Gisterenavond aangekomen en reeds kennisgemaakt met één der topacts van deze bluesweek : HET WEER; zonnig, wolkenloos, 27 ° warm, meer moet dat niet zijn. Het lijkt wel dat de Belgische zon opgespaard werd, opdat wij ze hier zouden kunnen opbranden. En vooral, géén regen. Het laatste buitje hebben we gisteren gehad, net vóór het verlaten van België. We hebben vanmorgen gezocht en ons hoofdkwartier gevestigd in café “La Pause du Marché” bij de uiterst vriendelijke uitbaatsters, moeder en dochter, Luce en Karine. Van daaruit hebben we internetverbinding via wifi, tenminste vanochtend toch, en hopen wij u dagelijks te kunnen onderhouden over het reilen en zeilen op en naast de podia van het stadje Cognac. Welke hun activiteiten en specialiteiten zijn de overige éénenvijftig weken van het jaar, hoef ik u niet te vertellen, hoop ik. Deze week houden de Cognac-huizen van de regio zich onledig met het sponsoren van de blues. Nobel initiatief. Wie of wat volgt dit voorbeeld in België. Over de organisatie en dergelijke hoeft een eventuele sponsor zich geen zorgen te maken. Talenten op dit gebied hebben we genoeg in onze Belgische blueswereld.

Deze namiddag hebben we niets anders te doen dan te liggen zieltogen in de lommerte van de bomen op de camping. En vanavond beginnen de festiviteiten te Jarnac, een stadje op vijftien kilometer van Cognac, onder de auspiciën van de dienst cultuur van de stad Jarnac, en La région du Poitou/Charente. Top of the bill tonight : The Commitments, een Ierse soulband, in 1990 opgericht door een aantal werkeloze jongeren, ten behoeve van een film van Alan Parker. Na voltooiing van de rolprent besloten ze unaniem te blijven bestaan, en dat doen ze, tot op heden, nog steeds. Tot morgen….

'LA PAUZE DU MARCHE' (Karine) à Cognac... info

TOUS LES JOURS @ 20.00

PATRICK CANY (F) website - my space & KEVIN WRIGHT (UK)

Het kleine stadje Jarnac wordt wakker gemaakt vanavond door de blues. Op ‘L’Ile Madame' in de schaduw van huize Courvoisier is een groot podium opgericht om twee bluesacts te ontvangen. Michel Rolland, de grote bezieler achter Cognac Blues houdt een korte openingsrede en stelt enkele notabelen voor van Jarnac die bewerkstelligd hebben dat hun stadje mee op de bluesboot springt. Als ik het goed begrepen heb, zal voortaan de opening van het festival plaatsvinden te Jarnac.

Beverly 'Guitar' Watkins'. Deze krasse dame uit Atlanta, zeventig lentes jong, liet ons eens te meer verstaan dat men niet nodig jong en man dient te zijn om ‘real low down dirty blues’ te zingen en te spelen. Ze verdiende haar sporen als gitariste bij B.B.King, James Brown en Ray Charles. Niet de eersten de besten dus.
De band opende met “Route 66” gezongen door de orgelist, de naam blijf ik u schuldig, ex-Inkspots en één meter zestig hoog. Daarna volgde “This Doggone Blues” door lead guitarist Albert White, niet Tim Duffy zoals aangekondigd in de programmablaadjes. Vervolgens kwam Beverley vinnig het podium opgesprongen, verruilde haar handtas voor haar stratocaster, en stak van wal met “Sugar Baby” een up-tempo nummer met krachtige stem gezongen en stevige riffjes vingerend op de strat. ‘I got some CD’s for sale back in the back . Take me home with you !’ kondigt ze met luide stem tussen twee songs.

Deze dame is nog niet zinnens er het bijltje bij neer te leggen. Wanneer ze die super frotting blues afleverde met een gitaarsolo waarvan elke noot een bluenote was, dames en heren : niets minder dan kiekebich !! Zo’n momenten mogen eeuwig blijven duren, voor mijn part. Heaven on earth. Daarna terug harder er tegenaan met “Get Down on the Floor”. Ongelooflijk wat een krachtige stem Beverley oplevert bij haar gezegende leeftijd. Drummer Ardie Dean blijft ondertussen steevast zijn percussieballet opvoeren, rechtstaand meest van de tijd. Gene Krupa-stijl. Helaas blijven mooie liedjes niet duren, de tijd dringt. Aanhoudend applaus roept Beverley terug voor een encore, een machtig gezongen gospel, “Jesus Walked the Water”. En als zij het zegt, wil ik het best geloven. Een prachtige aftrap voor een festival zowaar.

THE COMMITMENTS (UK) ÎLE MADAME JARNAC
website

Het was voor deze jongens en meisjes dat we een dag vroeger afgereisd zijn naar Cognac. En natuurlijk, daar waar de verwachtingen het hoogst zijn, worden die meestal niet ingevuld. The Commitments vergastten ons op een eerder geforceerd spontane show en hun stemmen klonken helemaal niet zo “soul” dan wat ik me herinner van Alan Parker’s film. Ondanks de bijna eindeloze reeks soulsuccessen uit de zestiger jaren konden ze mij niet overtuigen. En tegelijkertijd bleven ze overeind dankzij deze monsternummers.

Enkele uitzonderingen niet te na gesproken, zoals dat meestal gaat, “Chain of Fools” gezongen door Karen Coleman en de “Fa Fa Song” door Joe ‘The Moose’ Walsh. De blonde Claire Malone blonk vooral uit door haar handenmimiek en een klein beetje in “I Can’t Stand the Rain” Maar na een vijftal songs leken hun aller stemmen reeds kapot gezongen.

De gitarist Ken McClusky en drummer Billy ‘the Animal’ Mooney zijn nog twee originele Commitments, zonder dat dat dan weer een garantie voor hun instrumentbeheersing kan genoemd worden. “Mr Pitiful” wil ik nog even vermelden, maar in het algemeen waren wij van Rootsville een beetje teleurgesteld over de prestatie van onze Ierse ‘chômeurs’. Een prima coverband voor uw vijftigjarig bestaan, maar meer krediet wil ik ze bij deze gelegenheid niet geven.

15 ans, Les boegies sont soufflées

Un vent de folie, sur la jolie petite île Madame a mis Jarnac sans dessus dessous. Un cadre magnifique et un voyage singulier pout installer Jarnac définitivement au coeur du Blues. Une ouverture toute en couleur digne des grands soirs laisse présager, une édition à succès. Quelle énergie communicative, cette grande dame du blues qui partage sans pareil son amour de la musique.

Quel plaisir de voir tous ces visages éclatant de joie, ces mains frapper en mesure au fil des plus grands standards du Rhythm 'n Blues qu'enchainent sans répit, Les Commitments

Les bougies ont été allégrement soufflées, il nous reste à partager, dans les jours qui viennent le gâteau. Que ce 15éme Cognac Blues Passions soit pour tous, un moment privilégié de musique bien évidemment et de partage plus particulièrement

Bonne édition, Michel Rolland.

Na een korte maar geconcentreerde nachtrust kunnen we terug aan de slag. Om 08.30 zijn we in onze headquarters op 55, Boulevard Denfert Rochereau t.t.z. La Pause du Marché. Het lijkt wel een werkdag. Op een plezante job dan wel. De koffie staat al klaar en de dames ook. We kunnen beginnen.

DAWN TYLER WATSON (Can) & PAUL DESLAURIERS @ EDEN BLUES
website

Op het podium van Eden Blues in het park moeten we zijn voor ons eerste concert van de dag.
De Afro-Canadese Dawn Tyler is een lust voor oor en oog. Een stem die kan wedijveren met de meest volumineuze bluesdiva, zonder de 300 pounds enveloppe. Wat moet een mens meer hebben. Dat dacht ook Paul Deslauriers toen hij besloot met Dawn in zee te gaan. Het duo brengt een bijzonder geanimeerde akoestische set. Geen spoor van de lethargische toestanden die wel eens gepaard gaan met zo’n demonstraties. Dawn brengt ons onder andere een versie van “My Babe” die Kim Wilson zou doen likkebaarden. Paul, op akoestische gitaar dus, heeft een heel aparte stijl ‘fingerpicking mixed up with flamenco’, die de dynamiek van Dawn’s stem bijzonder doeltreffend aanvult. In een fraaie jazzy aankleding interpreteert ze S.R.V.’s “Cold Shot”. Het nummer krijgt er een dimensie bij op deze wijze. Probeer dit niet thuis, want je loopt gegarandeerd een blauwtje. “Wingeling This Dirty Fingers” is een eigen compo die zo suggestief is als zijn titel laat doorschijnen. We zijn er klaar voor Dawn ! Eén van die mooie ingehouden rustige Led Zeppelin-nummers krijgt door hun toedoen ook een ander aangezicht en voor het eerst krijgen we Paul’s stem te horen, anders dan als backing vocal, en de match met Dawn’s stem is geslaagd te noemen. Symbiose heet dat. Als bisnummer krijgen we “Come Together” van de Beatles, waarbij Dawn volop haar creativiteit met de stem botviert. Om de dag mee te beginnen kan dit tellen. Great stuff

MARIE KNIGHT (US) @ GROOVE AU CHÂTEAU
my space

De voormalige kerkers van le Chateau François Ier, heden ten dage de thuishaven van cognac Otard, zijn het decor voor het concert van Marie Knight, gospels en spirituals à volonté . 'Groove Au Chateau', men kan bijna spreken van een recital in een dergelijke omgeving. Eén uur vóór de aftrap zijn we ter plaatse, om er zeker bij te kunnen zijn. Gezien de plaatsen beperkt zijn tot maximaal honderdvijftig personen, geldt het systeem wie eerst komt kan binnen. David Keyes, de pianobegeleider, opent met een drietal jazz- en boogie-woogie-standards, als daar zijn, “Closer Walk with Thee” en “Angels Watching Over Me”.
De tengere en devote Knight beklimt breekbaar het podium. Zolang ze niet zingt verschilt haar verschijning niet van het eerste de beste gedistingeerde dametje op leeftijd. Maar als ze haar klep openzet, is het weer heel wat anders. De kerkers worden opgelicht door haar stem. “Halleluja“, “Gonna Get My Home, Someday”, “Up Above My Head”. We voelen ons een beetje in een kerkdienst. ’t Zal een keer geen kwaad kunnen zeker dat we wat quasi-kerkelijke gezangen meebeleven. It’s good for our souls. “Gonna Fly Away, Jesus Loves Me, Gonna Die and Live Again, I Feel Like Goin’ Home……….” Als encore en afsluiter zingt ze het Onze Vader. We voelen ons als herboren. Halleluja.
Vooral na de korte receptie met cognac/schweppes long drinks in het aangrenzende kerkertje voelen we ons geheiligd genoeg om het woord te gaan verkondigen in ’t stad.

Op onze omzwervingen door het stadscentrum botsen we op het Place du Canton op onze eigen homeboy Kiri (5 o'Clock Shadow Bluesband). Hij heeft een tijdelijke job gekregen als gitarist/zanger bij de XO-Jamband. Of hij daarmee zijn retourticket zal kunnen betalen is nog zeer de vraag. Hij kon zich niet houden en moest en zou een gitaar in zijn pollen krijgen. Dit straatje tussen Place du Canton en Rue Magdeleine is alle dagen van de festivalweek een thuishaven voor gegadigde jammers. Iedereen kan deelnemen, ongeacht zijn graad van expertise. Kiri, hiermee insinueer ik absoluut niets i.v.m. jouw ambachtelijkheid. Goed gespeeld, het doet altijd plezier een rare kwiet van thuisland op een podium te zien staan.

GREG BROWN (US) @ CARRE DU BLUES BY CAMUS
my space

Op de zonnige binnenkoer van huize Camus, voor de gelegenheid omgedoopt tot Carré du Blues by Camus, krijgt de singer/songwriter Greg Brown een eerste podium. Iedereen kruipt in de slagschaduw van de zuidelijke vleugel van het gebouw. De zon staat op zijn heetst om 14 uur en daarin gaan staan is gelijk aan zelfmoord. Gelukkig groeit die schaduw per minuut aan en kunnen we aldus nog van Greg Brown genieten. Greg is een begenadigde songsmid en leverde songs aan Willie Nelson en Santana, om er maar een paar te noemen. Ons vergast hij, op een enigszins droge manier, op covers van deltabluesgiganten Mississippi John Hurt en Son House. “Give Me My Religion” galmt over de binnenkoer. Perfecte sound, zoals op elk podium groot of klein hier in Cognac.  “Folsom Prison Blues”, het lijkt wel of dit nummer verplichte kost is voor iedere muzikant, groot of klein. Zijn eigen werk presenteert hij op de bovengenoemde droge manier, zonder veel franje, zoals men ook wagens of motoren aanbiedt om na aanschaf te customizen. Hij is dan ook songwriter en moet zijn waren aan de man brengen. “Waiting On You”, “Out in the Country”, het zijn allemaal mooie dichtsels die nog in zowel een country- als bluesoutfitje kunnen gestoken worden.

STEVE LUKATHER(US) @ BLUES PARADISE
my space

Op het grote podium in het park, Blues Paradise gedoopt voor de gelegenheid, is het vanaf 21 uur tijd voor geen blues. Ex-Toto gitarist Steve Lukather maakt er zijn opwachting en vervult met glans zijn rol van publiekstrekker. Hij begint met “Satisfy Your Soul”. Herkenbaar als Lukather. Een clinic-nummer voor aspirant-rockgitaristen. De feedback-specialist bij uitstek brengt ons zijn Toto-successen en nieuwe schrijfsels die ons niet meteen doen verlangen naar nog meer van dat. Als je begrijpt wat ik bedoel. Steve speelt AOR-muziek. Om te eindigen gaat hij te leen bij Pink Floyd om een versie van “Shine On You Crazy Diamond” te kunnen neerpoten. Het doet ons verlangen naar het origineel van Gilmore dat bovendien veel bluesier klinkt, dan wat Lukather ons opsolfert. Maar desalniettemin blijft het natuurlijk een belangrijke man in de L.A. rockbussiness. En aangezien ‘Voor elck wat wils’ ons devies is, hoor je ons niet klagen.

STATUS QUO (UK) @ BLUES PARADISE
my space

Ondertussen is het groentheater dat Blues Paradise is, stampvol gelopen. Zesduizend man laat ik mij vertellen en dat neem ik voor waarheid. Het is ondertussen te donker geworden om ze na te tellen.
Status Quo heeft zijn naam niet gestolen. Hun muziek is door de jaren hetzelfde gebleven, hun succes ook. En het lijkt wel dat ze sinds een tiental jaren geleden niet meer ouder geworden zijn. Het publiek is het uitzinnige nabij. Niet moeilijk, Status Quo was een hitmachine, songs die vandaag nog steeds op elke fuif gedraaid worden.

De dansvloer wordt steeds te klein als Quo gedraaid wordt. Alles is nog net als vroeger, de witte tennissloefen, de lange, ondertussen ietwat dunner geworden, haardos, de synchrone heen-en-weer passen van de gitaristen Rick Parfitt en Francis Rossi. Achtereenvolgens worden de hits afgeleverd : “The Wanderer” wel van Dion & the Belmonts natuurlijk, maar destijds terug in de aandacht gebracht door Quo. “The Beginning of the End”, “Hold Your Back”, “1 + 2 = 3”, “My Proposal”, “Living On an Island”, “You’re in the Army, Now” en “Down, Down”. De ganse bevolking van het amfitheater zat vast in een nostalgische roes, want merkwaardig genoeg spelen de Quo deze nummers na 10.000 keer nog altijd even enthousiast als veertig jaar geleden. Als encores komen “Whatever You Want” en “Rockin’ All Over the World” uit de perfect afgestelde P.A. geblazen. En als ultieme einde “Rock’n’Roll Music” van de band waarmee het allemaal begon, The Beatles. Onze vrees werd niet bewaarheid. Status Quo kwam zijn succes niet uitmelken, ze spelen gewoon nog graag. En in dat geval horen wij het ook nog graag.

LINDA TILLERY & THE CULTURAL HERITAGE CHOIR (US) @ EDEN BLUES
website

Een vocaal ensemble, samengesteld uit vier vrouwen en twee mannen met als enige instrumenten conga’s, twee cajon’s, een djembé en calebas. Ze brengen dixieland-jazz in “Basin Street Blues”, waarbij trompet, trombone en contrabass vocaal worden nagebootst. Eén en ander wordt door de percussie scherp omlijnd en de ritmes zijn meeslepend. Ook James Brown evoceren ze op sublieme wijze tot in het kleinste detail in het nummer “Jaime Moreno’s Jam”. Het verbaast ons dus dat ze niet uit New Orleans komen, maar van San Francisco Bay Area, the opposite coast. Lead vocals by Linda Tillery. In het fragiele nummer “Pretty Little Horses” neemt Melanie Demore de zang waar, en het klinkt bijzonder emotioneel. Daarna wat handengekwispel met “Willie and the Handjive” en terug naar de emotie met “Motherless Child” door Linda. Aan de future president Barak Obama wordt “Lay Down a Little While” opgedragen. Nog een belangrijk attribuut van de Afro-American culture zijn de Voodoo-batons die Demore percussief hanteert. Een mooie mix van doo-wop, close harmony en deep blues. Onze dag kan alweer niet meer stuk.

Les zydeco sont trop salés (les haricots sont trop salés), zo weet je meteen waar het woord vandaan komt. Spijts de naam van haar groep, brengt Donna Angelle ons echter veel meer dan alleen maar zwarte cajun. “Just My Imagination” is zo soul-blues als maar kan en haar versie van “I’d Rather Go Blind” doet ons niet smachten naar het origineel. “It’s Allright” en “Creole Woman” zijn dan weer pure zydeco trop salé.

En avant, bougez vos culs ! Oorspronkelijk is zydeco dansmuziek, en als je de opzwepende accordion hoort, kan je maar moeilijk blijven stilzitten. En Angelle hanteert de trekzak op een manier die maar weinig aan de fantasie overlaat. Kom je in deze armpjes terecht, ben je nog niet jarig. “1 2 3” is een reine two-step. Angelle vertelt een verhaaltje, iets wat haar regelmatig overkomt, je denkt met een man van doen te hebben; ‘…and then once, I was soooo loaded …. And I started singin’ this song’  “I Got Loaded” en het was gemeend. “I Feel Allright” here in Cognac zingt ze en dat geloven we graag.

PHOEBE KILLDEER & THE SHORT STRAW (F) @ EDEN BLUES
website
my space

Kwart voor vijf en op het podium Eden Blues staat Phoebe Killdeer & The Short Straw. Niet dadelijk Blues maar op Cognac Passions is er ook ruimte voor andere dingen. Phoebe brengt een mix van pop, jazz, soul en blues maar met een psychedelic tintje. Met een stem die soms aanleunt tegen een Kate Bush is haar muziek bijna geschikt voor alle muziekliefhebbers. Haar nieuwste cd "Weather's Coming" die begin dit jaar werd ge-released kende in Frankrijk al heel wat bijval en een optreden op Cognac Blues Passions zorgt mede voor extra promotie. Opener van haar set is het nummer 'He's Gone' en het Bluesminded publiek weet dit best te waarderen. Phoebe's bewegingen 'on stage' passen perfect bij de Psychedelic pop die zij en haar band ten gehore brengen. Helaas is Cognac een openlucht event en daar de hemel haar sluizen openden moest iedereen, behalve enkele die hards gaan schuilen en was onze kennismaking met haar maar van korte duur.

PYENG THREADGIRLL (US) @ EDEN BLUES
my space

Of de fijnbesnaarde jazzy-side of the blues. Helemaal uit de Big Apple komt de kleine fijne halfbloed ons hier in Cognac, reeds voor de tweede maal, opwarmen met haar muziek. Invloeden van Sarah Vaughn tot Sting, met daartussenin een honderdtal andere artiesten. Ze zingt eigen composities, zoals “Inner Lining”, “It’s a Dream”, “Close To Me” van The Cure en “Ambrosia” van haar laatste CD, maar ook nummers van Robert Johnson als daar zijn “Last Fair Deal Go Down” en “I Believe I’ll Dust My Broom” op haar eigenwijze jazzy sfeeërieke manier. Mocht rokkenjager Robert Johnson nog van deze wereld geweest zijn, hij zou ze zeker proberen binnen te draaien. Gitarist John Shannon en trompettist Kevin Louis dragen een serieuze steen bij om deze sfeervolle muziek gestalte te geven. Dromerig tot en met. Sound voor de bedstede, die hebben we ook nodig. Als encore doet ze een eerbetoon aan haar hometown “Ode to New York”. Het is ook wel een beetje een ode aan Cognac.

JOAN BAEZ (US) @ BLUES PARADISE
my space

We zitten in de groene arena. De duisternis valt en veegt gelijk elk tijdsbesef weg. We zijn in 1965. Een koffieshop in Greenwich Village N.Y.. Tussen de aanwezigen zit er een stille Joodse student met schipperspet op de krullenbol. Hij heeft zijn gebreide pull binnenste buiten aan. Zo kan je het naamtagje lezen achterop: R. Zimmerman.
Nerveus loert hij links en rechts, tot de aangekondigde zangeres van het voorste tafeltje opstaat en het kleine podium beklimt. Een bevallige Latina met lange gitzwarte haren. Ze stelt zichzelf voor “My name is Joan Baez and I will sing you a folk ballad”.
Ik kijk door de nevelen des tijds en hoor haar hier in Cognac precies hetzelfde zeggen. Is het nu werkelijk reeds het jaar 2008 ? Heeft de tijd drieënveertig jaar stil gestaan ?

Voor ons staat Joan Baez, maar nu met kortgeknipt zilvergrijs haar. Ze heeft nog steeds dezelfde statige, haast aristocratische houding en ze neemt ieders aandacht in beslag, jong en ouder, want zo’n dame kan je niet negeren. Ze zingt haar folk ballad, die ze drieënveertig jaar geleden reeds aankondigde en de jonge Zimmerman deed besluiten voor eens en altijd om ook folksinger te worden. En hij zou zich noemen naar zijn geliefde schrijver Dylan Thomas, en zijn eerste song die hij vannacht zou gaan schrijven zou “Like a Rolling Stone” heten, en die gitzwarte zangeres Baez daar op dat podium moest eerstdaags tussen zijn lakens belanden, zeker weten getverdr…. Wat een joekels. Joan zingt “Funeral” in Cognac. En “God is God” een Steve Earle – compo.

Ze bespeelt nog steeds zelf een custom-made OM-45 Martin, exquise fingerpicking. De band zorgt voor een sobere doch doeltreffende begeleiding. Eric Della Penna op telecaster, dobro en cigarbox-guitar, Michael DuClos, bass en Dean Sharenow op drums. “Farewell Angelina”, “With God on Our Side” van Dylan. Eentje van Johnny Cash en “Gospel Ship” van de Carter Family. Dan een song entièrement en Français, 'Manhattan-Kaboul' is vooral bekend geworden in een versie van Renaud met niemand minder dan onze eigen Axelle Red.

. Daarna terug een Steve Earle song “Christmas in Washington”…Als bisnummer Bob Dylan’s “Blowin’ In the Wind”. En ze kan gedachten lezen, dat weet ik nu wel zeker, want ik hoopte dat ze “We Shall Overcome” niet zou doen, dat zou erover zijn geweest. Welnu, ze heeft het niet gedaan. Oef. Nu blijft ze overeind in mijn R.E.S.P.E.C.T. galerij in alle eer en glorie. Merçi la Baez !

LENINGRAD COWBOYS (FIN) @ BLUES PARADISE
my space

Geen blues, geen folk, geen jazz, geen soul, maar wel een volledig geschifte maar onvermoeibare totaalshow van een bende uitstekende muzikanten, acteurs, acrobaten… de Leningrad Cowboys. Ze zijn met z’n veertienen, vier gitaristen, een hyperkinetische drummer, een bassist, drie blazers, een organist/accordionist, een percussionist, twee zangers, twee danserssen/zangeressen. Het podium staat voortdurend in rep en roer en tussen de nummers in is er niet de geringste adempauze. Vanaf het begin stormt de show naar zijn hoogtepunt, zonder één ogenblik te verslappen. Een huzarenstukje.

Ze beginnen met “Kalinka”, versneld, Russische Ska, doorspekt met verzen uit het boek Genesis ‘In the Beginning there was Darkness…and God Said, Let there Be Light ….’ Dan blues met “Sweet Home Chicago” gevolgd door “American Woman” van Guess Who. “Coldfinger” een parodie op ..jawel.. “Tequila”, “Perfect Day” van Lou Reed, “Easy Livin” een Elvis parodie, “Gimme All Your Lovin’” eindigend met “Halleluja”. Over “Mi Corazon” naar Thin Lizzy’s “Whisky in the Jar” in ska-formaat. “Wild Thing” van The Troggs, de “Testikelsong”, “Give It To Me Baby” van The Offspring en een superb “Highway Star” van Deep Purple.

De draak van een McCartneysong “Those Were the Days” ons destijds smachtelijk voor de voeten gekotst door Linda Hopkins of zowiet. “Delilah” van Tom Jones als finale..ware het niet..de bis begint met een waanzinnige drumsolo met zeer hoog octaangehalte en met nitro geboost om als exodus tenslotte “Rockin’ in the Free World” van Neil Young de duisternis in te lanceren. Als absolute afsluiter en kalmeringsmiddel speelden ze David Bowie’s “Ziggy Stardust”. Zeer mooi en meerstemmig. Super-muzikanten. En de regen kon niet één mens van de grastapijt wegjagen.

STEEL GUITAR TRIO (US/F) @ TONIC DAY
my space

Freddy Roulette op 6-string lapsteel, Ken Emerson op telecaster ”slack key” en lapsteel en Claude Langlois 2x 8-string pedalsteel en weissenborn, maken de dienst uit bij dit Steel Guitar Trio. Je moet het graag horen, natuurlijk om drie steels in één band te verdragen. Maar deze drie kerels kwijten zich zeer verdienstelijk van die taak. Het openingsnummer is een instrumentaal Hawaiiaans getint werk, en is als een showcase opgevat voor de drie instrumenten. Zo samen en na elkaar gespeeld hoor je het toch nog grote verschil tussen lapsteel, pedalsteel en slack key gestemde steelguitar of telecaster. Daarna werken ze een reeks bluesstandards af, om beurten solerend en met Freddy Roulette die meestal de vocalen voert “Somebody’s Home” van B.B.King, “Parchman Farm” van J.B.Lenoir, “Bright Lights, Big City” van Jimmy Reed. Het ietwat abstracte “I’m Comin’ Home” waarin blazers worden nagebootst door de pedalsteel, wordt afgewisseld met dé Hawaiian Guitar tune bij uitstek “Tahiti Sky's”.
Little Walter’s “My Babe” wordt het vehikel van een lange solo voor alledrie. Pas de jaloux. Drie steel virtuozen op een rij.

LINDA TILLERY & THE CULTURAL HERITAGE CHOIR (US) @ EDEN BLUES
website

Voor de tweede keer deze week zetten Linda Tillery en haar gang op het Eden Blues Podium de boel aangenaam op stelten. Met hun vocalen en wat percussie, kreetjes, gekrijs en random geluidjes en kirretjes, weten ze een sfeer te creëren, alsof je door de straten van French Quarters dwaalt. Daartussen zitten de songs geweven “Bound For Glory”, “Little Liza Jane”, “Sealine Woman”, “All the Children of the World”, “Ranky Tanky”, “Let It Shine” en een volledige dixielandband vocaal tot leven gebracht met Ronda Benin aan de virtuele trompet met filter.

WANDA JOHNSON (US) @ EDEN BLUES
my space
cd review

Soul/blues uit South Carolina. Wanda Johnson wordt wel eens vergeleken met Irma Thomas en Nina Simone. Nou ja, maar ze is vooral zichzelf denk ik. “Blue Ain’t Nothing But a Color” zingt ze en getuigt daarmee dat ze beide voeten ferm op de grond heeft. “Hold What You Got” de titelsong van haar nieuwe cd bevestigt dit nog eens. Er volgen nog meer nummers van deze nieuwe, die ze samen met pianist en leader of the band Shrimp City Slim heeft geschreven. In “Give Your Face a Rest” komt Silent Eddie Phillips met een gitaarsolo aandraven, die danig schittert in zijn eenvoud dat ik er nog altijd een beetje niet goed van ben. De man heeft zijn naam verdiend. Hij is zo stil, dat je haast vergeet dat hij er is. Tot hij dan vanachter een solootje loslaat. Hij kijkt erbij of hij het ook niet kan helpen. ”I Appologize” en “Hot Potato” zijn prachtige songs. Wanda ontsnapt aan het clichématige bluescroonen door haar songs, die anders zijn. Dat bleek zeer uit “Lovely On the Water”. En ook de muzikanten van de Shrimp City Slim Band dragen hiertoe bij. Ze lopen naast de platgetreden bluespaden. Drie CD’s heeft ze tot nu toe, en het is moeilijk kiezen als je er eentje van wil aanschaffen.

WASHBOARD CHAZ BLUES (US) @ TONIC DAY
my space

In het bloedhete Tonic Day, geen grein schaduw daarboven om kwart na drie na de middag, zitten we met Washboard Chaz uit New Orleans, Louisiana, terug tot over de oren in de Delta-blues. Niet dat we dat erg vinden. We love de roots. Chaz Leary wordt bijgestaan door Roberto Lutti op de National Steel guitar en Gorgio Peggiani op bluesharp. Ik moet achter de podiumtent gaan zitten om niet te verzengen in de hitte. De songs van Robert Johnson, Skip James, Blind Boy Fuller en Brownie McGhee  volgen mekaar op. Chaz was deze week al te spotten op andere officiële podia, met zijn eigen band, of als guest bij andere performers. Maar ook in kroegen her en der in de stad kon je hem aan het jammen zien met één of andere local band. “32-20 Blues”, “Spooky Song”, “Aberdeen”, “I Believe I’ll Dust My Broom”, “Steppin’ Up and Go” en “Big Wolf” zijn een greep uit wat hij ons voorspeelde op deze hete namiddag.

DAWN TYLER WATSON & PAUL DESLAURIERS (CAN) @ CARRE DU BLUES BY CAMUS
website

Ook voor de tweede keer deze week, dit duo uit Quebec. We zijn nog eens komen kijken omdat ze nogal een indruk hebben achtergelaten die eerste keer. En het was geen toevalstreffer, want ook deze keer is het raak. “Trouble in Mind” zingt Dawn in duet met Paul en de hele binnenkoer van Camus is mee. Van Dinah Washington zingt ze “Joey Something” en daarna krijgen we haar versie van “My Babe”. Al eens gehoord vandaag euh van ..The Steel Guitar Trio. Hier is het een heel ander nummer, met jazz-curiositeiten doorspekt en virtuoos akoestisch gitaarspel van Deslauriers. Dawn’s Canadese Frans is aandoenlijk slecht, maar geen kat die dat erg vindt. Paul’s Frans is beduidend beter en gelukkig weet hij ons te verduidelijken wat ze ons net probeerde wijs te maken. Paul’s zingen in “My Only Friend the Blues” zit goed, hijzelf zingt de eerste strofe, daarna gaat het in duet. “Big Boss Man” van Jimmy Reed komt erdoor en S.R.V.’s “Cold Shot” in een sensuele interpretatie. “Wingeling Fingers” kan wel over Paul’s supersnelle vingers gaan waarmee hij over zijn fingerboard glijdt. Flamenco-speed. Akkoorden aanslaand en terwijl solonoten vingerend. Je doet het maar. Als bisnummer speelt Deslauriers zijn eigen compositie, haast klassieke gitaar overgaand in een folkballad, en als Dawn inpikt wordt het een Buffalo Springfieldnummer. Paul eindigt met een meesterlijk akoestisch “Little Wing” van Jimi en dito ingezongen door Dawn. Ze improviseert met haar stem, ze speelt met intonaties. De beste akoestische versie die ik hoorde tot nu. Genoteerd met stip.
Met een beetje geluk zit dit duo in november in ons land.

KEZIAH JONES (NIG) @ BLUES PARADISE
my space

Bij ons nagenoeg onbekend, hier in Frankrijk krijgt deze Nigeriaan blijkbaar heel wat airplay. Er staan lange rijen aan te schuiven om het park van Cognac binnen te komen. Dit is hier nooit erder gezien. Waren er gisteren voor Joan Baez al méér dan zevenduizend toeschouwers komen opdagen, vandaag zal dit wellicht het dubbele zijn. Het is natuurlijk zaterdag, en tevens de dag dat de meeste ‘invités’ komen, maar toch. De security is nerveus, maar blijft normaal doorwerken zonder overijverig te worden. De gemoederen blijven rustig. Duizenden wachten gelaten tot ze het hek kunnen doorschuifelen. Nergens geduw en getrek. Nochtans zijn er heel wat jongeren onder de massa. Maar ja, ’t is natuurlijk geen voetbal.

Op het grote podium is ondertussen beweging en vooral klank gekomen. De eerste band opent de festiviteiten. Voor een Nigeriaan klinkt Keziah Jones heel Amerikaans. Er zijn natuurlijk de Afrikaanse roots waar te nemen, maar ze zitten wel heel diep in de grond. Funky Music met veel jazz en hip hop invloeden en zelfs een flinke scheut blues. Keziah is duidelijk onder de indruk van de aandacht die hij krijgt van zijn Europees publiek. Tot mijn grote scha en schande moet ik toegeven geen enkel nummer te herkennen. Dat is wat. Wat schrijf je dan als verslaggever. Ik zal daar eens subiet wat gaan aan doen. Hola ssssshht..een bekende. Keziah speelt Bob Dylan’s “All Along the Watchtower”, maar dan meer op Jimi Hendrix’ versie gestoeld. Het doet plezier iets te herkennen. ‘k Word weer wat zelfzekerder. Vandaag hebben we besloten aan Cognaproeverij te doen, en we zijn al goe bezig. Naast ons zijn een aantal rijke Britse stinkerds komen opduiken, die in Saint Tropez wonen. They are inside. Ze vinden onze Keziah maar niets. Te ‘onbeschaafd’, te ongepolijst. De sukkels kennen er geen ballen van. Ze drinken Heineken en wijn in koffietassen. Dat zegt genoeg. Wij vinden Keziah Jones wel goed. Ik zal mij eens bezig houden zijn werk te verkennen, back home.

MASSIVE ATTACK (UK) @ BLUES PARADISE
website

Hier ken ik niets van, en daar ga ik niets aan veranderen. Ik sta open voor alle soorten van muziek, maar dit hoort er niet bij. Dit beklijft niet. Dit kruipt niet in je vel. Dit is kunstmatige Mac-troep. Onze Engelse buren vinden dit zalig. Ik had het kunnen denken. Zo zien ze eruit. Het gebalk blijft monotoon doorkliederen. Tijd om op te krassen. Dit is aan ons niet besteed. Massieve aanval … de enige dreiging die van deze groep uitgaat is dat ze weleens niet tijdig zullen stoppen met kwelen. Wegwezen is de boodschap.

Het festival van Cognac mag een succes genoemd worden. Alleen zijn formule al doet ons jaar na jaar hunkeren naar de vierde week van juli. Een heel stadje dat ondergedompeld is in de blues, dat zie je niet alle dagen. Je kan er muziek beleven in het stadspark op verschillende kleinere podia en het grote hoofdpodium. Op alle pleintjes en ronde punten van de stad staan podia of kiosken opgesteld en alle café’s en restaurants hebben een bandje spelen in of vóór hun etablissement.

Zelfs in de kerkers en wapenzalen van de kastelen van Cognac worden bluesacts geboekt. Sommige concerten zijn betalend, de meeste echter zijn gratis. Ook in het epicentrum van het gebeuren, het stadspark, zijn alle concerten gratis tot 19 uur. Daarbij is het zo dat de aangenaamste verrassingen altijd bij de kleinere namen te vinden zijn. Dit jaar zijn dat met dikke stip Willie King, weliswaar heeft hij op het grote podium gestaan, maar deze uiterst sympathieke en zelfs nederige man heeft ook de kleine podia gedaan. Daar is hij zeker niet te bekakt voor. Tweede stip is voor Dawn Tyler Watson en Paul Deslauriers. Klasse zonder capsones. That’s blues.

Het is opvallend dat jaar na jaar de echte blues trouwens meer en meer moet wijken voor “gemakkelijkere” en commerciëlere muziekgenres op het grote podium van Blues Paradise. Een spijtige tendens. Als daar wat zou kunnen aan gedaan worden, kan dat alleen ten goede van het festival strekken.
Rootsville dankt de organisatoren van Cognac Blues Passions voor de verstrekte faciliteiten. Dit heeft onze taak enorm verlicht.

witteMVS