CONCERT REVIEW

De affiche van de 23ste editie van het grootste bluesfestival van Nederland oogde bijzonder interessant. Toch had de organisatie met pech af te rekenen want headliner Jeff Healey stierf jammer genoeg een paar weken geleden. Met Tommy Castro zocht en vond men een waardige vervanger.

Moulin Blues 2008 stond ook –vooral- in het teken van Lester Butler. Deze flamboyante smoelschuiver is een heus cultfiguur geworden daar in de Grote Peel. In 1993 stond hij al op de Ospelse planken met z’n –inmiddels- legendarische Red Devils. Vijf jaren later deed hij deze krachttoer nog eens over met z’n toenmalige band 13. Dit optreden werd meteen zijn laatste want een week later overleed hij onder duistere omstandigheden in L.A. Na z’n dood bleef z’n ster rijzen en werden er meerdere tribute-bands ter zijner nagedachtenis opgericht. Exact tien jaar na datum –dag op dag- wisten de organisatoren van het MB festival de ultieme tribute-band te strikken. Eddie Clark, bekend van oa William Clarke, en supergitarist Alex Schultz, ex-Rod Piazza, stonden die bewuste 2 mei 1998 samen met Lester op het podium als bandleden van 13. Paul ‘The Kid’ Size was gitarist van dienst bij de Red Devils. Hij begeleidde Lester in 1993 en stond in 1998 als gastmuzikant mee op de bühne. ‘Lord’ Julius Van Brakel, van de Backbones, werd aangetrokken als bassist en diens maatje Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm, ex-Strikes mocht zijn held op gepaste wijze eren op mondharmonica en zang. Deze –toch wel- bijzonder Original Lester Butler Tribute Band loste de hooggespannen verwachtingen moeiteloos in. Het was meteen raak, kippenvel vanaf de eerste noten van “Night” tot de bisronde die werd afgesloten met Lester’s favoriet “Wish You Would” een cover van de bekende Billy Boy Arnold klassieker. As close as you can get to the original! Een waar festijn voor de vele Lester Butler-adepten –waaronder mezelf- in het talrijk opgekomen publiek. Tevens werd –vooraf - de dvd voorgesteld van het optreden van Lester Butler featuring 13 op het MB festival in 1998 “Lester’s Legendary Last Gig” genaamd. Ginny Tura en Lori Peralta werden speciaal uit L.A. overgevlogen om deze huldiging van hun respectievelijke broer en vriend mee te maken. Een ontroerend moment kwam er toen Ginny de menigte toesprak en ze haar tranen nauwelijks kon bedwingen. Ook dat is Moulin Blues. Emotievol en hartverwarmend. De dvd werd te koop aangeboden en kan nog steeds via de festivalwebsite worden besteld. Hallucinante taferelen wanneer tijdens het optreden van de LBTB flarden uit die dvd synchroon worden vertoond op de reuzenschermen zijdelings van het podium. Je kon de ‘spirit’ van Lester zo voelen. Voor mij persoonlijk was dit optreden dan ook HET hoogtepunt van het weekend.

Maar er werd op hoog niveau gemusiceerd. De waauw-momenten volgden elkaar in sneltempo op. Ray Collins’ Hot Club uit Duitsland bijvoorbeeld openden in ware Cotton Club stijl inclusief de bandstands en stijlvolle pakjes. Swing, jump en bebop met een hoog feestgehalte. Ook Seth Walker –een illustere onbekende voor mij althans- kon bekoren met z’n gitaarblues met een hoog BB-King gehalte. De show van Koko Taylor & her Bluesmachine was routineus en geheel in Chicago stijl. Ze bewees dat ze ondanks haar gezegende leeftijd –ze is intussen al tachtig (80!!)- nog steeds als voorbeeld kan dienen voor de schare bluesdiva’s die onze hedendaagse podia’s bevolken. Natuurlijk mochten haar overbekende versies van de bluesstandaards als ‘Sweet Home Chicago”, “Every Day I Have The Blues” en “Wang Dang Doodle” niet ontbreken! Afsluiter van dag 1 waren The Hoax, deze Britse band met de lichtjes fantastische Jon Amor op gitaar in hun rangen waren eind jaren 90 op hun hoogtepunt. Ze speelden toen een magistraal concert op de MB editie 1999. Na jaren van afwezigheid besloten ze tot een reünie. Met “Great Expectations” werd meteen de toon gezet. Snoei- soms zelfs loeiharde bluesrock met ballen. Zanger/mondharmonicaspeler Hugh Coltman schreeuwde zich de longen uit het vege lijf en geselde zijn harmonica met lange, rauwe uithalen. Het inmiddels uitzinnige publiek ging volledig uit de bol. Welkom terug zou ik zo zeggen. Tevreden en voldaan keerden we huis- en/of campingwaarts alwaar het feestje ‘chili con carne’-gewijs werd verdergezet.

Na een (te) kort nachtje slapen werden we door een vrolijk schijnend zonnetje gewekt. De weergoden waren ons, de festivalgangers, goed gezind. Dag 2 begon sterk met de Nederlandse Little Louis Band. Deze band kan al heel wat mooie referenties voorleggen en bouwt gestaag aan een succesvolle carrière. Het was vooral Aart van der Wulp die indruk maakte op mondharmonica. De revelatie van deze tweede festivaldag was misschien wel Dirty Sweet. Deze horde jonge honden leken fysiek wel erg sterk op de vroegere Black Crowes inclusief de lange wapperende manen en vilten hoeden. Deze in San Diego, Ca. residerende vijfmansformatie put vooral uit de blues en rock van de jaren ’60 en ’70. Een charismatische zanger die het publiek opdweepte en twee gitaristen die om beurt nostalgische solo’s uit hun instrument toveren en ons zo terugkatapulteerden naar de ‘goede ouwe tijd’ toen bands als Led Zeppelin, The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd hoogtij vierden. De naam dekte volledig de lading, al lag –weeral volgens mij- de nadruk iets teveel op het zoete dan wel het vuile –lees ruig en rauwe- . De inmiddels goed volgelopen festivaltent lustte er wel pap van. Nog een hoogtepunt op zaterdag was de doortocht van the Delta Groove All-Stars Blues Revue featuring The Mannish Boys. Een hele mond vol, maar we kregen dan ook de top van de hedendaagse West-Coast scène voorgeschoteld. Ceremoniemeester van dienst Randy Chortkoff, bekend van z’n producerswerk voor oa Billy Boy Arnold en King Ernest leidde alles in goede banen. Kid Ramos, de gitarist met de gespierde bovenarmen bleek in goeden doen. Ook Kirk ‘Eli’ Fletcher deed z’n duit in het spreekwoordelijke zakje. De gensters vlogen van het podium toen ook nog Phillip Walker, Bobby Jones en Finis Tasby ten tonele verschenen. Oudgediende Richard Innes keek vanachter z’n drumkit toe en zag dat het goed was.

Al dit mooie, al dan niet bekende, volk op het podium, je zou van minder duizelig worden, allen topmuzikanten die het beste van zichzelf gaven. Zelfs Alex Schultz mocht jamsgewijs z’n maatje Finis Tasby een handje toesteken. Eerder op de dag hadden de Belgische Rhythm Junks onder leiding van ex-El Fish’ Steven De Bruyn ons meegenomen voor een tochtje langsheen de vele zijvertakkingen van de rivier ‘Blues’ genaamd. Alle subgenres of het nu funk, swing, boogie of jazz betrof, kwamen aan bod. De Hackensaw Boys, een zootje ongeregeld, waren de vreemde eend in de bijt. Violen, mandolines en washboards aangevuld met wat gitaren en een contrabas brachten ons in een ongedwongen Americana sfeertje. Rootsmuziek pur sang. Ongecompliceerd gaven ze van hun jetje en kregen ze zelfs de meest puristische bluesliefhebber op de been met hun aanstekelijke muziek. De boogieman from Hell Michael Katon deed wat van hem werd verwacht. Hij zorgde voor de nodige decibels. De gitaarbeul teisterde met z’n rockblues doorspekt met mokerende boogies onze trommelvliezen dat het een lieve lust was. Niet echt ‘my cup of tea’ maar de vele armen die enthousiast de hoogte ingingen bij een zoveelste drilboorsolo en de vele luchtgitaarduels die werden uitgevochten in het publiek gaven mij ongelijk. Tommy Castro die als vervanger werd opgetrommeld van de veel te vroeg ter ziele gegane Jeff Healey kweet zich voortreffelijk van z’n taak. Deze door de wol geverfde gitarist/zanger wist met z’n mix van –vooral- funk, soul, blues en rock de menigte mee te slepen. Als geen ander weet hij hoe hij z’n energieke set moet opbouwen tot een ware climax.

Ook Ian Siegal kon bekoren. Hij wordt in één ademgenoemd met grootheden als Howlin’ Wolf en Tom Waits. Zijn stemtimbre doet in zekere mate aan deze heren denken maar Ian is vooral zichzelf. Wars van alle standaardpatronen doet hij zijn ding. En laat ons nu net in de ban zijn van dat ding. Blues en soul die je raken in de onderbuik. Rauw en ruig maar met de nodige feeling en timing voor emotie en gevoel. Leuk moment toen  Wesley van Werkhoven de smoelschuiver van dienst bij de beloftvolle Nederlandse band Big Blind een streepje kwam meeblazen en zo de ‘spirit’ van Lester Butler ook in Siegal’s set deed opleven. Dit was genieten en zeer zeker een waardig besluit van het festival.

Moulin Blues, voor elk wat wils dus en altijd een feest. Maar Moulin Blues is nog zoveel meer! Als eerste volwaardige ‘openluchtfestival’ van het seizoen staat MB dan ook gekend als de ontmoetingsplaats van gelijkgestemde zielen die elkaar na een lange en koude winterperiode weerzien. Het Leeuw bier vloeit rijkelijk en hier en daar een pretsigaret, het kan allemaal. Moulin Blues is tevens de ideale plek waar organisatoren van divers pluimage –en dit mag in sommige gevallen zelfs letterlijk worden opgevat- hun affiches komen bekend maken. Een vlekkeloze organisatie met oog en oor voor de artiesten en het –dit jaar heel opvallend- talrijke publiek maakt dat we nu al het eerste weekend van mei 2009 aanstippen als ‘niet te missen’ in onze agenda.

Huibbe

AND...