BLUES IN BLOOM 2008SATURDAY JUNE 07 - HOUTHALEN
website organisation
reporter: witteMVS
photo: Freddy
FESTIVAL REVIEW
Geen bijster lekker weertje, maar voor een festival dat deels in een zaal en deels in een met tent overdekt buiten plaatsgrijpt, kan dit niet echt een storende factor zijn. En zo dacht noordelijk Limburg er ook over, want de opkomst mocht meer dan bevredigend genoemd worden. De organisatie was puikjes in orde, en dit lijkt de standaard te worden bij alle Belgische festivals. Er waren genoeg vrijwilligers om de bezoeker te voorzien van eten en drinken en dat was, ondanks de nabijheid van de grens, geen nederlandse junkfood, maar echte fritkotkost. Dus geen gehaktballen, maar bouletten. En er was ook een standje met italiaanse spiesjes. En een tentje met cava. Culinaire invloeden van Italiaanse en Spaanse gemeenschappen, nazaten van vroegere mijnwerkers ? ’t Was in elk geval lekker.
BLUES PARIS (B)In de zaal stak Blues Paris van wal. Een lokale groep, enkele maanden daarvoor opgetrokken uit de garageband Count Paris, gitarist Steph Collart en zanger Peter Jacobs die beiden al in bands als Terraplane en Big Mama’s Kitchen actief waren. Het prille bestaan van het combo in acht genomen, was dit een gedegen opener. Een veelzijdig repertorium, dat wel, en toch klonk het allemaal op de duur vrij monotoon. Maar dat kan vermoedelijk opgelost worden door eens wat meer van toonladder te wisselen. Zo groot is het stembereik van Peter wel. Persoonlijke highlights vond ik “Follow Your Heart” van The Paladins en “Superstitious” van Stevie Wonder. Volgend jaar zijn ze à point.
REVEREND HOTROD &
THE PRAISED SINNERS (B)website
Reverend Hotrod & the Praised Sinners konden niet echt overtuigen. Als je een dergelijke naam hanteert zou je toch eigenlijk wat meer troeven achter de hand moeten hebben. Misschien hebben ze die wel, maar dan hebben ze die niet uitgespeeld. Een mix van blues, rockabilly en nog meer van die roots klinkt veelbelovend en werd wel schoorvoetend gebracht, maar....het vuur was er niet, de vlam in de pijp ontbrak. De reverend kan wel wat smoelschuiven, maar als shouter komt hij wat te kort. Misschien kan Ted Demon het eens proberen van achter zijn double bass, of sir Marcus over zijn drums heen, of nog The Babe afgewisseld met zijn rock-gitaar-rifs. Volgend jaar zijn ook deze kerels geheid beter en gemener
Dr. BLUE BEAT (B)my space
Tijdens de backline-wissel, konden we nu buiten onder de tent nostalgisch gaan genieten van de tienkoppige Dr. Blue Beat. Authentieke vijftiger-jaren Jamaîcaanse Ska. Het podium was haast te klein, want naast de gebruikelijke ritmesectie van bass en drums, aangevuld met gitaar, klavier en percussie, stond daarboven een uitgebreide kopersectie mekaar te vertrappelen. Alt-, tenor- en baritone-sax, een trompet en natuurlijk de obligate trombone maakten dat er in deze band meer koper rondhing dan thuis in mijn toch niet geringe, electrische installatie. The Skatalites waren niet van de lucht, ook het nummer “Guns of Navarone” waarmee zowat alles begonnen is, buiten Jamaïca dan toch, was van de partij. Hoofdzakelijk geskank from Trenchtown dus, heel af en toe wat opgedreven two-tone à la de Britse Specials en Madness en nog af en toeër een rocksteady. Dit deed deugd na al die jaren. In de jaren zeventig hebben wij, misschien onterecht, de ska min of meer afgezworen vanwege zijn associatie met ultra-rechtse skinheads....daar was vanavond in elk geval niets van te bespeuren. De tent stond barstenvol, gelukkig waren de zijflappen niet aangebracht.
THE RHYTHM BOMBS (B)website
Wie ook elk jaar beter wordt, zijn The Rhythm Bombs. Zij hebben ondertussen al de status bereikt van betere Belgische bluesband. Of moeten we Europese bluesband zeggen ? Natuurlijk wel, want ze hebben onze landsgrenzen reeds in alle richtingen overschreden. Ze zijn ook het stadium van het coveren volledig ontgroeid en brengen een coole, stevige, professionele en ‘straight in your face’ stage-act. Nog een ietje meer ego en muzikale assertiviteit, dat kan en mag als het metier aanwezig is, en deze jongens kunnen wedijveren met pakweg, wat me voor de geest springt, The Mofo Party Band. Wat te zeggen van titels als “Rock & Roll Chick”, “Jaguar Boogie” en “Sherry Flip” ? Vollen bak, toch..? Met één full-cd en twee mini-cd’s op hun actief hebben ze al een handig staalkaartje te presenteren. Zowat alle grote festivals werden al bespeeld, maar ze kunnen gerust een second round aan nu, nog beter dan de vorige.
T-99 (NL)
De laatste ska-tonen waren amper weggeëbd of daar klonk de hypnotiserende en vijf minuten durende indian wardrum van T-99 die het nummer “Fichez le Camp” inluiden. Martin de Ruiter, zanger-drummer van de band zit absoluut centraal en frontaal opgesteld, uniek in de muziekwereld, links geflankeerd door de excentrieke gitarist-zanger Mischa den Haring en rechts door contrabassist Donné la Fontaine. T-99 verrast iedereen met zijn eigengereide sound. Deze Amsterdammers weten met hun live-act, en nu al vier cd’s op hun actief, in binnen- en buitenland een grote indruk na te laten. Hun muziek is een mengeling van rock, blues, chanson, vaudeville, klezmer, etc..en vestimentair lijken ze op het galgenaas dat de boeken van Charles Dickens bevolkt. Als tweede nummer wordt de rocker “Drunk” op ons losgelaten. Rock zoals we die ook kennen van The Seatsniffers. Nummer drie is “3 x Rooster” een punkrocker, Johnny Thunders op nederwiet. En met “Betty” in vierde positie, een ‘Blackbird Singin’-Beatlesachtig folky akoestisch nummertje hebben ze warempel reeds een representatief staalkaartje afgeleverd van hun laatste cd “Vagabonds”. Andere leuke songs volgen bij de vleet, zoals “Hey Hey” en het van een Walter Broes-achtige gitaarriffje voorziene “Sun”. Nog een prachtig nummer dat ik wil oprispen is “Willow”, dat met die drum-intro van ZZ-Top’s “Sharp Dressed Man”. Nee ? …Jawel.
Een tweede uitbundige orgastische ska-set lokte zowat de ganse zaalbevolking terug naar buiten. Met recht en rede, want Dr. Blue Beat’s sound skankt (= swingt) in al zijn voegen. Tweemaal een setje van bijna een uur deden ze tussendoor de zaalacts, wat wijst op een toch wel uitgebreid repertorium. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat je deze band niet elke week in z’n volle bezetting aan het werk zal kunnen zien. De agenda’s van tien man synchroniseren is niet simpel, lees onmogelijk. Zelfs vanavond is dat niet mogelijk gebleken, want om vijf voor twaalf werd Jan Ieven nog opgetrommeld om de bassen te verzorgen, een klus die hij rimpelloos vervulde.
STINKY LOU & THE GOONMAT (B/F)
Stinky Lou & the Goon Mat hoef ik niet meer voor te stellen, maar ik doe het toch. Links en rechts hoorde ik immers commentaren van enkele non-avertis die het niet begrepen hadden. Stinky Lou & the Goon Mat with Lord Bernardo vergastten ons op de hun op het lijf geschreven stripped down, bare naked, deep south drenched trance blues? CDbaby, de Amerikaanse internet independant Music distributor vernoemde onze Frans-Belgische band in één adem met de Fat Possum legendes R.L.Burnside, Junior Kimbrough en Mississippi Fred McDowell. Impressionant, toch ? Als je “San Fransissy Line” hoort begrijp je waarom. En “Poor Black Mattie” natuurlijk een R.L. original. S.L.&G.M.&L.B. zijn een regelrechte jook-joint band. Vanaf de eerste keer dat ik ze hoorde en tot op heden blijven ze me verbazen, dat ze in staat zijn de sfeer van de gesloopte jook-blues zo doorleefd weer te geven. Het is een gave, een roeping haast. Voor mijn part mogen ze op elk festival geboekt staan.
This is the essence of the blues.
Alweer een geslaagd festivalletje hier in Houthalen. Houden zo, mannen. Meer volk dan verleden jaar, vanwege het verscheiden van Bugaboos, heet het. Zou kunnen, alhoewel ik eigenlijk weinig volk heb gezien die alle festivals aandoen.
witteMVS
Dik in orde...
See You At ....
