Eertse weekend van augustus en in onze agenda staat steevast 'Blues Oan Daa Stoazze' met vet gemarkeerd. De weergoden zijn Dirk, Mark, Jan en hun crew dit jaar niet zo gunstig gezind en ik denk dat buiten de Noveenkaars ook een bezoekje aan de zusters Clarissen op de agenda zal moeten staan. Toch een dikke honderd km. rijden om van Scherpenheuvel in Hamme te raken dus moest ik op tijd aanzetten en ik zal eerst maar in onze Basiliek een kaarsje laten aansteken, alle beetjes helpen.

Het kaarsje hielp precies niet want even buiten de Kennedytunnel staat het verkeer f*cking vast. Dus maar afrit Zwijndrecht nemen en me laten leiden door m'n GPS langs landelijke wegen. Na dik 2 uur rijden krijg ik het Koning Albertplein in zicht en zo ook 'The Black Cat Bone Juke Joint', het mekka om tussen de menigte even op adem te kunnen komen. De 'Noveenkaars' van Marcelleke hielp wel want onder een stralende zon was de eerste band nog maar aan hun tweede nummer toe en het gezellige pleintje was al aardig druk bevolkt. De eerste 'Stella' die me onmiddelijk werd aangereikt was daarom al een aangename verpozing en de 'Big Bayou Bandits' waren in goede doen dus we konden eraan beginnen.

De tweede groep van de aanvangsdag was totaal iets anders en dat maakt van een goed festival dat het niet vervelend wordt. Van over het water hadden de mannen van Hamme 'Sinnerboy' uit Engeland laten overkomen. Dit trio heeft zich in Ierland en daarbuiten bijna onsterfelijk gemaakt door een perfecte tribute te brengen van de Ierse halfgod 'Rory Gallagher'. Deze Ierse artiest die uiteraard veel te vlug is heengegaan (1948-1995) heeft z'n stempel toch serieus op het Bluesrock gebeuren gedrukt en liet ons een erfenis van 'songs' na die heden ten dagen nog steeds de dansvloer onmiddelijk laten bevolken en waarbij het headbangen een natuurlijke zaak wordt.

Ook in Hamme is dat niet anders en bij de eerste tonen van 'What's Going On' wordt de ruimte voor het podium onmiddelijk ingenomen door de 'Die Hards' en kijken de rest van de Festivalgangers geamuseerd toe. 'Cruise on Out' en 'Tattood Lady' zijn ondertussen klassiekers geworden en laten de inwoners van Hamme duidelijk zien dat ook hier een fanclub van Rory huist. Barry Barnes (guitar & vocals), Dave Burns (bass) en Steve Tansley (drums) geven voor hun debuut op het vasteland duidelijk van katoen en laten de muziek en 'spirit' van Gallagher helemaal tot leven komen. De Black Cat Bone Juke Joint is ondertussen volledig leeg gelopen en iedereen geniet van deze Bluesrock formatie.

Op speciaal verzoek werd er door het bestuur ook gevraagd om enkele van de 'certitudes' van Rory te brengen en 'Sinnerboy' hadden deze natuurlijk achter gehouden voor de 'encores'. Dus uiteraard bisnummers en bij de eerste tonen van 'Going to My Hometown' waanden enkele autochtonen zich onmiddelijk inwoners van 'Ballyshannon' de geboorteplaats van Rory Gallagher, alleen de Guinness ontbrak eraan. Afsluiten deden ze natuurlijk met 'Bullfrog Blues' en onder begeleiding van enkele 'luchtguitar' spelers maakten Barry en de zijnen zich ook onsterfelijk in Hamme.

De 'Jill Hilleger Band' begint stilaan naam en faam te veroveren in ons landje en niet alleen mede door de prachtige stem van Jill maar tevens door haar band. Jill laat zich immers begeleiden door een stal van rasmuzikanten die zich trouwens als vier vaders over haar ontfermen. Jill Hilleger afkomstig uit Ghent is er eentje van het soort dat elk genre aankan en dit bewijst ze overvloedig in elk concert. Jazz, Soul, Pop, en natuurlijk Blues...You name it, she sings it. Rond de klok van vijf zetten Jill en haar band aan voor hun deel van wat muzikaal een zeer geslaagde dag zou worden. 'Nighttrain' is de opener gevolgd door de superhit 'Mama Told me Not To Come' uit de zeventiger jaren van Three Dog Night. Jazz, Soul en Blues volgen elkaar in een vlot tempo op en met het door haar opgedragen aan één van haar daddy's volgt het swingende 'Good Rockin' Daddy'. Het jazzy gezongen 'You Don't Love me No More' geeft haar de kans om haar guitarist even in de spotlight te zetten met een heerlijke guitarsolo, niet te lang maar juist lang genoeg om iedereen te overtuigen dat hij een klasbak is. Willy is trouwens ééntje die zich niet uitdrukkelijk wil manifisteren maar de juiste noten speelt op de juiste momenten.

Elk nummer dat gebracht wordt zit perfect in elkaar en met Rory Block's mooie 'Lovin Whiskey' vergeet je zelfs de dreigende wolken en eist Jill alle aandacht op. Aan alle mooie liedjes komt een eind en zo ook aan haar optreden in Hamme. 'Sick and Tired' is haar laatste wapenfeit en natuurlijk kon ook hier geen bisnummer uitblijven. Het worden zelfs 2 encores. Bij 'Blues Lover' denk ik zelfs dat menige toeschouwer uit volle borst wil meezingen en hoor je zo iedereens gedachte ... We wanna be your Blues lover.... Het aller, allerlaatste is van Gilbert Caples en Deadric Malone, 'Good Time Charlie' staat zowat op iedere bluesartist z'n setlist en dus ook op Jill's. Eindigen doet ze uiteindelijk met een vocale solo van harentwege...moet er nog zand zijn?

Nog een eervolle vermelding voor haar band met op de drums Gerry D'Haeyer, Willy Vleesschouwer (guitar), Harry Van Buel (keyboards) en Eric De Wolf op de bass. Het is natuurlijk verdienstelijk voor de festivalpromotors om Jill en haar band te boeken maar wil je extra genieten kan je haar best opnieuw gaan bewonderen in een club om intens te kunnen genieten van haar kunnen. Achteraf kwam er zelfs een fan (bewonderaar of muziekleraar) haar vertellen dat dit veruit het beste was dat hij van haar had gehoord en wat rest is nu nog een full Cd hé Jill....en niet 'So Long'

De 2de band, of zeg gerust hoofdact van de dag voorstellen is overbodig. Ralph Bonte, Patrick Cuyvers, Jean-Marie Herman, Johan Guidée, Eric vandekerckhove en Geerard de Groote draaien al bijna hun ganse leven mee in de 'music business'. Hideaway is al van 1986 bezig en ze staan er nog steeds! Ze brengen steevast een mix van Soul, Blues, Funk en zelfs Gospel en weten daardoor iedereen in een mum van tijd in beweging te zetten. Freddie King's 'Hideaway' is zonder twijfel hun lijflied en daarmee ook de opener van hun set. Voor mij zijn Funk & Soul de hoofdingrediënten van Hideaway en na het swingende 'Sittin' on Top of The world' zitten we midden in de 'Mardi Gras' en de 'Jambalaya' met 'Down To New Orleans' inclusief de 'whistle tune' van de professor.

Johnnie Bassett staat bij Ralph en de band hoog aangeschreven en van hem brengen ze 'Cadillac Blues' gevolgd door een heerlijk potje slide in 'My Blues'. Bobby Blue Bland staat natuurlijk ook op het menu en met het sentimentele 'Members Only' komen de erste dansers schuw op de 'dansvloer'. Voor diegene die nog steeds zich ergeren aan de dreigende wolken en bij beetje soms een iewat miezerig buitje begint dan zeker en vast de openbaring. It's Gospel time!!!

'Calling Home' is niet alleen de wens van E.T. maar ook een ambiancemaker van de band en brengt ons onmiddelijk in de zuidelijke sfeeren. Vettige slide gevolgd door hemelse Gospel zo kunnen alleen de mannen van Hideaway een song ombuigen. Na een eerste Gospeltje volgt voor Marcel misschien wel zijn hoogtepunt en is het niet moeilijk om bij de eerste tonen van 'I Shall Not Be Moved' een traditional bluessong, iedereen uit de 'Black Cat Bone Juke Joint' te krijgen en wordt de trefzin 'They Shall Not be Moved' volledig ontkracht en zie ik daar in de verte 'de paster' niet aangelopen komen?

Een tweede van Johnnie Bassett brengen ze met 'Raise The Roof' en hiermee hopen ze de regenwolken uiteen te drijven waarna het Boogie time wordt het met 'Party' Boogie zoals Canned Heat en de 'master' JLH het konden of kunnen brengen. Afsluiter van hun set is de partyhit bij uitstek 'Mustang Sally' en alhoewel ik nog de teleurstelling van de in Cognac gehoorde versie van The Commitments aan het verwerken was brengt de versie van Hideaway me terug in de juiste 'Soulmood'. De encore brengt ons nog 'A Bluesman For Life' and we all felt like SRV....and don't need Foreigner bands today!!!

De 'Top of the Bill' van de avond is BLUES LEE. Wie Blues Lee nog niet kent moet wel zeker enkele jaren in het buitenland hebben geleefd want deze Belgisch top Bluesband heeft zowat op ieder Belgisch en menig buitenlands podium gestaan of toch niet....? voor de 'Staozze' was dit een primeur, shame on you guys. Blues Lee bestaat uit boegbeelden Karel Phlix en Bies Biesmans met Jan Corthouts, Yves Bosmans en Bert Stevens en om me onmiddelijk te verbeteren moet ik eerlijk stellen dat het alle vijf boegbeelden zijn.

'Honey Please Don't' is de opener van deze laatste set gevolgd door 'Lazy Ways'. Ieder nummer afzonderlijk gaan beschrijven is een beetje teveel gevraagd van mij omdat de songs bijna (uitgezonderd ééntje dacht ik) allemaal van de Blues Lee Factory komen en zich niet alleen toespitsen op het Blues gebeuren maar een mix zijn van al het goede wat 'live muziek' kan voortbrengen. Voor mij zijn dit echte 'professionals' en wat kan ik dan daar nog tegen inbrengen. Bij de 'intro' van 'Dolphins Swing' uit de cd 'In The Crack Of The Map' wordt een 'special guest' aankondigd en verschijnt patrick Cuyvers aka 'the Joker' ten tonele. De man aan de PA zie ik al in de haren krabben want met niet minder dan zes 'cracks' on stage wordt het werken geblazen.

Ondanks het dreigende regenweer blijft het gelukkig ook tijdens deze set hoofdzakelijk droog al wordt de smeekbeden van JB en Karel om de dansvloer te bevolken niet onmiddelijk opgevolgd of is de menigte aan het genieten bij al deze muzikale hoogstandjes. Het 'a capella' gebrachte 'Vinnie' uit de ondertussen zeldzaam te verkrijgen geworden cd 'Bubba' brengt toch zowat iedereen in vervoering en de 'vocale' drumbeat wordt door Yves verder gebruikt als intro voor het volgende nummer.

Voer voor de 'verwachte' vierde cd is de om sexuele contacten vragende 'Aristocratic Lady' alsook het voor mij telkens weer kerende hoogtepunt....'Caribbean Cab'. Al blijven de heren sleutelen aan dit nummer voor mij is het quasi perfect. 'Caribbean Cab' is een schoolvoorbeeld van een vijf sterren Jazz-Funk instrumentaaltje en voor de liefhebbers hiervan, ja dit is van de hand van de Blues Leekes en met een magistrale JB op de sax zou ik zo zeggen...Jazz Crusaders, eat your heat out!!!! ... Moest daar al een sampelke van zijn zou ik dit steevast draaien op één van m'n soulnights.

'Seven Days' uit hun laatste 'Home' brengt ons meer in mysterieuze sfeeren al ging de soprano sax van JB een beetje de mist in door de man achter de PA die het behoorlijk warm begon te krijgen. Het laatse nummer van de avond werd 'Cross that Line' en resulteerde in een Super Jam met Blues Lee, Patrick Cuyvers en Geeraard de Groote (Hideaway) als extra saxofoon speler en werd zowaar een 'Soultrain a GoGo' mede door het afwisseld Saxspel van Geeraard en JB en het intense guitarwerk van Karel...en zowaar, de dansvloer werd bevolkt. De bisser werd 'Oeh Baby That's Wright' en zal hoogst waarschijnlijk ook te vinden zijn op hun nieuwe...we kijken er al naar uit want 'wright it is'...

Dit is waarom Blues Lee 'Top' is, These are facts, the rest is gossip.....

Na een kleine generale repetitie gaven de 'Hidden Charms' de aftrap voor de 'Final Countdown' van Hamme. De bezetting van deze band was op nog enkele plaatsen lichtjes gewijzigd. Samen met boegbeeld Patrick Verhulst (guitar) en Wim Heirbaut (bluesharp) zijn ook Egbert Spuessen (bass) en de sympatieke Françoise Eier (vocals) relatief nieuw in de band.

'The Hidden Charms' zijn een typische 12bar Bluesband met stevig 'smoelschuifwerk' van Wim. Voor 'meester' Patrick was zowat de ganse schoolraad aanwezig en waren de kids van Marc, Gaêthan en Chloê, maar wat fier dat ze hun meester mochten aanschouwen. Er mag gezegd dat buiten Engels en Nederlands geven Patrick een goed guitarist en songwriter blijkt te zijn want er wordt tamelijk wat eigen werk van zijn hand opgevoerd zoals de slowblues 'Don't You Leave me here Crying'.

Françoise had er 'goesting' in en blijkt toch over aardige stembanden te beschikken alleen van 'partituurstandaards' krijg ik het op m'n heupen maar omdat ze nog maar 4 maand in de band speelt zullen we het maar tolereren. Ook enkele covers staan op de 'setlist' en na 'You Don't love me' van W. Cobbs volgt ook het swingende 'Got a Mind To travel' uit Albert Collins' Frozen Alive. Nog ééntje van de meester met 'What is Wrong with You' en we zitten al aan het einde van het eerste van dit zondagse drieluik. Moet gezegd dat JP z'n taak aardig tot een goed eind heeft gebracht en misschien moet Armand 'Manky Panky' hem maar ietsje meer betalen nu hij zoveel wordt gevraagd. (Grapje)

In eerste instantie stond als 2de band van zondag de Texaanse 'Kellie Rucker' geprogrammeerd maar door allerlei omstandigheden ging dit feestje niet door en werd als vervangster de nieuwste Nederlandse Boogie Woogie sensatie 'Anke Angel' gevraagd. Anke Angel een ontdekking van Little Willie Littlefield wordt al steevast 'The Boogie Lady' genoemd en dat beloofd al voor deze tweede act van de dag. Buiten haar keyboards heeft Anke een Rhythm sectie bij met Marco van Os op de bass en Remcko Van Schalk op de drums.

Al is Boogie Woogie niet dadelijk m'n ding moet gezegd dat Anke het publiek dadelijk weet te boeien en haar piano spel zeker niet verveeld mede doordat het niet altijd puur Boogie Woogie is maar er tamelijk veel Boogie en Rock 'n Roll wordt verweven met zang. Openen doet ze al met een Bluesje van grootmeester B.B. King, 'Everyday I Had The Blues', en we zijn vertrokken voor een meer dan een uur durende wervelende set. Een echt Boogie Woogieke komt er toch ook met 'Honky Tonk Train Blues' en met 'Kansas City' wil Anke Angel 'Hamse handen' zien die meeklappen. Een ode aan Glenn Miller volgt met haar bewerking van 'In The Mood' en waarna toch Gershwin's prachtige 'Summertime' in een mooie vertolking volgt.

Naar het einde van de set wordt het rock 'n roll met 'Blue Suede Shoes' en als bisnummer krijgen we Jerry's 'Great Balls Of Fire'. Toch genoten van de set waaronder ook zeker het publiek dat toch spontaan aan het dansen was gegaan en de lichte buien niet aan hun hart lieten komen. Ik denk dat we Anke in België meer aan het werk zullen zien.