CONCERT REVIEW

Het begint om 20 uur, te laat ? Nee, eigenlijk net iets te vroeg. Of anders moet het in de namiddag beginnen, maar dan moet ook de naam veranderen. In de aard van 23ste Namiddag tot vijf vóór middernacht van de blues. Dat bekt natuurlijk niet handig. Ze kunnen het dus beter bij het oude houden. En om vier ’s morgens heb je al recht op minder controles en roadblocks. Dat is ook meegenomen.

CERYS (B)

Door een onverwachte late file op de Antwerpse ring, ben ik toch net tweedes voor het optreden van Cerys. Spijtig, want hierdoor is mijn nieuwsgierigheid naar de onbekende namen op de affiche onbevredigd gebleven. Mijn collega Rootsvillier Freddy zegt dat het in orde was en Marcel van Daa Stoaze knikt instemmend en zegt erbij dat het meer naar country nijgt. Diezelfde ochtend terug thuis, ben ik gaan grasduinen op internet, eh voilà, Cerys, een spiksplinternieuwe website, lijkt me, en ze heeft het podium al gedeeld met onzen Bart (Peeters n.v.d.r.), laureaat van Kamp Noord in 2007. Maar wat meer is, er staan ook 2 songs op, live opgenomen, die je kan beluisteren en die zijn schitterend gewoon. Zeker geen blues, ook geen country, eerder folky, singer-songwriter zou ze zichzelf noemen, zegt ze en dat is ze inderdaad. Met de twee songs “Running Fast” en “I Need You” die ik gehoord heb, ben ik eerder geneigd haar te gaan vergelijken met Joni ‘Big Yellow Taxi’ Mitchell en de ganse Greenwich Village N.Y. scenerie van de jaren zestig, toen Bawb daar nog rondhing met een snottebel aan de neus. Dat heb ik dus al gemist. Allez vooruit.

THE BABOONS (B)

The Baboons zijn weer een jaartje ouder geworden. Zanger Arthur ziet er een beetje minder jongensachtig uit en het bovenste knopje van zijn hemd kan niet meer dicht vanwege zijn massieve stiertjesnek. Daarmee bedoel ik van verre niet dat hij een dikke nek zou gekregen hebben, in de zeer pejoratieve betekenis van het woord. Nee hij ziet eruit als de coole cowboy, ready to tame that wilde mustang. En Kristof de gitarist heeft zich geschoren, houdt nog net een beetje grunge-sik over, en heeft daarmee ook de laatste bluesnoot uit zijn spel gebannen. Vanaf nu alleen nog rock’n’roll sounds. Gust zit nog achter de drums, tenminste ik denk toch dat hij het is, want hij ziet er ondertussen ook al wat maturer uit. Maar saxofonist Guy is in geen velden of wegen te bespeuren en in de plaats van Benny staat Clark van de Aces de upright bass overeind te houden. Ze beginnen met Bo Diddley’s “You Can’t Judge a Book by It’s Cover” one of my favorites. Er zit duidelijk terug een pak meer geestdrift in de jongens dan pakweg zes maanden geleden. Het swingt vaneir. Zo bewijze ook “Linda Lu” de song uiteraard, “One Scotch etc….”, “Bandstand”, “Green River”, “It Ain’t the Meat” en “Boogie Curse”. Ze zijn terug goed bezig. Een plezier om dat te zien. Geen bisnummers, maar dat ligt enkel aan het tijdsgebrek. We liggen al een half uur achter op het schema. En ze hebben niet meer of minder dan vijfentwintig nummers gespeeld, dat kan tellen.

THE BLUES CARAVAN feat. DANI WILDE (UK) - SHAKURA S'AIDA (Can) - DEBORAH COLEMAN (US)

Dan is het de beurt aan The Blues Caravan Anno 2008. Vanwege serieuze gezondheidsproblemen werd Candye Kane vervangen door Shakura S’Aida. Ze openen met een song waarin ze om beurten zingen, bij wijze van introductie, en in de zaal staat iedereen al recht, ook al omdat er geen stoelen zijn, maar je begrijpt wat ik bedoel. Daarna mocht de kleine, van gestalte, Dani Wilde met haar set aantreden en dat was de eerste verrassing van de avond. Haar stem is krachtig en tegelijk subtiel, met genoeg rafel aan de rand om blues te zingen. En daarbij speelt ze een aardig stukje gitaar, zonder verpinken. “I Love You More Than I Hate Myself” is zo’n song die ze met veel expressie en soul brengt. En “Heal My Blues” de titelsong van haar nieuwste en tevens eerste CD, heeft ook die intense soul in zich. Laura Chalmer op leadguitar springt haar bij op “Testify” en voor je het beseft is haar part van de Bluescaravantaart op. Spijtig genoeg. In het oog te houden deze kleine roodharige !!

Vanals Shakura S’Aida de eerste tonen aanzet, hebben we er al direct geen spijt meer vandat Candye Kane wegens ziekte verstek moest laten. Ook al omdat we onze Candye al zo dikwijls zagen en deze Canadese nog nooit. Shakura is de enige van de drie dames die geen gitaar hanteert, ze heeft daarentegen méér dan werk genoeg met al haar benen uit de knoop te houden. “No More Trouble Out of Me” opent haar show en haar eerste CD ever. Ze lijkt helemaal uit de bol te gaan op “Stop It Baby”. Schitterend. De hele band is er blijkbaar ook mee in zijn nopjes en gitarist Laura moet een tandje bijsteken, ze is de enige chord-driver nu op het podium. “Me and My Chauffeur Blues” en “Big City Lights (Have You Seen My Baby)” sluiten haar set af. Verrassing nummer twee verdwijnt in de coulissen.

Deborah Coleman kennen we al langer dan vandaag en is alleen daarom geen verrassing. De vrouw die gitaar speelt als een man en soms ook zo zingt. Ze pakt meteen uit met het sterke “Bad Boy” van haar vorige CD. Ze hanteert haar gitaar dus wel degelijk als een man. “Stop the Game” is een waarschuwing aan het adres van zogezegde macho’s. “Motor City II” voert ons naar een nieuwe Detroit. Very strong indeed.

THE MOFO PARTY BAND (US)

Met Mofo Party Band is het altijd feest als je ze in huis hebt. Dat is niet anders vanavond. Wehebben ze vorig jaar aan het werk gezien in Peer en op het Rollinger Grund Stratenfestival te Luxemburg, de broertjes John en Bill Clifton slagen er altijd in de boel in lichterlaaie te zetten. John is een degelijke harpist maar vooral een ambiance-maker. Bill bespeelt zijn gitaren met veel reverb en vibrato en tremelo en loopt niet alleen het podium tot in alle uithoeken af, maar ook offstage pleegt hij lange wandelingen te maken. Daarbij laat hij geen enkel ogenblik af zijn gitaar verder te bespelen. “Bad Trip”, “Blues and Trouble”, “El Paso Boogaloo” allemaal nummers met een vette knipoog. Eindigen doen ze natuurlijk met hun menselijke pyramide, Bill speelt tussen een kluwen armen upright bass, John speelt Bill’s gitaar, en bassist Cobra Finney staat bovenop zijn vettig haar te kammen. ”Thank you so much. We gotta go now. We love you so much. Thank You. Thank you for having us here. We’ll be back ! So long . Thank you so much. Bye bye !” 

AYNSLEY LISTER (UK)

Aynsley Lister verrast ons op een gans andere wijze. Hij lijkt elk jaar een jaartje jonger. Kent hij het alchemistische geheim van de steen der wijzen en dus de eeuwige jeugd. Volgende keer leggen we hem op de pijnbank om hem zijn geheim te ontfutselen. Aynsley Lister is één van de weinigen die ik liever op CD hoor, dan live aan het werk zie. Hij is veelzijdiger op de zilveren schijf omdat hij ook akoestische instrumenten gebruikt, zoals dobro’s, nationals, twelve strings. Dat geeft hem meer mogelijkheden, ademruimte en inventiviteit. Live on stage wil hij meestal slechts een paar electrische gitaren meezeulen, hetgeen zijn sound enigszins monotoon maakt. De nummers worden ook te lang uitgesponnen en hij gaat hoe langer hoe poppy-er klinken. Maar het is en blijft natuurlijk een goede gitarist. En hij weet in zijn soms iets te lange solo’s herkenbare riedeltjes in te lassen, zoals “Walk on the Wild Side” om de aandacht vast te houden. Het kersverse nummer, “Soul” noemt hij het, heeft hoegenaamd niets meer met blues of roots te maken, maar leidt ons eerder naar het oer-Britse Pub-Rock gebeuren, waar een Ian Gomm of Nick Lowe haast rootsier klinken dan Ainsley. Het zijn desalniettemin mooie nummers, maar op termijn dreigt Aynsley nog verder af te glijden naar mainstream misschien. Ondertussen wil het hier in Wuustwezel toch nog wel aardig lukken. Zijn zeer degelijke band bestaat uit een drummer, new school, zeer maatvast en krachtig en de bassist lijkt in eerste instantie op het spreekwoordelijke domme blondje met korte rokken om het boeltje op te fleuren, maar van bij de eerste aanslagen op de bass blijkt ze zeer efficiënt spel neer te poten. Een rhythmsection uit je natste dromen. Zijn mooie medium up tempo rocker “Upside Down” dat ik op geen enkele van zijn CD’s terugvind, wordt opgevolgd door Prince’s “Purple Rain” en hij brengt het er nog heelhuids vanaf ook. Ik ken er niet veel die er zich aan wagen dit te coveren, maar onze angry young man wel. Het wordt meteen ook het bluesiest nummer dat hij vanavond zal gebracht hebben. De hele zaal zingt zelfs spontaan mee hOOOHoooHOOOhooo….

Weer een festival bij in dit gezegende jaar 2008 waar we geen gat of leemte kunnen in vinden. Alleen maar goeie festivalletjes in België, het wordt knap eentonig. Of nee, toch maar liever zo. Dat is een soort eentonigheid die we aankunnen.

Thanks to the Boozebrothers voor dit leuke feest. CU next year.

THE END