CONCERT REVIEW

Snikheet was het geweest, vorige zaterdag, en we hadden de hele dag in het zonnetje gezeten. ’s Avonds echter hoorden wij de roep van de”Blues” en konden wij er niet aan weerstaan.
In dit geval zeker niet, want we hoefden slechts een zevental kilometer te bollen om ter plaatse te zijn.
Onze goede vrienden van The Bluesstore uit Zele, waren dit jaar al aan hun zevende editie toe, nou nou wat gaat de tijd snel. Ze timmeren al die tijd al aan de bluesweg en met succes. Zo vond ik de programmatie voor dit jaar ronduit schitterend, zeker onder het motto “Lady Sings The Blues’. Drie knappe vrouwenstemmen op rij te beginnen met de Jill Hilleger Band.

Jill Hilleger behoort ongetwijfeld toe tot het kransje getalenteerde Vlaamse blueszangeressen en blijkt overduidelijk te beschikken over een geschoolde stem. Aanvankelijk ging deze knapogende zangeres haar heil zoeken in de jazzwereld, maar sloeg naderhand de bluesrichting in. Na haar periode bij Swing Bee besloot ze in zee te gaan met het puikje van de Vlaamse bluesmuzikanten en de formule sloeg aan. Op haar playlist vinden we ondermeer Etta James, Sharrie Williams, Robben Ford, Boz Scaggs, Ramsey Lewis, Janiva Magness, Rory Block en Van Morrison terug.

Jill weet haar sexy looks moeiteloos te combineren met haar prachtige stem en weet in geen tijd het publiek op haar hand te krijgen. Na opener ‘Mama Told Me’ werden de schoenen al uitgespeeld voor het trage en vol passie gezongen ‘Why Don’t You Do It’ gevolgd door ‘Good Rockin Daddy’. Er was een constante wisseling tussen blues, jazz, swing en jive.
Jill weet zich in perfect gezelschap met een klasbak als Willy De Vleeschouwer, die zaterdag weer eens de perfectie zelf was. Verder niets dan lof voor de knappe ritmesectie met Gerry D’Haeyer op drums en Eric de Wolf aan de bas en een sober begeleidende Harry Van Buel op keys. Zoals gewoonlijk bezorgde Jill mij kippenvel met haar versie van Rory Blocks ‘Lovin’ Whiskey’ en moest aan het einde, organisator Merc De Mesniel, niet veel moeite doen om er een bis uit te persen in de vorm van ‘Good Time Charlie’. Zeg nu zelf, het ware zonde geweest Jill en haar mannen zomaar te laten gaan.

Na een korte pauze, welke wij gebruikten om de innerlijke mens te verstevigen, werd Cadillac Red aangekondigd.
Het vrouwelijke element aangaande het “Lady sings the blues “ concept zit hem hier in de naam Lilianne Clarijs, niet meteen een naam als een klok, maar wel een stem als een klok. Lili, haar koosnaampje voor insiders, ondersteunde met deze stemkwaliteiten grote namen zoals het legendarische Blues Blot waar ze geregeld vocaal duelleerde met wijlen Luke Walter Jr. maar ook Kid Safari legde ze het vuur aan de schenen. Uiteindelijk besloot ze de tweede linie te verlaten en koos met Cadillac Red voor een andere en nieuwe richting. Een richting waar ze koos voor kwaliteit. Cadillac Red is thans een swingende band die het publiek prima weet te entertainen.
Buiten de stem van Lili , is de grote kwaliteit van deze band het knappe gitaarwerk van Jimmy Hontelé aka Little Jimmy Fenderix, duivel-doet-al bij het teloorgegane Smooth Lake en thans ook drijvende kracht bij The Mighty Bluetones.
Jammer dat ze na Jill Hilleger waren geprogrammeerd want het is niet echt een cadeau om daarna je ding te doen. Ze trokken echter hun streng en hun set ging er bij het publiek als zoete koek in. ‘Baby King’, ‘Somebody To Love’, ‘You’re The One’ en Cadillac Red’ waren een aantal van die songs die toch wel bijbleven. Bij ‘Give It Up’ waagden een aantal dapperen zelfs wat schuwe danspasjes. In het algemeen vond ik het niet echt hoge toppen scheren, maar zoals ze zeggen “ I Had A Good Time”. Zeker met een lekker afsluiter als ‘Johnny B.Good’. Jammer voor de band maar voor hen was geen bisser weggelegd, hoewel ze het tochzeker verdienden.

Blijkbaar kon iedereen niet wachten op de afsluiter van deze avond, met name Connie Lush en haar Bluesshouter.
Het is niet alleen in Hamme dat de Bluesgoden de organisatie gunstig is, ook in Zele, want hun festival paste net in de drukke agenda van Connie, die bij de organisatie al lang op het verlanglijstje stond. (Niet waar Patrick?)
Connie Lush is ongetwijfeld één van de meest getalenteerde blueszangeressen die het United Kingdom voortbracht. Zonder uitzondering en bij stemming werd ze vijfmaal op rij uitgeroepen tot beste Britse vrouwelijke bluesartieste en verwierf zichzelf een plaats in de galerij der grootten. Mede door deze erkenning kreeg ze in 2002 via "The French Blues Trophies Awards" de titel opgespeld van " European singer of the year". Verder is ze ook een begenadigde songwriter en staat ze in voor haar zelf gepende live en opgenomen repertoire.
Dat het een grote madam is, staat buiten kijf, toch wat stem betreft. Voor de rest is ze “3 foot high” gelijk ze zeggen, maar wat een kracht straalt er uit dat kleine lijf. Jongens, jongens.
Na opener ‘Blues Got Me’ , had ik zoiets van Jeeeez, wat een stem. Noem haar maar gerust “The Voice’. Zoals ze van har eens in The Times schreven: ‘A Voice like a 3 am Whiskey” en genoeg elektriciteit om de rest van het land van energie te voorzien. En dit is niet eens overdreven.
Het was genieten van begin tot einde met een gitarist die wist waar Abraham zijn mosterd haalde en een bas en drum die perfect op elkaar waren ingespeeld. Grootse dingen klonken uit de geluidsinstallatie: ‘Love Me Like A Man’, ’24 hours In The Blues’, Don’t Send Me Flowers’, ‘Nobody’s Fault But Mine’ enkel met drum begeleiding (grrrrr) of Etta James’ ‘Blues Is My Bussiness’. Om maar te zeggen dat wij lekker uit de bol zijn gegaan. En wij niet alleen want het was de hele tijd party time. Jammer , maar dat blijft allemaal niet duren, daverend applaus voor Connie Lush en naar huis met een tevreden gevoel.

Dat daverend applaus mag ook naar de perfecte organisatie gaan. Marc , Patrick en co, nen dikke chapeau en tot de volgende zitting.

Marcel.