CONCERT REVIEW

Niet te geloven maar waar.
Vanwege véééél te vroeg ‘on site’, was ik getuige van een geoliede, tot in de puntjes verzorgde en perfect draaiende organisatie. En dit zonder merkbare hiërarchie. Geen autoritaire excessen, geen gelul. Iedereen weet wat hem te doen staat en niemand hoeft een bevel af te wachten om iets uit te voeren. Het bestaat, en het kan, de perfecte samenwerking. Een voorbeeld voor onze gouvernementele poesjenellen.
En dat laat zich gevoelen in alle lagen van het evenement. Waarmee ik bedoel dat elke bezoeker zich hier meteen thuis en op zijn gemak voelt, iedere medewerker, elke artiest ook en het zootje ongeregelde perslui, zoals onszelve, niet in het minst. Iedereen wordt met open armen ontvangen. Alleen al daarom denk ik, was ik er zo vroeg. Men is hier haast beter af dan thuis.
Ook de artiesten hadden het hier opperbest naar hun zin. Zowel wat betreft faciliteiten als onthaal , service en catering. Nina Van Horn liet zich ontvallen dat in België alles het beste is, tot en met het publiek dat zo uiterst aandachtig is. “ The Belgian people is very blues-minded. I’d like to play here the whole season. Can you arrange that for me, Michel ?” Aldus Nina. David Gogo vond de faciliteiten opperbest en confortabel, zodat hij, tegen zijn gewoontes in, lange tijd in zijn loge en de als eetkamer/salon ingerichte ruimte bleef rondhangen in plaats van naar zijn hotel terug te keren. “It’s great to be back in Belgium. It’s a very pleasant stay here, even awaiting backstage. Good beers, nice wine, nice people too. Everything’s going smoothly, professional people for all disciplines even at smaller venues. We hardly have to work here, and you know, that’s the part you are paying us for, the playing is for nothing. Not to mention of course…the euro is good money for us these days !!”

Rond zessen landt mijn partner in crime, Freddy, met de mannen van ROB-TV in zijn kielzog in de Borre. Ze maken een reportage over onze website en gelijk ook over het Bierbeek Blues D’ Up gebeuren. Die wordt eerstdaags uitgezonden op ROB-TV. Uiteraard enkel te ontvangen in de Hagelandse regio, oostelijk Vlaams-Brabant. Deze opportuniteit werd ons aangereikt door Johan van Blues D’ Up waarvoor onze eeuwige erkentenis

P. VAN SANT & BAND mag de avond inluiden. Peter blinkt letterlijk. Hij is er helemaal klaar voor. De strafste come-back van de laatste jaren. “I’m a Survivor” klinkt uit de boxen. Het is zijn thema song, helemaal van toepassing. Het eerste live optreden van P. met deze band (Tusk n.v.d.r.) dateert van twee weken geleden op Meensel Blues. Een revelatie aldaar. Naast zijn reeds gekende ‘standards’ van eigen makelij brengt hij ons niet minder dan vijf nieuwe songs, de hierboven reeds genoemde “I’m a Survivor”, “The Point of No Return”, “Stick with You”, “Out of Time” en “Frozen in Time”. Met zeer grote waarschijnlijkheid komen ze op zijn nieuwe CD terecht, die we dit jaar nog mogen verwachten. We kunnen er haast niet op wachten. Zeer sterk ook komen “I’m a Believer” naar voren, titelsong van zijn laatste CD en de meest dartele song ever van P. “Rex’ Blues” vind ik ook zeer sterk, met zijn licht dreigende sfeer, en Dirk Lekenne die oosters getinte gitaarklanken opwekt. Als bisnummer krijgen we natuurlijk zijn invitation for the blues, invitation to get on board of his “Ship of Fools”. Een nummer dat grijsgedraaid zou moeten worden, om deze pre-CD uitdrukking nog eens te gebruiken, op onze nationale zenders.

Ook NINA VAN HORN brengt ons een sterke set. Nina is geboren in Parijs en getogen in Texas. Nu woont ze terug in de buurt van Parijs. Niet het Paris-Texas van Wim Wenders, maar het echte Parijs, 350 km ten zuiden van Bierbeek. Nina is een beminnelijke en vriendelijke lady of the blues. Toch komt ze bijzonder hard en scherp uit de hoek als ze in haar songs maatschappelijke problemen aansnijdt, zoals in “Huntsville” en “Goodbye New Orleans”. In “Feelings for Sale” klinkt ze helemaal als de Janis Joplin van de blues. Een zeer sterk nummer. En in een up-tempo als “Say It to My Face” hoor ik zelfs Tina Turner in her earlier days. Een keur van muzikanten staan haar bij. Een stevige ‘all french’ rhythm-section, een klavierman en een Japanse jonge gitarist die mooie ingeperkte solo’s kan neerzetten. Ook akoestisch, in “Huntsville” en “Some Girls” trekt hij goed van leer, al hoor je hier duidelijk dat hij eigenlijk geen bluesroots heeft. Maar dit kan geenszins afbreuk doen aan zijn kwaliteiten. Energie te over deze dame. En haar band evengoed. De drummer laat ons even horen wat snel drummen is, met zestien basdrum-stampen per kwartsmaat. Als bissers krijgen we nog een swampy “Bayou Love Child” en een sixties southside Chicago met “Muddy Water Blues”. Tot nu toe is ze een beetje een goed bewaard geheim gebleven voor de noordelijke staten van Europa, maar hier komt bij deze verandering in, mag ik vermoeden, want Nina Van Horn brengt een ijzersterke show.

DAVID GOGO is de hekkensluiter van het festival. Goed gezien van de mannen van Bierbeek. Met uitzondering van een éénmalig concert in de Banana Peel, vorig jaar in oktober, was het al een hele tijd geleden dat hij nog in ons land was geweest. En op een concert in de Spirit op 7 april e.k. na, staat hij hier dus zo goed als exclusief. Na de Spirit volgen er nog een vijftal gigs in Nederland en dan gedaan. Op het podium is er geen akoestische gitaar of national steel te bespeuren. We krijgen dus de meer rock-oriented Gogo te zien, ondanks het feit dat hij zeer onlangs nog gelauwerd werd voor zijn laatste CD "Acoustic". Niet getreurd, zelfs een electrische versie van de man, met de volume-knoppen op 'bijna tien' is nog ruimschoots te smaken. En door velen misschien zelfs geprefereerd boven zijn rootsier schizzo. Hij doorbreekt de muur van luid geroezemoes uit de zaal met de intro van "Louisiana Blues". Direct prijs. Er zijn al meteen een aantal danslustigen te spotten vooraan bij het podium. Hij wisselt eigen werk af met super-klassiekers, die hij behendig in een nieuw kleed helpt, zonder afbreuk te doen aan de essentie van desbetreffende nummers. Zo krijgen we "Hoochie Coochie Man" en "Dust my Broom" ingeprent. Ook zijn eigen nummers zijn van een ijzersterk composiet vervaardigd. "Things Are about to Change" en "Hit Me from Above" zijn stuk voor stuk aardig snedige trakjes. In "She Allright" moet hij de gitaarsolo reproduceren die Jeff Healey zaliger heeft ingespeeld op "Vibe". Naar eigen zeggen, heeft hij het daar knap moeilijk mee, maar daar hebben wij niets van gemerkt. Rustiger is "Sweet Little Angel" maar met een bloeddoorlopen gitaarsolo. "Testify" van SRV luidt de "Blues Medley" in, die er  direct wordt aangebreid door David. Hij laat flarden horen van o.a. “Boom, Boom, Boom” en “Wang Dang Doodle”. Onmiddellijk daarna kickt drummer Boyd Small terug asses, als "300 Pound Shoes" ingezet wordt. Het laatste nummer, zoals altijd heb ik me laten wijsmaken. Door de man zelf dan nog wel. Als je "300 Pounds" hoort, is 't afgelopen zei hij. Maar dan heeft hij zonder de waard gerekend, want Johan is een eersteklas applausmeester. Hij heeft Gogo drie keer teruggeroepen met succes. Met zijn hitje uit "Vibe", "Love in the City" komt hij een eerste keer terug uit de coulissen. Daarna volgt nog "Oooh Wee" en als laatste "Highway 61 Revisited" van Bawb Dylan. That's it, folks. Graag had ik wat akoestisch slide werk gehoord, maar wie ben ik ? En de 'harde' David Gogo speelt nooit gitaarsolo's die de spuigaten uitlopen. Dus zijn wij meer dan tevreden.

Bierbeek Blues D' Up heeft ons een kanjer van een festivalletje opgeleverd. Zowel qua affiche, als inrichting en organisatie. De lat ligt weer een stuk hoger. Proficiat voor de hele ploeg en nog in het bijzonder voor de bezieler Johan en Eddy, de chef-catering voor zijn lekkere schoteltjes. De groetjes nog in S(Ch)ina.

Hasta la vista, amigos

witteMVS

ook gespot....