CONCERT REVIEW

De Campinaire is een vrij groot sportcomplex, dat door middel van het grote telkens te erecteren podium, kan herleid worden tot de gewenste afmetingen.Dat is een enorm pluspunt. Daarbij is het plafond zo hoog dat de temperaturen niet stijgen tot saunagemiddelden. Eén groot nadeel van al deze voordelen : de klank trekt er op niets. Hij weerkaatst er als een magic ball van her naar der, van jut naar jeir. Zonder enige voorkennis van de muziek die je beluistert, gaat er veel de mist in. Alsof er iemand de reverb volledig heeft gecrankt

Toch maakte Voodoo Boogie een goede beurt. Ze zijn blijkbaar reeds geliefd bij de Caroloregiens en andere Waalse broeders. Dankzij hun airplay op Radio 21. Met name hun nummers die dwepen met de psychedelische six- and seventies, werden door dit reverbiaal bombast in de tweede macht verheven. Zij hadden drie kwartier toegemeten gekregen, maar deden een uur met de toemaatjes erbij. De tijd die nodig is om hun CD zowat integraal te openbaren. Ik merkte in de zaal dat er heel wat mensen nummers herkennen, of ze gewoon schitterend vinden te oordelen aan de schuddebollende hoofden. Walter de Padua nam ongeveer de hele set op, op zijn camcordertje. Dr Boogie meets Voodoo Boogie. Jan is ondertussen al een stuk confidenter  in eigen kunnen en opende de set zelfs solo met “Bottle of Love”. Daarna werd “Voodoo Boogie” ingezet en de magie bleef als het ware in de zaal vlotten op die onwaarschijnlijke reverberation. Persoonlijk vond ik “Goin’ Down South” een uitschieter, maar dat zal wel aan mijn onvoorwaardelijk voorkeur voor al wat nog maar enigszins naar R.L.Burnside ruikt, liggen. Want eigenlijk staken ze d’er allemaal uit. Grote finale met “Boogiematic” en bisser met “Walkin the Boogie”. Like I said before, if you don’t like the boogie…beware !!

Na de pauze was het de beurt aan het zware geschut. Wij hadden van die pauze gebruikgemaakt om onze spreekwoordelijke lat een aantal ‘crans’ hoger te leggen. En wat bleek nu. The mighty Kim Wilson en zijn kersverse kompanen konden er maar net over. Het spreekt vanzelf dat anderen een polsstok zouden nodig hebben om erover te komen met hielen en al. Maar toch. Als men niet wil wegdeemsteren in de nevelen van de vergetelheid dient men ten allen tijde zeer scherp uit de hoek te komen.
Nu zal één en ander wel te maken hebben met de nog prille samenstelling van de nieuwe Thunderbirds. Maar het zijn allen door de wol geverfde rasmuzikanten, dus zou dat wel los moeten lopen. Of zijn die ego’s te groot ? Aan de leadguitar vinden we Johnny Moeller terug. Een oerdegelijke gitarist is hij ongetwijfeld, maar het ontbrak hem hier aan enige begeestering en zijn spel klonk derhalve nogal eentonig. Aan de andere kant van het podium vonden we de jongste gitaartelg van texas-blues wereld, Mike Kellar, wiens grootste verdienste in de groep was om niet in het vaarwater vanJohnny te komen. Dat bleek onder andere,wanneer Kim Wilson hem herhaalde malen aanspoorde om met een solo voor de dag te komen. Dat zijn dingen die je merkt als je er met je neus bijstaat.
Overigens was zijn gitaarwerk van superieure doening. Met Randy Bermudes aan de bass en Jay Moeller op drums werden The Fabulous Thunderbirds onderbouwd met een stevige en onvermurwbare rhythmsection. Dus alle ingrediënten waren aanwezig om van een supergroep te gewagen. Maar we bleven op onze honger zitten en ik moet beamen wat ik ook in de wandelgangen hoorde van andere muzikanten: we mochten een repetitie bijwonen van een veredelde jamband. Toch was alles nog zeer de moeite waard natuurlijk en Kim Wilson blijft een groot performer/ harmonicist. Het waren echter de oudere nummers die er kop en schouders boven uitstaken zoals “Can’t Tear It Up Enuff”, “My Babe”, en als bisnummers “The Crawl” en “She’s Tuff”. In een instrumentaal nummer blonk Kim nog eens magistraal uit en stond hij op zeker moment nog alleen op het podium. Ik moest terugdenken aan het bovenaardse akoestische concert dat hij verleden jaar in het kasteel van Otard in Cognac ten beste gaf, enkel begeleid door Kirk Fletcher op amper versterkte gitaar. Daar word ik nu nog stil van.

Het was een impressie van een nieuwe versie Fab.Thunderbirds.08.04. en op die manier natuurlijk zeer waardevol. Het is nu uitkijken naar Fab.Thunderbirds.09….

Bedankt Fabrice en 21 en iedereen die hier mee in de pap te brokken had.

witteMVS