CONCERT REVIEW

Door de stuwende kracht van voormalig basisbevelhebber Kolonel Erwin De Decker, zelf een bluesliefhebber, en mensen van de luchtmachtbasis te Koksijde, werd begin jaren 2000 beslist een festivalletje voor het goede doel (de opbrengst gaat naar minder valide projecten in gans de Westhoek) uit de grond te stampen.. Uiteindelijk werd gekozen om een naam uit de lucht, het werd Sea King Blues, refererende naar hun bijna legendarisch geworden helikopters die zo populair geworden zijn door de serie Windkracht 10. Doordat het festival op de  basis zelf plaatsvindt en het zeetje voor Limburgers niet naast de deur lag was ik er de vorige edities niet bij. Na hier en daar een jaartje overslaan was dit nu hun vierde editie, hoog tijd dus om de sfeer er eens te gaan opsnuiven, temeer er voor mij een paar onbekende namen op de affiche stonden. Alhoewel ik ruim voor tijd ter plaatse aankwam gingen de slagbomen vlotjes omhoog en kon ik doorrijden tot op de nabijgelegen parking. Het festival had plaats in een grote moderne loods voor voertuigen en deze werd voor het gebeuren door middel van camouflagenetten netjes verdeeld in zones voor vestiaire, bar, eetkar, zijpodium, hoofdpodium, artiestruimte en een doorgang naar de achter buiten waar toiletwagens en rokersplaats te vinden waren. Na de aanschaf van een zuipkaart ontdekte ik dat bier hier in echte bierglazen geschonken werd, toch heel wat anders als plastieken bekers, en van gans de avond is er geen enkel gesneuveld !

Om 20h betraden Two of a kind het zijpodium tegenover een ruimte met tafels en stoelen. Dit duo herinnerde er ons regelmatig aan dat ze uit het Antwerpse kwamen en muziek van stadsgenoten werd regelmatig vermengd met covers uit de jaren 60 en 70. Bob Dylan was zeker één van hun typische inspiratiebronnen. Na “if I were a carpenter” kregen we trouwens al “walking down the line” te horen. Het moderne spul werd niet ontweken met “little aritmetics” van d’Eus. Tot dan speelde Yves Verthongen de akoestische gitaar en beperkte Luc Keersmaekers zich tot de zang. Voor “I’m gonna move to the outskirts of town” bespeelde laatstgenoemde ook de mondharmonica. Het mochten geen sinjoren zijn of Ferre Grignard werd opgetrommeld met “what shall we do with the drunken sailor”. De brave toehoorders bleken echter nog niet dronken genoeg te zijn om mee te zingen. Onder nog wat bekend klinkende liedjes kregen we een blueske uit de 60’er jaren van de Rolling Stones, the “spider will fly”. Dit duo bleek zeer geschikt voor het zijpodium en met een goede stem en zuivere gitaar bleek het ideaal om de ondertussen binnenkomende toehoorders toe te laten kennissen te begroeten of hun pr te onderhouden. Na 45 minuten spelen hielden ze er voor de eerste keer mee op en doordat er geen podiumwissel hoefde te gebeuren kon de volgende groep direct overnemen op het hoofdpodium.

Rusty Roots kwam ruim op tijd uit het verre Peer. Tijdens een babbel met hen vernam ik dat hier van hen verwacht werd dat ze non stop 20 nummers na elkaar gingen brengen. Dit betekende dat slechts de helft van het optreden bestond uit de ondertussen bekend geworden nummers van hun laatste cd Electrified, en we dus nog ander werk te horen gingen krijgen, maar wel niks meer uit hun eerste cd 100 miles! Ze begonnen met een nummer van Rusty Zinn “Treat you like a queen”, gevolgd door de eigen composities “Two timing woman” en “It’s yours to spend”, allemaal brave inlopers. “Some day baby” van BB King was iets ritmischer en “on top of the world” uit hun cd. Met het uitstekende eigen nummer “Watch that stuff” kwam hun optreden goed op dreef. Met deze shaker begon het publiek ook goed te reageren, zeker na de grand-ecart van zanger Mr Beejee. Zijn goede stem kwam er ongeschonden uit. Dedicated to the ladies was het ritmisch “Hidden Charms” van Willy Dixan. Uitzonderlijk mooi was de traditional “Stormy Monday”. In dit traag nummer toonde JJ Louis met z’n Hammond B3 dat hij nu een onmisbare schakel is in deze groep. Mr Bob’s guitaarpassages waren subliem maar wat ons allemaal verraste was het extreme uithoudingsvermogen van de zanger om op het einde van deze ballade een noot heel lang te kunnen aanhouden. Tittelsong “Electrified” kwam daartegenover niet tot zijn recht, temeer dat het geflankeerd werd door het uitstekende “Green Onions” van Booker T and the MG’s. Die Stax muziek heeft me altijd al bekoord, en JJ’s handen en voetwerk vertolkte het feilloos. Het bijna instrumentale “can you digit” swingde goed. Dit eigen nummer klinkt een beetje als een geïmproviseerd bluesje en dat kon rekenen op goede respons. “Good time Charly” had een jazzy tintje in de versie van Kim Wilson. “Cut back on love”, een eigen traag nummer, reveleerde alweer de talenten van de gitarist met zeer sensuele passages. Tijdens Bobby Blant’s “Don’t cry no more” werden de bandleden gepresenteerd zodat ook de aandacht gevestigd werd op het discreet doch uitstekend ondersteunend werk van de ritmesectie met drummer Tutt en de stand-up bass van Mr Body. Na de set wat ingekort te hebben kregen we een bluesy-jazzy bisnummer om af te sluiten. Mij is vooral opgevallen dat na een wat stroeve start tijdens hun cd presentatie, ze ondertussen een veel relaxer en evenwichtiger optreden brengen. De instrumentenmix is nu zo goed als perfect en er is voldoende afwisseling in de opgevoerde nummers om een mooi avondje te vullen.

In Koksijde waren ze echter nog maar halweg en Two of a kind beklom terug het zijpodium om het halfuurtje groepswissel op te vullen. Deze keer met meer blues maar voor mij was de tijd aangebroken voor een tripje naar de zeer propere toiletwagens, een sigaretje, een lekkere hamburger en nieuwe blanco zuipkaart. Ook vermeldenswaardig was de (voor zo’n klein festivalletje) uitstekende klankinstallatie en goede mix met ideaal volume, allemaal in eigen beheer. Podium en verlichting waren zeker adequaat voor deze locatie. Dankzij verschillende lokale sponsors werd het mogelijk om ondanks een geringe opkomst (de bevolking blijkt niet al te bluesminded) steeds te zorgen voor een interessante affiche. Ditmaal hadden ze als hoofdact gekozen voor een voor mij totaal onbekende groep en dat bleek een onterecht gat in mijn cultuur te zijn.

Steve Burns Band kan in verschillende bezettingen geboekt worden. Hier kwamen ze onder de vorm van New experience, dit is de full pop met Kurt als zanger gitarist en tevens oprichter (in het jaar 2000), bassist Stefan Boret (bekend van Last Call), blazers Frederick, Harman en Geert, toetsenist Jan van de Casteele en drummer Andy. Normaal gezien had dit vol podium nog moeten vervolledigd worden door een percussionist maar die had forfait moeten geven voor de avond. Spijtig want dat moet heel goed passen bij hun funky soul stijl. Dat ze blues konden brengen bewezen ze van meet af aan. Met “The Thrill is gone” van BB king als openingskeuze, in een slow funky sublieme versie werd onmiddellijk duidelijk dat we te maken hadden met een goede sterke zanger, ondersteund door uitstekende musici. Bij het volgend instrumentaal nummer swingde het volop en bewezen de 3 blazers een niet geringe input te verzorgen voor de rest van de avond. Met de elektrische piano in Boogie Woogie stijl erbij kregen we voldoende instrumentale afwisseling. Indien er pannen op het dak geweest waren hadden ze er met Duke Robillard’s “Tell me why” zeker van afgevlogen. Alle nummers individueel becommentariëren zou deze review te lang maken, neem het gewoon aan dat met dingen van John Lee Hooker, en meezingers zoals Kansas city ze ervoor zorgden dat de ambiance nooit terugviel. Daarbij speelden ze ook nog eigen liedjes zoals “You got my heart load, don’t want to get over en waiting for good days”, allemaal even goed als hun cover van T-bone shuffle. Geen echte uitpuilende soloprestaties, maar een mooi harmonisch geheel. Terwijl veel groepen van deze envergure de neiging hebben om er een kakofonie van te maken, vult Steven Burns Band het podium zonder te overdonderen, met individueel herkenbare instrumentklanken, chapeau ! De repertoriumkeuze garandeert dat na 10 minuten iedereen mee staat te swingen, en hun bisnummer “Superstituous” van Stevie Wonder was ook een schot in de roos, door iedereen herkenbaar voor een Funky einde. Ik wil die mannen nog wel eens horen met percussionist erbij, dat moet nog beter klinken. Zo te zien komen ze echter maar weinig aan de bak, en zeker niet in het verre Limbabwe, spijtig voor hen en voor ons.

Laurence