CONCERT REVIEW

Niet machtig veel volk in ’t begin, maar naarmate de avond vordert komt het toch nog in orde. Poplawsky heeft het druk, deze dagen. Toetsenist Jan Ursi verliet de band ergens begin dit jaar en de jonge Brendan Saeyvoet vervangt hem op klavieren. De rest van de ploeg is nog hetzelfde gebleven, Kris Bries zingt nog altijd en briest door de smoelschuif. De broertjes Martello, Frederik op gitaar en Philippe op drums, zijn zoals vanouds ook nog van de partij. Wanneer het tot een barst komt tussen deze drie maatjes is het echt gedaan met Poplawsky. Maar dat zit er in de verste verten nog niet aan te komen. En Jan ‘Vitaya’ Van Parijs sleurt nog steeds even gezwind zijn double bass van de ene naar de andere kant van de bühne. Je kan hem aanzien dat hij in de lifestyle bussiness zit. Keurig tweedelig pak over een T-shirt, op basketslaschen en weirdo base-ball pet op de baluster.

Ze beginnen met “Too Tired” en”Stories”, nog vanuit het Blue Chevy’s tijdvak. Daarop volgt een uitgesponnen “All Your Love” van Otis Rush. Opwarmers in ‘I-IV-V 12 to the bar’-formaat. Zo kan iedereen mee, zonder al te veel op zijn hoede te moeten zijn voor onverwachte wendingen. Brendan, die met zijn amper tweeëntwintig, vooral jazz heeft gespeeld tot nog toe, heeft hier technisch althans geen enkele moeite mee. Het zit hem eerder in de benadering van de muziek dat het schoentje nog een beetje knelt. In blues en rock kent iedere strofe zijn resolutie. Een solo moet gevat zijn, en het thema of de rif moet er duidelijk doorheen klinken. Daarna komen dan de Poplawsky-nummers aan bod. “Sit Down and Talk” in plaats van ‘Zet uw eige en zwegt stil’. En “I Belong” ook nog zo’n geslaagde van dezelfde schijf. Ook Poplawsky heeft de meezinger “Boom Papa Boom” van Jimmie Vaughan in zijn repertorium opgenomen. Het past nog bij hen, ook. Nog een blueske met “Treat Her Right” en dan sluiten ze de eerste set af met hun gesmaakte “Let It Slide” en ondertussen is Brendan al wat losser gekomen.

De tweede set wordt ingezet met “Chasing Dinosaurs”, mijn lievelingsnummer van de CD “Moving On”. Vanwege zijn grungy gitaar en de pittige brugjes. Afwisselende solo’s van gitarist Frederik en orgelist Brendan, die steeds losser komt naarmate het concert vordert. Verder komen ook nog “Personal Jesus “ van Johnny Cash aan bod. Daarna volgt er terug een aantal Poplawsky-originals, “Sitting On a Stone”, “Blue Sky” met een intro van stand-up comedian in spe, Jan, en overgaand in een funky gerapte versie van het nummer om uiteindelijk te culmineren in zijn normale formaat, het fantastische “Get It Rolling” en om te eindigen het titelnummer van hun CD “Moving On” in een grandioze finale.

Binnen een paar maand, als Brendan volledig is ingewerkt, staan ze terug klaar om de zomerfestivals te counteren.

Eén ding moet me van het hart. Ze hebben “Stabbed Down” niet gespeeld. En daarvoor was ik nu net gekomen !

CU guys.

witteMVS