Zoals velen heb ik lang zitten twijfelen of ik nu naar BRBF Peer of naar Bospop zou gaan. De affiche van deze laatste was echter zo aantrekkelijk dat ik mij heb laten verleiden om tijdig tickets in voorverkoop te gaan halen. Niet dat het allemaal mijn genre was, maar met een gezonde mix van voldoende bluesgroepen, verloren glories en mooie bekende afsluiters, wou ik wel wat goth en metallica erbij nemen. In feite was het een driedaags festival, maar met op vrijdag Neil Young en 3 voorgroepen erbij werd het een beetje duur (€159) en heb ik me beperkt tot een tweedaags ticket van 100 euro. Toch wel een goede deal want wil je ergens anders alleen Santana en ZZ top gaan bekijken ben je zeker zoveel kwijt, hier kreeg je er nog eens 26 andere groepen bij, en daarvan was de helft toch zeker de moeite waard. Op zaterdag aangekomen overzag ik een zee van tentjes op de camping naast de weg. Gelukkig had ik twee maanden ervoor al een reservatie gemaakt voor de bluezzzmobile (nog voor de prijzen van BRBF bekend was), want ik had het voorlaatste plaatsje op de aparte camperparking. Deze was in tegenstelling tot het tentenkamp wel dicht bij de festivalweide. Tegen dat alles klaar was en we bijeen waren was het festival allang begonnen maar gelukkig viel het van onder ons luifeltje aan tafel ondertussen wel auditief te volgen.

STEVIE ANN
website

Stevie Ann, een lokale 22 jarige zangeres met rockacademie opleiding en een prachtige stem mocht openen op de mainstage en kon mij zeker overtuigen. Met 2 cd’s en een kwaliteitsagenda kon zij zeker imponeren temeer ze veel zelfgeschreven materiaal bracht, in verschillende genres. Tot nu bleef haar succes echter beperkt tot Nederland maar ze heeft kwaliteit om ook internationaal door te breken.

TANTRUM (UK)
website

Tantrum was de volgende aan beurt in de grote tent achteraan de weide. Ik had ze al in Parkblues gezien een paar weken geleden en ga er hier dan niet in detail over schrijven. Deze energieke rockband kon hier op meer applaus rekenen doordat het publiek jonger en ruiger was. Ondertussen was het nog steeds lang aanschuiven om op de wei te geraken, maar dat is nu eenmaal de prijs die we moeten betalen wil de veiligheid gegarandeerd worden op de wei (alhoewel ik niet zie waarom plastic flesjes water, een vouwstoeltje, of een pocket camera enige bedreiging vormen).

THE BANGLES
website

The Bangles, een bekende meidengroep uit de jaren 80 is terug bij elkaar en toert internationaal rond. Op de mainstage kregen ze zoals iedereen tijdens de namiddag 45 minuten toegewezen. Alhoewel ze ook nieuwe nummers brachten, bleven ze in hun alom bekende genre (ballades zoals eternal flame), of lichte rock zoals afsluiter “walk like an egyptian”. Het was echter onmogelijk om het laatste te blijven horen vermits uit de tent achteraan reeds de volgende act klonk, en het terug dringen was om ergens vooraan een plaatsje te bemachtigen.

JIMMY BOWSKILL
website

Jimmy Bowskill is nog geen 18 jaar maar met zijn 2 koppige band was hij voor mij zo wat de bluesrevelatie op dit festival. Als je op 11 jarige leeftijd je eerste cd uitbrengt en mag jammen met de ondertussen overleden blueslegende Jeff Healey dan mag je toch wel van een wonderkind spreken. Hij lijkt en klinkt nog als een puber, maar dan eentje met veel bluesfeeling. Hem speciaal uit Canada laten overvliegen voor Bospop was wel de moeite. Hij is een heel goede gitarist en bewijst dat ook op een dubbelnekkig instrument, boven 12 snarig en onder 6 snarig. Zijn sterke stem klinkt soms wat vrouwelijk en schreeuwerig maar past toch goed bij de heavy bluesrock die soms aan het ruigere Gary Moore werk laat denken. Dat hij het rustige werk ook goed kan brengen bewees hij met afsluiter “3 o’clock in the morning”, een vroeg succes van BB King dat hier op veel applaus kon rekenen. Reken er maar op dat dit een waardige opvolger wordt voor Jeff Healey en dat hij nog hoge toppen gaat scheren.

 

 

 

RACOON
website

De Nederlandse band Racoon was ondertussen op het hoofdpodium begonnen. Deze formatie blijkt in de smaak te vallen bij de huidige generatie vermits zij op heel wat internationale festivals geprogrammeerd staan, ook binnenkort op onze Leuvense Marktrock. Meestal brengen ze een mix van country invloeden ertussen en volgt een typisch Emelou Harris ritme. Persoonlijk vond ik het niet meeslepend en het applaus bleek ook niet al te enthousiast, toch heeft deze groep een serieuze aanhang en heeft al meerdere cd’s geproduceerd.

DANNY BRYANT
website

Alle bluesfanaten waren unaniem, Danny Bryant heeft zichzelf overtroffen op Bospop. Hadden er pannen op het dak gestaan, hij had ze er af gespeeld. Hij opende met een iets tragere versie van “Sweet Home Chicago” (Koko Taylor) en oogstte direct luid welgemeend applaus. “Heartbreaker” en “always with me” kwamen uit zijn live cd en zijn ondertussen voldoende bekend om het publiek in hogere sferen te brengen. De afwisseling in ritmes lieten ons regelmatig switchen tussen onweerstaanbaar bewegen met handgeklap en, met de ogen wegdromen op zijn mooie ballades of passages. Tussenin had hij er zoveel zin in dat hij zijn bandleden even liet pauzeren en een heuse solo improvisatie op gitaar bracht, waw, wat een virtuoos. Daarna nog een paar nummers uit zijn laatste cd zoals “tell me” ,”you walked away”, en de obligatoire “voodoo child” bewerking, en zelfs zijn ma stond mee te springen aan de zijkant van het podium. Ondanks de strakke timing was een bisnummer echt onvermijdelijk en het werd een zeer sensueel gezongen Bob Dylan trage.

S

 

 

STEVE LUKATHER
website

Bij het buitenkomen van de tent was Steve Lukather al bezig en dus geen doorkomen tot het podium meer aan. Steve en de andere leden van Toto zijn gesplitst en sindsdien heeft hij een succesvolle herstart met een internationale solocarrière. Overal speelt hij voor uitverkochte zalen (ook in onze Vervierse Spirit of 66 verleden week). Voor mij is zijn sound te hevig en te geweldig maar als 2de liedje zat er een Santana achtige mooie trage tussen. Al dat over en weer geloop tussen de podia zonder tussenpozen begon mij ook al op mijn systeem te werken en ik begon het door te hebben dat ‘onze’ muziekgenre in de tent te vinden was zodat we nu steeds kortbij de ingang ervan bleven. Doordat de opening echter recht tegenover het hoofdpodium stond was het een ware kakofonie tijdens de soundchecks en overlappende gedeeltes. Volgend jaar misschien wat minder overlaps en een tentflap aan de andere kant openmaken?

‘The hand me downs’ was een gelegenheidsgroep rond Jesse David (The Hoax) en het klonk dus wel heavy met veel wah wah. Tussenin toch ook een goed swingend bluesje en geheel buiten verwachting een heuse cha cha onder de vorm van “Brasil”, die naadloos overging in een Led Zeppelin passage. Hun Indiaase zangeres Wambdi heeft een zeer stevige stem en was in sommige nummers zeer duidelijk te horen. Over het algemeen kon hun muziek best vergeleken worden met Mothley Crue en zo.

CROWDED HOUSE
website

Crowded House is de zoveelste groep die een twintigtal jaren geleden bekendheid verwierf, het tien jaar volhield, en na een sabbat van een decennium alweer samen op de planken staan om de wereld af te schuimen. Eigenlijk brachten ze hier vooral hun grootste hits en betrof het hier gewone dagelijkse kost.

BARRY Mc CABE
website

Barry Mc Cabe stond samen met Mick Taylor (ex Stones) geprogrammeerd in de tent, maar deze laatste werd wegens onvoorziene omstandigheden vervangen door http://www.snowywhite.com Snowy White (ex Thin Lizzy en Pink Floyd back-up player), een uitstekende gitarist. Bary heeft nog met Rory Gallagher gespeeld en toert continu de wereld rond met diverse artiesten als begeleiding. “You don’t love me” was een snelle rock starter om het publiek op dreef te brengen. “Lonely road” kwam uit zijn laatste cd en klok wat jazzy. Hierin werden de ander bandleden Rob (orgel)en Jeff (drums) ook voorgesteld. “I’d have another woman” was iets minder meeslepend maar daarna kwam een nummertje dat veel deed denken aan Santana’s Black Magic woman en dat genoot wel veel bijval. Na een rock en roll nog een potpourri met “whole lot of woman” (Led Zep) en “Some kind of wonderfull”, een onopwindend bisnummertje en we kregen alweer een overlap met muziek van buiten de tent. Mijn verwachtingen lagen hoger voor deze twee maar de onverwachte musici wissel zal daar vermoedelijk parten gespeeld hebben.

 

 

 

HUCKNALL
website

Mick Hucknall was de frontman van Simply Red maar die brengt nu een ander repertoire met een Tribute to Bobby Blue Bland, een nog steeds actieve 78 jarige rhythm’n’blues legende. Het kon misschien allemaal mooi zijn, maar ondertussen was het half negen en kreeg ik honger zodat we de rest vanop de camping gevolgd hebben.

BUDDY GUY
website

Buddy Guy begon in Louisiana maar drukte vooral zijn stempel op de Chicago blues. Eric Clapton en Jimmy Hendrix (en ook de Stones) citeerden hem graag als inspiratiebron. Hij ziet er jonger uit als zijn 73 jaar en kon genieten van zeer veel applaus, zeker na zijn escapade te voet niet alleen door de tent, maar ook tussen het talrijke volk erbuiten. Op zulke momenten, maar ook tijdens drum en orgelsolo’s van andere groepen, viel het tekort aan mobile camera zeker op. De 2 vaste camera’s met hun rechtstaande bedieners juist voor het podium blokkeerden op zaterdag ook teveel het zicht, maar daar werd zondag wel wat aan verholpen. Ondertussen zaten we in het avondblok en genoten we van optredens van een uur. Het lag in de verwachtingen dat degenen die Buddy Guy tot het laatst zouden aanhoren in de tent, heel ver achteraan gingen vastzitten voor de volgende act en alweer was er sprake van overlap na een geslaagd optreden.

 

 

 

 

SANTANA
website

Santana was de hoofdact voor zaterdag en klonk nog even fris als 40 jaar geleden (Carlos heeft nog in Woodstock gespeeld!), wat worden wij toch oud terwijl al die artiesten maar blijven dagelijks even energiek optreden in alle uithoeken van de wereld tot stukken in de nacht. Met een legertje ritmische sectie met uitstekende percussionisten achter hem was de opener “jingo” meteen raak en zouden vele van de 13000 toeschouwers blijven shaken tot het einde een tweetal uren later. “Nobody to depend on”, “black magic woman”, “oyé como va” en nog een resem andere nummers werden goed gebracht, maar zoals voor de rest van de dag was de klank ontoereikend voor de massa achteraan op de weide. Ondertussen was de Hoegaarden ook op en werden we gedwongen over te schakelen op Dommelsch bier. Rond middernacht zakte iedereen naar de slaapplaatsen af waar naar gewoonte nog lang werd nagepraat.
Zondag was een totaal andere dag met meer programmatie voor de jeugd en dat was duidelijk te zien aan verschillend doch even talrijk opgekomen publiek. Culinaire en andere bezigheden hebben mij vanop afstand laten ondervinden wat huidige muziek betekent. Daardoor en gezien de ideologie van rootsville geen goed noch slecht woord over volgende groepen: Leaf, Wide Open, Subway to Sally, Thin Lizzy, Danko Jones, Opeth, Ted Nugent of Little feat.

 

DANA FUCHS
website

Tussen de soep en de patatten ben ik wel gaan luisteren naar Dana Fuchs en met een schreeuw waar Tarzan zou voor achteruitgaan opende ze met “lonely for a lifetime” Met haar wilde haren en podiumbewegingen, en soms ook haar stem, deed ze me aan mijn groot idool Tina Turner denken, de vergelijking met Janis Joplin zie ik in tegenstelling tot vele anderen persoonlijk moeilijker liggen. In haar trage nummers zingt ze heel expressief en komt de uitstekende gitarist wel goed tot zijn trekken. Met Songbird (fly me to sleep), een lied geschreven ter nagedachtenis van haar overleden zuster, werd het publiek gevraagd heel lang (te lang?) mee te zingen en de band rekte deze trage funk ook teveel uit. Nadat de knopjes van haar bloes terug dicht waren kregen we een preek van Praise yourself en gingen we de kerkelijke toer op, alhoewel het zeker geen kerkmuziek was zoals we het kennen. Daarna nog een snelle soul met ellenlange instrumentale intro en de rest moest ik overslaan wegens vlees à point op de BBQ. Dana Fuchs wil ik wel eens terugzien voor een clubconcert, het wordt ongetwijfeld een grote dame, maar dat is ze letterlijk ook al.

ANATHEMA
website

De zeskoppige Anathema heeft vooral de aandacht getrokken door hun zeer originele sound die sferische rock genoemd wordt. Hun laatste nummer was gewoon subliem, met projecties op het scherm en een dramatisch opgenomen en ingemixt gedicht, dat allemaal op noten die zo door Pink Floyd hadden kunnen bedacht zijn.

RIVERSIDE
website

De Poolse Riverside opende mooi met ook veel Pink Floyd invloeden, maar middenin de show was het toch te heavy voor mij. De afsluiter was ook mooi maar ondertussen was ik de vele kraampjes aan het aflopen op zoek naar niets dan wat afwisseling voor het muzikale geweld.

APOCALYPTICA
website

Apocalyptica heeft een rare combinatie tussen Metallica en symphonieorkest doordat de helft van deze Finse formatie Cello speelt. Ik ben helemaal geen metal fan maar dit was verbluffend en zo origineel dat ik er ben naar blijven kijken en luisteren.

DICKEY BETTS
website

Na een rustig avondmaal net op tijd de tent terug in om Dickey Betts and the Great Southern bij te wonen. De naam zei me eerst niets maar in feite is het een voortzetting van de bekende ‘Almond Brothers’ uit de jaren 70. De typische southern bluesrock klank werd behouden en we werden er ingedompeld door 3 non stop nummers gebracht door deze zeskoppige formatie. Met constant vier gitaren naast elkaar op het podium krijg je een niet aflatende stroom energetische akkoorden en al waren het nu en dan onbekende nummers, het bleef goed feeling music, vergelijkbaar met de Bojangles. Goede percussie en instrumentale nummers deden dan weer aan Santana denken, zeker met een uitstekende roffelende drumsolo. Enige minmunt was de (voor dit genre) onaangename zangstem van de toetsenman. Succesvol afgesloten werd met het country achtige “more than anything” waarna alle plectrums en drumsticks het publiek ingingen. De bluesliefhebbers verlieten de tent met een grote smile terwijl op de weide het geweld losbarste.

 

 

 

EUROPE
website

De Scandinavische groep Europe blijkt dus ook nog op te treden en bracht een bloemlezing van bekende en minder bekende nummers, allemaal met hun typische stijl en stem. Mooi maar toch soms een beetje eentonig. Het einde was het alom bekende “Final Countdown” maar voordien hadden we ook al een verassende uitvoering van het funky “superstition” gekregen, wel origineel en verfrissend. Alweer was de Hoegaarden allang uitverkocht en de pilsjes liepen er zo door. Gelukkig waren de gratis toiletten uiterst proper, een voorbeeld voor andere festivals. Zoals (niet) vermeld kon Little Feat ondanks de nieuwe zangeres mij onvoldoende bekoren en was ik me mentaal al aan het voorbereiden op de afsluiter voor het festival.

ZZ TOP
website

Dat Hollanders iets hebben met mannen met baarden is welbekend, maar daarbij bedoelen ze dan toch stoere zeelui. Deze twee ZZ toppers staan al een paar decenia stevig aan wal en blijven met hun typische sound jong en oud bekoren. Het eerste uurtje speelden ze minder bekende maar daarom niet minder meeslepende nummers. Daarna kwamen de grote kanonnen en met “gimme all your loving” en “sharp dressed man” waren we op meer bekend terrein. Alhoewel het veelal liedjes met dezelfde riffs waren verveelden ze nooit, en ze hebben er ook een echte ouderwetse blues tussengewrongen zodat iedereen tot zijn trekken kwam. Het was allang één uur voorbij eer ze uit ge-encored waren en de wei leegliep.

Bospop is festival met mengeling van pophistorie , blues, en huidige jeugdmuziek waarbij elke liefhebber ruim aan zijn trekken komt en de gelegenheid krijgt vertrouwd te geraken met andere stijlen. Het publiek is dan ook zeer gevarieerd maar bleef uiterst gedisciplineerd, een voorbeeld voor hoe onze samenleving kan zijn mits muziek de gemoederen bespeelt. Men kreeg zeker waar voor zijn geld, maar dit festival barst stilaan uit zijn voegen en begint gezelligheid te missen. Het onafgebroken op en neer geloop tussen de podia geleek telkens op een transhumance die niemand echt apprecieerde, we mankeerden ademruimte, idem op de campings en dat merkten we toen we maandagmorgen om 8u30 gewekt werden om de weg te ruimen voor vroege vertrekkers, wel niet aangenaam als je tot 6u30 bent blijven napraten met binnen en buitenlandse festivalgangers. Ik miste mijn bluesvrienden en de sfeer van Peer maar heb wel genoten van de uitgebreide affiche in Weert. Ik heb dan ook geen enkele spijt van mijn keuze en hoop alleen dat deze twee nabijgelegen festivals volgend jaar verschillende weekends gaan uitkiezen.

 

Laurence