CONCERT REVIEW

Een lovenswaardig initiatief, voorwaar. Misschien ietwat aan de late kant kenbaar gemaakt, maar desondanks toch nog een redelijke opkomst. Temeer daar het weer ook nog tegenzat. Mooi weer bedoel ik dus. Wie gaat er dan in een donkere zaal gaan uithangen ? Wij dus. En wat de donkere zaal betreft, dat valt best mee. ’t Rubenshof heeft een symphatiek zaaltje, zo van ’t slag waar destijds alle ‘culturele’ manifestaties van ’t dorp plaatsgrepen. De pensenkermis van de pastoor, het bal van de burgemeester, het toneeltje van ’t scholeke, de teerdag van de fanfare (de sossen) en een week later van de harmonie (de kattekoppen) en het verkoopdagje van tweedehandsspulletjes van de boerinnenbond en de allereerste tupperware-party’s van het westelijk halfrond. Van al deze historische evenementen hangen er nog sporen aan de muur. En het ruikt er ook nog naar. In zulks authentieke hoog-culturele omgeving vond dus de jam session plaats. Is het niet tekenend dat roots- en bluesminnend Belgiê dergelijke locaties opzoekt, eerder dan onze steriele moderne betonnen bunkers van Kultuurcentra, waar men doorgaans kan gaan huilen met de pet op.

Om 14:00 uur precies werd de aftrap gegeven.
The Excello’s waren de backing band van dienst. Niet per sé in volledige bezetting van het begin tot het einde, maar steeds bereid om een helpende hand met instrument aan te reiken. Ook Geneviève Dartevelle stond steeds paraat met haar koffertje smoelschuiven om muzikaal logistieke steun te verlenen. Verder werden er nog elementen gespot van Steppin’ Out, No Trouble en Poplawsky. Maar goed, buiten de basisgroep zou ik geen namen noemen, kwestie van niemand te vergeten. Kwaad bloed is gauw gezet. Laat ik besluiten met te stellen dat in het algemeen het niveau vrij hoog lag. In zeldzame gevallen stelde ik mij de vraag waarom een toch wel geroutineerde ritmesectie het onzekere of versnellende tempo van een onervaren beginneling  gitarist volgde, in plaats van hem het ritme en tempo op te leggen. Maar ja, hier méér dan waar dan ook, geldt het gezegde “De beste stuurlui staan aan wal”. Laat ik dus maar zwijgen. Ik had nog wat meer niet-muzikanten op de bühne willen zien staan. ’t Is een kwestie van wat stage-freight te overwinnen. En misschien komt er op die manier nog wel eens geheimzinnig talent de kop boven steken, dat anders voor eeuwig en altijd in de nevelen der vergetelheid was gehuld gebleven. Alvast op deze eerste uitgave van de zesmaandelijkse jamsessions van Klakson is de zangvaardigheid gebleken van clubvoorzitter Peter ‘de Rosse’. Hij zong met veel overtuiging over de door hem meest geliefde dag van de week: ”Stormy Monday”….Tuesday’s just as bad…Van een voorbeeld voor zijn gevolg gesproken, dat kan tellen. Als het even kan, zal ik hem volgende session begeleiden op mijn zelfgebouwde “vlekken” nasjonal.
Op deze manier wist Klakson alweer een loze zondag enige zin van bestaan te geven, waarvoor dank. En tot de volgende keer…………

witteMVS