JIMSON WEED (B)
my space

En ook Jimson Weed leek er klaar voor. Ze gingen er fors tegenaan met hun lowdown rootsy blues. “Gimme Back My Wig” van Hounddog Taylor in de vroege namiddag kan lekker klinken. En hiermee geef ik al meteen een van de grote voorbeelden mee van Pat, Guy, Jean en Dadou, respectievelijk vocals en guitars, harp en percussion, bass en drums, samen Jimson Weed. Dat is een hallucinogene plant, maar dat wisten jullie al. En de jongens kunnen ook vrij hallucinant uit de hoek komen. “Every Night and Every Day” van Sam Maghet krijgt een geloofwaardige vertolking. De verplichte hommage aan Bo Diddley krijgen we in de vorm van zijn “Pretty Thing”. De junglerhythms galmen onder het tentzijl. Lowell Fulsom’s “Reconsider Baby” staat rechtop. En Otis Redding’s “Tramp” wordt op R.L.’s trancerige wijze gespeeld en beklijft. Een temperamentvol begin, Jimson Weed is telkens ik ze zie beter; en dat is mijns inziens de fortuinlijkste beweging.

SUCH A NOISE (B)
website

Such a Noise, een reunion in navolging van Kleptomania ? Deze Luikse groep die in de jaren negentig goede sier maakte en door zowat heel West-Europa toerde en opende voor Deep Purple, Peter Gabriel en Robben Ford, om er maar enkele te noemen, leverde een verrassend sterke bluesgig af. Ze maakten hun verontrustende naam niet waar. Such a Noise bleef ten allen tijde zéér te genieten en de gitaristen Alain Pire en Jean-Pierre Froidebise losten mekaar probleemloos af. Ze begonnen hun set met hun eigenste “Season Ticket To the Blues” gevolgd door een smaakvolle live renditie van Lou Reed’s “Sweet Jane”. De ondertussen nokvolle tent kwam al goed op temperatuur. Rudy Lenners aan de drums heeft er nog steeds grip op en deeltijdse frontman, bassist Jean-Pierre Cocco is de betere zanger van de band. De twee gitaristen zingen ook afwisselend. Bijzonder geslaagd vind ik ook hun bewerking van Bob Seger’s “The Fire Down Below”. Thierry kwam zijn ouwe makkers nog eens vervoegen voor een loeiend “Let the Good Times Roll”. Drie gitaren op het podium. Vonken.

BIG DEZ (F)
website
my space
cd review

Met de Parijse Big Dez was het Texas-blues geblazen. Contradictio in terminis ? Niet echt want Phil Fernandez en Bala Pradal, de twee sleutelfiguren van de band brengen ongeveer evenveel tijd door in Austin als in Parijs. Dat maakt dat er altijd wat Fab Thunder of SRV verscholen zit in Fernandez’ composities, als zout op de patatten. Want Big Dez mag zeker geen cover- of tributeband genoemd worden. Big Dez heeft een zeer eigen geluid. Op hun drie cd’s die ze sinds 2003 volgeschreven hebben staan uitsluitend eigen nummers, met hoge uitzondering van Elmore James’ “Shake Your Moneymaker” op de laatste. Dat maakt hun eigen sound voor een groot deel waar. “You Can Smile” is een voobeeld van de New Orleans-funk die ook regelmatig oprispt in hun nummers. Phil Fernandez mag graag uitstapjes maken in gitaarwereld, zonder te vervallen in protserig kunstjes vertonen. Hij wil als het ware vertellen dat hij eigenlijk niets heeft uitgevonden. Maar net die bescheidenheid maken dat hij hier en over de plas een graag geziene gastmuzikant is. En ja…hij heeft heel wat in zijn mars. Nog zo’n stille virtuoos is zijn spitsbroer en pianist-organist Bala Pradal. Een wall of sound op zijn eigen. Ik kan me niet herinneren dat Marc Schaeller, de harmonicist, grote show heeft verkocht. Maar klasse heeft hij. Onopvallend. Zo onopvallend soms, dat je hem enkel hoort als hij niet speelt. Zo van ‘mis ik hier nu niet iets ???’. Hoogtepunten ? Moeilijk, maar “You Can Smile” de opener van hun laatste cd, is er zeker eentje. En “Bad News”. Ze gaven ook, als eerste bisnummer van dit festival een fraaie versie van “Givin’ It Up For Your Love”, zelden door iemand horen spelen, behalve La Turner natuurlijk.
Paris, Texas. Derde keer raak vandaag.

WILLIAM DUNKER & HIS FABULOUS BLUES CIRCUS (B)
my space

De feitelijke hoofdbrok van het festival was nu aan de beurt. De tent scheurde haast uit mekaar. De maximum toeloop werd nu bereikt, voor William Dunker, de lokale held, lokaler kan niet, William is van Marcinelle, en hij stond er haast op zijn sloefen. Ik bedoel, meer op zijn gemak kan niemand zijn, Dunker speelde hier voor en met vrienden en familie. Voor ons een revelatie, in Marcinelle een dagelijks gezicht bij de bakker en de slager. His Fabulous Blues Circus is een resem vrienden die met veel genoegen hun bijdrage leveren aan Dunker’s show, waarvan het leeuwendeel in authentiek Waals wordt gezongen. En ik moet toegeven dat Waals lekker bekt voor blues. Zijn rechterhand, de Amerikaan Kevin Mulligan, al jaar en dag woonachtig in Braine l’Alleud, legt de nodige Mississippiaanse accenten met zijn resophonic guitars en bottleneck gitaarwerk. Hij bewijst tezelfdertijd dat deze instrumenten ook perfect op hun plaats zitten in andere genres muziek, zoals we te horen kregen in de bossa nova “I Plout Su L’Vile” (Il pleut sur la ville, n.v.d.r.). Het Blues Circus trakteert ons op “Le Blues du Pays Noir», Black Country Blues dat gaandeweg overgaat in “Hoochie Coochie Man”. Dat is Dunker, een Hoochie Coochie Man. Het applaus is overvloedig, deze man is hier best geliefd, is het minste wat je kan zeggen. Als hij “J’aime les Filles” van Jacques Dutronc doet in het Waals en met Mulligan op slide-guitar, wordt dit een roots-nummer in al zijn hoekjes. Maar ik had de bandleden nog niet voorgesteld. Naast de reeds genoemde Kevin Mulligan, un autre Carolo à la guitare, Patrick Deltenre, akoestisch all-round gitarist. Aan de bass, een andere Amerikaan, Barry McKnees, als ik het goed begrepen heb. Dat is de basis van het Circus, die in de loop van het tweeënhalf uur durende show wordt opgeluisterd met een reeks gasten als Aldo Granato, Italiaan van origine en accordionist, Perry Rose zanger en tevens Brit, brengt een verbluesde versie van U2’s “With or Without You” en een fantastisch “Ain’t No Sunshine”.
Franco Tiels bemant de drums voor de hierboven reeds genoemde bossa en Jezebel zingt een lange ballade waarin regelmatig “El Païs, el Wallonie, Charlerway” dat door de ganse tent wordt meegebruld. Andy Kirk, een andere Engelsman zingt “Why Is It Red” en als Danny Fleish op saxophone de gelederen versterkt is het salsa geblazen. Dit internationale en multiculturele gezelschap zorgt voor een uiterst gevarieerd en geanimeerd programma, waartussen William zijn Waalse songs etaleert met of zonder de hulp van het circus, met ‘couleur locale’-titels als “O Vijene”, “El Prijoni” en “Babi I Faut Nos Vir Volti”. On the Road Again is vrij vertaald in het Waals “Toudi Su’l Voye” een roadblues die verder niets vandoen heeft met de gelijknamige Canned Heat-song. William Dunker zingt deze als laatste en om te benadrukken dat het leven van een muzikant steeds onderweg zijn betekent. Ovatie, ovatie. Waar wachten we op om deze man naar het noorden te halen. Want ofschoon William Denker een fervente Waal is, in de zin van dat zijn roots door en door Waals zijn, heb ik in gans zijn pleidooi voor de Waalse taal geen enkele keer iets van een nationalistisch, politiek ‘eigen volk eerst’ syndroom gehoord of gevoeld. Dat heb ik ook aangevoeld in het gesprek dat ik had met hem achteraf. Politiek is niet aan hem besteed. Het is een ‘waiste of valuable time’ en hij zou maar wat graag in Vlaanderen aantreden, en nog het liefst met een aantal Vlaamse muzikanten als gast in zijn circus. Merçi bem, William.

PAUL LAMB & THE KINGSNAKES (UK)
website

GAIL 'MOJO' MULDROW and the FUNKIN' BLUES BABY ONE (US)
website

Michel Rocetti heeft een gevarieerd en succesvol festivalletje op poten gezet. De opkomst was ondanks het minder goeie weer fenomenaal. En van de groepen niets dan goeds. Weer een hit op de Belgische festivallijst. Keep on the good work.
witteMVS