CONCERT REVIEW

Machelen Blues is een tweedaagse geworden en heet nu het Machelse Rock- en Bluesfestival. Vrijdag was het dus rock geblazen met de groepen Octopussy, Kopstoot Gerda, Strawdogs, Pure Dust en Tysa. Een volledig Belgische affiche dus en een lovenswaardig initiatief voorwaar. Wij van Rootsville konden er vanwege fysische ondeelbaarheid niet bij zijn en ook omdat wij toch ergens ons werkterrein moeten beperken tot blues en roots muziek. Anders zijn we nooit meer thuis, ’t is nu al bijna van dat, en we zouden het werk niet rond krijgen. Maar ik heb niks dan goeie geruchten gehoord over deze avond. En aangezien unanieme geruchten altijd een grond van waarheid hebben, neem ik deze graag voor waar, zowaar.

Over naar zaterdag, bluesdag. We werden al op het zonneterras, de ganse straat doet hier dienst voor, verwelkomd door de even zonnige gezichten der organisatoren.
Bobtje Blues was druk in de weer om foto’s te maken van het bestuur van de Machelse Bluesclub en Renaud (Patigny) liep hier ook al rond te dartelen met zijn dochtertje. Overal blije gezichten, hoewel er een tikkeltje zenuwachtigheid en ongerustheid te bespeuren was omtrent de opkomst. Want prachtig weer is niet meteen een garantie voor het welslagen van een festival in een zaal. Dat was vorig jaar al gebleken. Ik duimde in stilte met hen mee dat er een massale opkomst zou plaatsvinden. Tenslotte is dit toch het enige bluesfestival in de regio tussen Brussel en Mechelen, waar er in het Hageland en in Limburg toch een hoop meer plaatsvinden. Maar het mocht niet zijn. Moulin Blues in Ospel hoor ik iemand zeggen, is de oorzaak van deze magere opkomst, maar hij voegt er onmiddellijk aan toe dat hij er niet naartoe gaat vanwege te ver, en dan vooral van zover terugkomen als je wat gedronken hebt…..Zo zullen er wel meer redeneren, maar waar waren ze dan wel ? Er zijn nochtans wat bluesliefhebbers in Vilvoorde en omstreken. Dit gaat boven mijn petje. Er is natuurlijk heel wat te doen, maar als je spreekwoordelijke buur iets organiseert, ga je toch bij hem feesten, niet ? Dat denk ik ervan tenminste. En mijn collega ook, hoewel hij geen buur is. Hij verliet er zelfs een communiefeest vroegtijdig voor. Oei, misschien mocht ik dit niet zeggen ! Wij, en met ons nog vele anderen hebben er in elk geval van genoten. Ook onze twee Nederlandse vrienden bikers en bluesliefhebbers. En zij wonen daarentegen op een boogscheut van Ospel. Wat zullen we nou hebben ? Dat heb ik hen gevraagd en zij verkiezen de kleinere intiemere festivalletjes boven de grote drukdoenerige organisaties. Om rustiger van de muziek te kunnen genieten. Zo zie je maar !

BOTTLE NOSE (B) werd van Zolder gehaald om hier in Machelen de meest ondankbare taak des werelds te volbrengen, een festival openen. Erger dan tien volle aflaten, is dat, maar de jongens deden het met de volle goesting. Elbranzo’s frasering van de Engelse teksten op z’n Vlaams, komt eerst wat vreemd over, maar went vrij snel en gaat zelfs een handelsmerk van de band worden na drie uur. Zij brachten ons een uurtje lang een bloemlezing uit de Chicago-blues catalogus, met een respect voor het origineel, zoals vijfenveertig jaar geleden Britse groepjes als The Cyril Davis’ R & B All Stars en The Rolling Stones dat deden. Een greep uit het gebodene, “I Ain’t Got You”, “I’m Ready”, “40 Days and 40 Nights”, “Too Late” en  “Hoochie Coochie Man” van respectievelijk Jimmy Reed, Muddy Waters, idem, Little Walter en Muddy again. Ware het niet dat hij een beetje weggemixt was, vormt Mr Sico de drummer, een goede rhythmsection met Swinniboy, bass en upright bass. Ruby Brown geeft bijtijds een eenvoudige doch goede solo mee. Eindigen deden ze met “Tee Na Nee Na Nu”. En ik die dacht dat Chilly Willy daar een patent op had genomen.

THE CARLITO'S BLUESBAND (B)

Na een veel te lange soundcheck, die dan nog nutteloos is gebleken, kwamen The Carlito’s aanzetten. Door met “Hey Bartender” te beginnen probeerden ze ons duidelijk te maken, denk ik, dat we een uurtje ambiance à la Blues Brothers zouden gaan krijgen. Maar dat wilde niet echt lukken. Ondanks goede prestaties van Lefty Freddie, als je links in de zaal stond tenminste, rechts hoorde je hem niet meer, en de overige bandleden, ook alweer afhangende van waar je stond, ging het totale gebeuren behoorlijk de mist in ondanks de keuze van de nummers die stuk voor stuk partybusters zijn. “Sweet Home Chicago”, “Mustang Sally”, “Key to the Highway” en een mix-up van “Suzy Q” met “Polk Salad Annie”. Volgens mij lag het aan de waarschijnlijk ongewilde, doch arrogant overkomende pose van frontman en zanger Carlito. En waar dat gefrunnik met die pruiken voor nodig was, vraag ik mij nu nog steeds af. Of heeft hij een commerce in postiches misschien ?

RENAUD PATIGNY (B)

Renaud Patigny bracht ons in zijn eentje een flinke portie eerlijke, ongecompliceerde Boogie Woogie en Barrelhouse op zijn piano. Ongecompliceerde is misschien een ongelukkige woordkeuze, want makkelijk is het niet wat hij doet, maar wat ik bedoel is dat hij het niet zo voordoet alsof hij de grote artiest is. Hij gelooft in wat hij doet en deelt vóór en na flyers uit van boogie-woogie piano festivalletjes hier te lande en in Frankrijk. All by himself. Zeventig percent van de nummers die hij speelt zijn eigen composities. Hij is één van die pianisten die de Boogie Woogie levendig houden en regelmatig updaten. Hij bracht ons een aanstekelijke set van ‘de pan uit swingende’ nummers en iedereen in de zaal was gevangen door zijn voorstelling. Hij dook onder zijn piano en bespeelde hem zonder de toetsen te zien van onderen af. Bij “Mr Smack” kon ik zo gelijk een stomme film van The Key Cops projecteren op de muur achter Renaud. Een heel goeie optie onze Renaud Patigny, als afwisseling met de guitar-driven bands. En vooral om zijn eigen waarde in het genre dat hij met hart en ziel verdedigt. Hij is een grote.

MEMO GONZALEZ & THE BLUESCASTERS (US/D)

Memo Gonzalez & the Bluescasters waren de volgende op het programma. En het was terug de goeie ‘300 pounds of Texas Dynamite’ van weleer die we te zien kregen. Een Memo in topvorm. The Bluescasters begonnen met “I Wanna Rumble ‘till the Break of Day” met de vocals verzorgd door gitarist Kai Strauss. Een stevige inleiding voor Memo die daarop inspeelde met “Git Up”, “She Makes Me Crazy” en “Everybody in the Neighborhood”. Memo was in topvorm. Deze ganse internationale bende was in topvorm trouwens. De Duitse gitarist sinds de early days, Kai Strauss die met de jaren beter wordt en steeds meer op Fabulous Jimmie Vaughan gaatgelijken, ook fysiek. Erkan Özdemir, bassist, manager en Turk en de Nederlander Henk Punter aan drums vormen de excellente ritmesectie. Een trage “Baby Please Come Back Home” met een sublieme solo van Kai. “His Latest Flame” van Pomus/Shuman/Elvis kwam er ook door en de Kai-compositie “What Your Doin’ To Me” gezongen door hemzelf. “Angel in High Heels” en het nieuwe “Pressure in the City” klinken bijzonder afgewerkt. “Let’s Have a Party Tonight” sluit de set af. Of nee toch niet. Een ovatie roept hem terug voor een laatste tearjerker “Bye Bye Baby Bye Bye” Iedereen een laatste maal op de dansvloer. Thanks Memo.

TONTON NEWBAND (B)

“All Your Love I Miss Lovin’” van Otis Rush komt uit de instrumenten van Tonton Newband gerold. De aftelling was een beetje krakkemikkig, waardoor de drummer op een verkeerd been stond om te beginnen. Maar over het algemeen klonk deze band O.K. A real bikersband. “Talk to My Baby” en “Flip Flop and Fly” kregen een behoorlijke behandeling, deze Tonton en zijn Newband swingen. “Rollin’ and Tumblin” echter, kwam er nogal verwrongen uit. En hun nieuwe eigen nummer, waarvan ik de titel niet begrepen, was zowat het spiegelbeeld van deze laatste. Hoe het ook zei, deze band kon een publiek bezig houden. Ik zei het al, een echte bikersband en aangezien wij in onze vrije tijd dus ook bikers zijn, kan ik voor deze jongens geen negatieve gevoelens opwerken. Een goeie afsluiter.

Een klein maar gezellig festivalletje hier in Machelen. Spijtig voor die slome opkomst, maar dat lag zeker niet aan de organisatie, die was puikjes in orde. Hoewel ik het eigenlijk niet zou mogen zeggen, doe ik het toch. De kopmannen van Machelen Blues kom je tegen op elk festival en zelfs op vele clubconcerten. Dus aan hun promotie ligt het ook niet. Bierbeek was present maar andere organisatoren ontbraken op het appèl en dat vindt ik wel een beetje spijtig. Ubrt en gevolg was er er wel. Dat is ook nog nen echte.

In elk geval Machelen Blues, nen dikke proficiat en vergeet niet: de aanhouder wint.

witteMVS

dat kan smaken na "Sjina"

wa gaan ze daar thuis van zeggen...