CONCERT REVIEW

Zaterdagnamiddag, lekker weertje, of toch tenminste een droog weertje, het gras in de tuin roept om gemaaid te worden, zachtjes maar toch indringend "maai mij, maai mij". Maar ik meen ergens op een website gezien te hebben dat de jaarlijkse Guitarshow weer doorgaat in Affligem. Als hobbyist-luthier moet ik daar dan toch wel naartoe. Dus moet het gras nog maar even zonder mijn …ingreep verder groeien. In de muziekhandels vindt men grotendeels enkel nog de spotgoedkope Koreaanse en Chinese gitaren, de koffers zijn haast duurder dan de gitaren, dus zijn we aangewezen op beurzen en shows als deze om nog eens een leuke vintage gitaar onder ogen te krijgen. En hoewel ook op deze manifestaties de goedkope oosterse gitaar zijn intrede begint te maken, de handelaars willen hun maandjes ronden met kwantiteit ipv kwaliteit, kregen we hier en daar nog een geïsoleerd pareltje te zien. Zoals een Martin D45 voor 3300 €, een redelijke prijs. Een Martin D42 ook, voor ongeveer dezelfde prijs. Een Gibson L5 voor de verzamelaarsprijs van 8000 €. Veel te hoog. Je ziet ze dan ook op elke show tevoorschijn komen. Ze verandert niet eens van eigenaar. Binnen enkele jaren kan ze weg voor een habbekrats, vanwege afgeragd van het over-en weer zeulen naar shows, in- en uitpakken, vastnemen, ronddraaien, bespelen, weer de camionette in naar Nederland….Een Gretch van 1965, onbetaalbaar, destijds een werkpaard voor de rechtgeaarde rocker, maar sinds Brian Setzer ermee op de planken is gezien, waanzinnig duur geworden. Ook al is één pick-up stom geworden en staat de bigsby roder dan de gitaar zelf van het roest. En dan vooral opgepast voor de zogenaamde 'relics'. Splinternieuwe gitaren die van het derde naar beneden worden gesmeten, achter de auto gebonden een aantal toertjes rond de blok maken, en waarvan de hardware in een zuurbad wordt gelegd zodat de chrome begint af te peelen.En dan gaan ze als een zogezegde antiquiteit over de toonbank voor driemaal de prijs van een ongeschonden nieuwe. Zo kost een vergeelde plastieken toon- of volumeknop van een strat het twintigvoudige van dezelfde in nieuwstaat. Waar zijn we mee bezig ? Maar het is niet al kommer en kwel, dat moet je volgende keer maar zelf eens gaan opsnuiven.

's Avonds valt er in de cafetaria ook nog wat te beleven, behalve het laveloos omzetten van een biertje dat Maaswater als primair ingrediënt heeft. Patrick, de oorspronkelijke bezieler van dit evenement is helemaal uit Friesland afgezakt naar zijn "rootsville" (sic) om het allemaal te genieten. In zijn slipstream werden een paar buren van hem meegezogen naar het zuiden toe, en eens aangekomen in Affligem merkte hij het. Jullie zijn hier nu toch, speel nu maar een airke, moet hij gezegd hebben, en zo deden zij. Hun naam ben ik kwijt, als ze die al hadden. Ze waagden zich in al hun eenvoud aan het machtige werk der Grooten uit de jaren zestig en dat is 'very dangerous indeed'. Na het korte succes van de herkenning bij de aanzet van elk nummer, volgt al snel de kritische frons op het wezen van elke aanwezige, als elke noot niet even vlot komt aangerold of die lick niet klinkt zoals op je grijze plaat. De gasten vergasten ons op nummers van Beatles, Stones, Herman's Hermits, Yarbirds, Van Morrisson uit zijn Them-periode, Animals en ga zo maar even door. Niet van het gemakkelijkste dus, als je dit enigszins goed wil doen. De zanger-bassist was zeer bij de pinken, de drummer en de gitarist lieten al eens een steek liggen of breidden een averechtse in plaats ven een rechtse. But malgré tout was't toch plezant.

En 't was nog niet genoeg. Na de Friezen, helemaal uit dé scheepswerf van België, from Hoboken, The Rattlekings. Een rockabilly band. Of liever, een rock'n'roll combo zoals ze klonken einde vijftiger, begin zestiger jaren. Dus geen neo-rocka- annex psycho- en alle aanverwante billy's toestanden die wel eens in een eindeloos geklier kunnen eindigen als het langer dan drie nummers duurt. Nope, deze jongens zijn fris gewassen en geschoren en draaien hun setje van drie uur af op een ongedwongen maar degelijke manier. Een gedroomd balorkestje zou ik durven te stellen, zonder de kwalijke smaak te willen opvoeren die deze term wel eens met zich meedraagt. Rock'n'Roll, rockabilly, surf, tearjerkers, love ballads. Ook European surf à la Shadows en onze eigenste Cousins die destijds onze balzalen platspeelden. Dat is wel héél lang geleden, natuurlijk. Nog van vóór de tijd dat ik een deeltijdse bezigheid als hippie waarnam. Een paar highlights opvoeren kan ik moeilijk, alle gebrachte nummers waren prima en de setlist opnoemen zou me drie A4-kantjes armer maken. Ga ze dus maar eens gaan luisteren als ze bij jou in de buurt zijn. Of verder, ze zijn het waard. De jongste, Pete, zwaait de stand-up bass in het rond alsof het een ukelele is. Zanger-gitarist Stan King, bespeelt zijn zelfbereide instrumenten met een hoge behendigheidsgraad, de oudste, John Loot, drumt er op los alsof zijn leven ervan afhangt, maar laat het niet aan zijn hart komen. En Juan Mendez, ook Link Wray genoemd, door mij althans, beroert de snaren van een basic telecaster, zo van 'méér moet dat niet zijn'. En méér moet het inderdaad niet zijn. Dit is af. Klaar om op grote schaal uit te waaieren naar alle kermisbals dat dit land nog rijk is. Ik dacht een paar songs van deze jongens als échantillon op te nemen, maar ik heb tenslotte een volle gig van deze gig gebootlegd. Met hun volle instemming uiteraard, ik ben geen piraat. Geïnteresseerde café-uitbaters, zaaleigenaars en organisatoren allerhande mogen mij altijd mailsgewijs een staaltje opvragen. Zo'n staaltje kan je ook afhalen van hun site as simple as that. Daar staan enkele van hun eigen composities te grabbel, want ook dat hebben ze in huis. "Motorbike Boogie" is er één van, en "Terlenka" naar de destijds zeer in zwang zijnde (kunst)stof voor kostuums en imper's.
De mannen zijn goe bezig en mogen we van U hetzelfde verwachten ?

witteMVS