de set werd afgesloten met ‘You Better Be Ready’
Gospel van de bovenste plank af en toe doorspekt met blues. Het geheel overgoten met de prachtige meerstemmigheid van de heren vooraan op het podium. Je werd er voorwaar stil van.
Wat mij opviel waren de korte bindteksten van Ralph, die op de juiste manier de inhoud van de song trachtte weer te geven. Inderdaad , er wordt af en toe wel eens vergeten dat niet iedereen de Engelse taal goed beheerst en daardoor een deel van de inhoud verloren gaat.
Af en toe kwam al wat schuchter handengeklap naar boven, het publiek diende nog een beetje op t warmen. Blijkbaar had het nuttigen van wat geestrijk vocht tijdens de pauze zijn effect, want men kwam veel losser na de break.
Sterker kon men niet van start gaan want er rolde een schitterende acapella versie van ‘Let My People Go’ door de luidsprekers, ik krijg er nog kippenvel van terwijl ik dit aan het neerpennen ben. Het publiek werd onmiddellijk bij de keel gegrepen en men zou niet lossen voor de laatste noot de zaal uitgespeeld was. Zo volgden nog parels als ‘I Wanna Be Ready’, het bluegrassachtige ‘When God Dips His Pen Of Love Into My Heart’ , Willie Dixons ’29 Ways To Make It To My Baby’s Door’ , een prachtige cover van Alison Krauss’ ‘Baby, Now That I Found You’. Op ‘Late At Night’ haalde Ralph de slide boven en er werd duchtig gefeest op een nummer geschreven door Patrick Cuyvers ‘I See The Light’.
Het publiek zag dat het goed was en amuseerde zich kostelijk. Echter komt er aan alle goede dingen een eind. En Toen Ralph aankondigde het lijflied van de VZW , ‘I Shall Not Be Moved’, te zullen spelen, wisten we al hoe laat het was.
De mensen in de zaal hadden het echter zo niet begrepen en een geweldig applaus barstte los en werd om meer geroepen.
Gezien Ralph en de zijnen nog niet van de slechtsten zijn trakteerden ze ons dan ook op meer dan verdiende bissers, waarbij iedereen nog eens uit de bol kon gaan op de tonen van ‘Oh Happy Days’

Soul Spirit bewijst dat muziek meer is dan wat rammen op een gitaar of wild roffelen op een drumstel. Ze halen de essentie van de muziek terug boven en één instrument is daarin niet te evenaren en dat is de menselijke stem. Ze weten deze perfect te gebruiken en te harmoniseren in verschillende toonaarden en te mengen met het subtiel gebruik van enkele instrumenten. Kortom de bijna perfectie. Bedankt mannen, we hebben een leuke tijd beleefd.

Halleluja!!!!

Marcel.